’t Groningen Gevoel van...

... Jorien Bakker

Zo'n 22 jaar woon ik nu in Stad. Als student uit Oost-Nederland gekomen, en nooit meer weggegaan. Zo ingeburgerd dat ik raar opkijk als niet-Groningers zeggen 'welke stad?'. Er is toch maar één Stad? Dat ik me hier zo thuis voel is niet gek: Groningen is een groene, progressieve en sportieve stad. En basketbalgek natuurlijk! Op enig moment in mijn leven stond ik op het punt om voor werk naar Den Haag te verhuizen, maar na een weekend wandelend delibereren bedacht ik me: ik hoor hier in Stad. Mijn beste beslissing ooit.

Groningen is als je favoriete winterjas, lekker warm, een tikje versleten en goed naar je lichaam gevormd, dat zit zo fijn! Wel een beetje toe aan een update, het mag wat moderner zeg maar. Dat geldt ook voor de sport in Stad (sic). Want voor een progressieve stad als Groningen, stelt de emancipatie van de topsport behoorlijk teleur. Je zou verwachten dat na het Europese succes van het Nederlands elftal en de gestage aanwas van jong voetbaltalent, ook in Groningen een profteam opgericht zou worden. Niets is minder waar. Op papier vindt iedereen vrouwenvoetbal, vrouwenbasketbal, vrouwenhockey, rolstoelbasketbal, vrouwenvolleybal, en vrouwenatletiek op het hoogste niveau mooi en belangrijk, maar als puntje bij paaltje komt is er maar bar weinig aandacht voor. Zowel in de media als fysiek in Groningen, daadwerkelijk langs de lijn. Minder aandacht betekent minder geld, en dat betekent minder ontwikkelingsmogelijkheden. Daarmee wordt de technische achterstand op de mannen niet ingehaald. Trainen vrouwen of gehandicapten minder vaak of hard? Hebben ze geen doorzettingsvermogen of talent? Tuurlijk niet. Is het spel niet om aan te zien? Het kan vaak beter, maar daarvoor moet meer geïnvesteerd worden in ontwikkeling. Kortom, een vicieuze cirkel die maar moeilijk doorbroken wordt.

Ik heb zelf ervaren hoe belangrijk het is dat talent de kans krijgt zich verder te ontwikkelen. Door meer trainen, onder begeleiding van betere trainers in top sportfaciliteiten. In 'mijn tijd' deed het vrouwenbasketbal er niet toe. Ik speelde in de jaren '90 in de junioreneredivisie en trainde daarvoor drie keer per week in een gymzaal. We droegen de afgedankte trainingspakken van de jongens junioren. Dat die ons eigenlijk niet pasten deed er niet toe. Meer tijd en geld was er gewoon niet. Talentontwikkeling bestond uit 1x per maand trainen met de rayonselectie in Arnhem. Zet dat eens af tegen de huidige tijd met een fantastisch geoutilleerde Groninger Basketball Academy / Regionaal Trainingscentrum. Daar wordt de basis gelegd aan de topsporters van morgen, als ze tenminste een kans krijgen op het hoogste niveau in onze regio. Wat basketbal betreft kan dat gelukkig sinds kort weer, met de Keijser Capital Martini Sparks; het nieuwe, en enig noordelijke, dameseredivisieteam. Na bijna acht jaar afwezigheid (tekort aan geld, organisatie, duwers en trekkers) is Groningen weer vertegenwoordigd in de Vrouwen Basketball League. Bepaald geen sinecure, maar echt keihard werken. Beloont u dat met (een beetje) meer aandacht? Dankuwel.

Nu FC Groningen nog.