‘t Groningen gevoel van… Erik Hogeboom

Ben ik al een echte, echte Groninger? Of ga ik dat ook nooit worden? Ik weet het niet. Want ondanks dat ik hier in 2008 kwam wonen, blijven mijn ‘roots’ bij me en daar schaam ik me allerminst voor. Neemt niet weg dat een Groningen gevoel, er zeker is. Gelukkig steeds meer ook.

Even terug naar die roots. Ik ben geboren en getogen in Luttenberg, in het mooie Salland in Overijssel. Zeg maar dat gebied in Overijssel rondom Raalte, tussen Twente en Zwolle. Ik deed volop mee in een actief en ondernemend dorp. Niet alleen in het vrijwilligerswerk, maar ik was ook erg actief bij de voetbalclub waar ik al op mijn vijfde begon te voetballen en waar ik me in de jeugd ook volledig stortte op spelregelwedstrijden (Nederlands Kampioen). In de winter stond ik veel op de schaats, heb zelfs schaatsles gehad in Deventer en beleefde al met al een onbezorgde jeugd.

Na een mislukt studiejaar in Deventer, vertrok ik naar Enschede om daar Toegepaste Kunst en Techniek te studeren. Beter gezegd: iets met mediaconcepten en dat ontwikkelen. Enschede bleek een heerlijke stad te zijn en ik was er ook echt aan toe om uit het dorp te gaan. Ik kwam in een leuk studentenhuis, maar een echte student die tot laat in de kroeg hing werd ik niet. Ik ging nog teveel naar Salland en naar Nijmegen, waar mijn toenmalige vriendin woonde. Overigens moet ik mensen nog steeds uitleggen dat ik dus NIET in Groningen heb gestudeerd. Iedereen gaat daar automatisch van uit.

Ik kwam al tijdens mijn studie te werken bij de Twentsche Courant Tubantia, waar ik na een periode als videoverslaggever op de online redactie kwam. Door het werk kwam ik meer in aanraking met clubs als Heracles en vooral FC Twente. Ik ben nooit een vaste supporter van een club geweest. Het begon met Feyenoord vanwege mijn vader, later kwam Ajax vanwege mijn vrienden, maar ik supporter altijd een club waar ik ‘het meeste mee heb’ op dat moment. Mijn supportershart kleurde dan ook langzaam rood en ik bezocht verschillende wedstrijden van ‘de FC van Twente’. Er zijn nu Groningers die me beginnen te haten, i know.

Het waren bij Tubantia in 2007/2008 nog de echte begindagen van online, dus de krant was nog heilig maar het rommelde organisatorisch aan alle kanten. Toen ik een vacature bij RTV Noord voorbij zag komen ben ik er maar gewoon voor gegaan. Al wist ik echt helemaal niks van Groningen. Alleen ‘de drie’ kende ik van naam, en volgens mij was ik er een keer geweest, maar verder...echt helemaal niks.

Ik kwam in Groningen in de Oranjebuurt te wonen, de Rijskampenstraat, zijstraatje van de Kerklaan. Met dank aan de leuke buurt en natuurlijk mijn werk bij RTV Noord leerde ik Groningen al snel beter kennen. En dan niet alleen Stad, maar ook veel Ommeland. Of het nou met Het Leukste Dorp van Groningen was, de Grunneger Speulen, presenteren bij de 4Mijl of gewoon op pad om foto’s te maken voor de omroep. Ik ging en ga nog regelmatig op pad om onze prachtige provincie te ontdekken.‘Ontdekje-plekje’ noem ik het.

In de beginjaren was ik als ‘Tukker’ op de redactie (en dat ben ik dus van geboorte niet) een paria natuurlijk. En de eerste jaren ging ik daar goed op: mooi beetje stoken. Maar net als bij Tubantia groeide ik door het werk bij RTV Noord steeds meer naar FC Groningen toe. Toen ik na een paar jaar een keer mijn Groningse vriend Dion Folkersma meenam naar een uitwedstrijd van Groningen in Enschede, kwam het besef. Ik wilde eigenlijk liever in het uitvak zitten. Sindsdien is de knop om en is het echt dé FC. Er is zelfs een seizoenkaart en ondanks dat ik nog drie jaar tussendoor in Zwolle heb gewoond, ben ik ook toen voor FC Groningen gebleven. Steeds fanatieker eigenlijk. Hoogtepunt tot nu toe overigens de uitwedstrijd in Liberec, een prachtig avontuur.

Ondertussen pakte ik ook andere sporten mee. Zo ging ik een paar jaar tennissen en squashen bij de Stadjerhal, ben vaak bij Donar geweest (heerlijke sfeer!), pakte steeds vaker de wielrenfiets (iets dat ik in drie tussenjaren in Zwolle echt op ben gaan pakken). En sinds anderhalf jaar ben ik een actief discgolfer geworden. Discgolf? Ja, dat hoor ik vaker. Het is een vorm van golf, maar dan met frisbees in plaats van een balletje en een golfclub. Er is een leuke gemeenschap in Noord-Nederland, zelfs een vereniging (Citypark Flyers) en ik zit daarvan in het bestuur. Er is een prachtige baan in het Stadspark, net als in Hoogeveen, Beilen en Heerenveen. Ga het eens doen, hartstikke leuk, meer info bij mij!

Zoals ik zei ben ik even tussentijds vertrokken uit Groningen, naar Zwolle. Ik ging werken bij RTV Oost, maar dat verliep anders dan ik wilde. Misschien was het begin een teken aan de wand, want als eerste klus op TV Oost stond ik tijdens de bekerfinale van FC Groningen tegen PEC Zwolle in de studio van ‘de verkeerde partij’. Ik woonde nog net in Groningen toen, supporter van FC Groningen, was in de halve finale tegen Vitesse nog in de Euroborg, maar tijdens de finale stond ik in de verkeerde studio bij de ‘verkeerde omroep’. Nog steeds een moment waar ik met beetje pijn in het hart aan terugdenk.

Hoe mooi de stad Zwolle ook is, het beviel me er niet, ondanks dat ik bij een fantastisch voetbalteam kwam (SV Zwolle 3, de mooie mannen brigade) waar ik ontzettend veel plezier mee heb gehad en nog steeds contact mee onderhoud. Ik miste de dynamiek, het netwerk en de progressieve ideeën van een grotere stad. Ik heb getwijfeld om te vertrekken naar het Westen, maar ja….er gaat niks boven Groningen toch? Dus sinds drie jaar ben ik terug in Stad, woon heerlijk aan het Noorderplantsoen en zoek naar een koopwoning om echt te blijven. Wat fijn om terug te zijn!

Mijn werk bij RTV Noord heb ik naast andere ZZP-klussen (veel livestreaming) weer opgepakt. Tegenwoordig zit ik vaak in de studio bij FC Groningen Live, een mooi corona-alternatief voor een stadionbezoek, maar ik verlang weer naar wedstrijden in de Euroborg. Naar het bezoeken van andere stadions ook (doe ik graag), het voetballen met het RTV Noord-sterrenteam (jaja) en naar de gezelligheid die zo past bij Groningen. De kroegen, restaurants, bier, bitterballen, even Donar kijken, je kent het wel.

Ben ik een echte Groninger inmiddels? Ja, ik denk het wel. Ik werk in Groningen, zit in allerlei netwerkclubs, verenigingen, ben trots op Groningen, supporter FC Groningen, ga graag de provincie in en vind de taal ook nog eens mooi. Ondanks dat ik zelf een iets andere variant (Sallands) spreek. Tegelijk blijf ik een Luttenberger, mijn roots zijn ook belangrijk voor me, net als de plekken waar ik eerder gewoond heb. Op Twitter noem ik me daarom maar een #nedersaks, een aardige verzamelnaam denk ik. Maar dat zwaartepunt en ook mijn hart blijft wel in Groningen. Kon minder, toch?