't Groningen Gevoel van... Job IJtsma

Alhoewel ik geboren en getogen ben in het dorp Hoogeveen, heeft Groningen wel een rol gespeeld in mijn jeugd. Mijn vader en moeder hebben elkaar ontmoet in Groningen bij de lerarenopleiding. Ik ben opgegroeid als jongste in een gezin van 5 kinderen. Op mijn 10e verhuisde mijn oudste broer en zussen naar Groningen om er te gaan studeren. Hierdoor had ik plots 3 nieuwe adressen om te komen logeren. Tijdens deze tripjes naar het hoge noorden heb ik voor het eerst de stad leren kennen.

In mijn jongere jaren heb ik gevoetbald bij HZVV. Dit heb ik tot mijn 16e met veel plezier gedaan. Hardlopen vond ik toen al wel interessant, en dan met name de 5 mijl (8 kilometer) bij de cascaderun. Als 8-jarige liep ik hier voor het eerst met mijn zus als begeleider/coach naast me. Van 54 minuten in 2009 naar 30 minuten in 2016. Rond mijn 16e ben ik hardlopen meer serieus gaan nemen en dit probeerde ik te combineren met voetbal. Mijn huidige vriendin, die ik op de atletiekbaan leerde kennen, vertelde mij dat ik snel genoeg zou gaan stoppen met voetbal om voor het hardlopen te gaan en gelijk had ze. Ik begon hardlopen steeds leuker te vinden en ik merkte dat dit bij voetbal minder werd. Na wat wikken en wegen heb ik na een halfjaar besloten te stoppen met voetbal en alles op het lopen te zetten.

Na het behalen van mijn middelbareschooldiploma in 2018 wilde ik hier nog een schepje bovenop doen. Ik besloot naar een Amerikaanse universiteit te gaan om me volledig te kunnen focussen op het hardlopen. Het Amerikaanse schoolsysteem geeft atleten de kans om zich zo goed mogelijk te ontwikkelen op zowel academisch- als sportgebied en dit leek me geweldig. Het pakte echter anders uit dan verwacht. Ik trainde meer en harder dan in Nederland maar ik werd eigenlijk niet beter. Daarnaast viel het academische aspect mij ook tegen, dus ik begon halverwege het studiejaar te kijken of ik weer terug wilde gaan naar de andere kant van de Atlantische oceaan. Toen kwam ik in contact met Eddy Kiemel, coach van Team 4 Mijl.

Het leek mij voor de hand liggend om naar Groningen te gaan. Mijn broer en zussen hadden hier gestudeerd, het was het dichtst bij huis en de sfeer in de stad sprak mij ook altijd al aan. In Amerika had ik al een jaar movement science gestudeerd maar ik wilde graag weer opnieuw beginnen in Groningen omdat ik verwachtte dat het op geen enkele manier bij elkaar aansloot. Na mijn eerste college anatomie kwam ik er al achter dat dit klopte. In Amerika kon ik na een jaar movement science nog niet aanwijzen waar de buikspieren zitten, terwijl ik in mijn eerste blok in Groningen de snijzaal in mocht om elk spiertje uit het menselijk lichaam in mijn hoofd te stampen. Dat is toch een heel verschil.

De andere reden om naar Groningen te gaan, was Team 4 Mijl. Alhoewel hardlopen In Amerika een teamsport is en hier in Nederland een individuele sport, haal ik hier in Groningen meer motivatie uit mijn team. Mijn teamgenoten hier trainen dag in dag uit om dat ene doel na te jagen. Ook de gure avondtrainingen in de winter horen hierbij. Deze drive om alles uit jezelf te halen, spreekt mij erg aan. In Amerika was dit anders. Sommige teamgenoten liepen hard omdat ze dan een scholarship konden krijgen. Veel van hen stopten na de studie dan ook met lopen om vervolgens aan het ‘volwassen’ leven te beginnen. Het idee om samen te trainen met jongens die alleen maar konden denken aan de dag dat ze konden stoppen met lopen, werkte niet motiverend.

Ik woon nog maar relatief kort in Groningen dus ik vind het moeilijk om mijn Groningen gevoel te omschrijven. Helemaal omdat corona er ook nog eens bijkwam. Ik ga dan ook niet vertellen hoe geweldig en mooi ik de stad vind, want zo goed ken ik het nog niet. Mijn Groningen gevoel bevindt zich nu in ieder geval aan de Mulock Houwerlaan 25, bij Groningen atletiek. Waar ik met veel plezier dagelijks heen fiets om te trainen en ouwehoeren met mijn teamgenoten en coaches.