't Groningen gevoel van...

...Egge Knol

Daar liep bakker Knol in zijn bakkersplunje. Van het Zuiderdiep, waar de bakkerij was, via de Stationsstraat naar Huize Tavenier in de Ubbo Emmiussingel . Even naar zijn zoon kijken die net was geboren om 11.27 op 25 juni 1957. Huize Tavenier was toen de kraamkliniek van het Diaconessenhuis waar ongeveer 27.000 kinderen zijn geboren. Ik was er dus één van.

Na zes jaren aan het Zuiderdiep te hebben gewoond, verhuisden we halverwege de jaren zestig naar het Hoendiep, in Kostverloren, waar mijn vader de koekfabriek vestigde. Tijdens mijn jeugdjaren voetbalde ik altijd op het grasveldje in de Rembrandt van Rijnstraat met jongens uit de buurt. Dat waren geweldige voetbalbelevenissen, waarbij in mijn fantasie de flats waar wij tussen voetbalden, de denkbeeldige tribunes waren. Ik kan wel zeggen dat ik een veilige, liefdevolle en onbezorgde jeugd heb gehad. Over het spoor, richting Hoogkerk, was toen nog de Suikerfabriek en daar tegenover waren allemaal weilanden. De wijk Vinkhuizen heb ik helemaal opgebouwd zien worden. Vaak gingen we daar dan ook als kwajongens spelen in de huizen en flats die in aanbouw waren.

Dat ik op voetbal zou gaan was wel duidelijk. In 1969 meldde ik mij aan bij CVV Oranje Nassau. Mijn eerste wedstrijd met C3 was meteen bij mij in de achtertuin tegen Gruno. We wonnen met 3 – 0 en ik scoorde meteen 2 keer. Dat vergeet je niet. Na een paar weken werd ik overgezet naar de C1-selectie. Zo heb ik steeds in alle eerste selecties gespeeld van alle leeftijdscategorieën. Hoogtepunt was de A1-selectie in de Noordelijke district selectieklasse, waar wij als enige zaterdagclub aan meededen. Alle tegenstanders moesten dus hun uit- en thuiswedstrijd tegen ons op zaterdag spelen. Verder het kampioenschap in 1981 waarbij we promoveerden naar de landelijke hoofdklasse. Met Dick van Vlierden en later Martin Koeman als trainer heb ik daar nog mooie wedstrijden mogen spelen. Oranje Nassau was in die tijd, begin jaren tachtig, één van de beste amateurclubs uit de stad Groningen.

In die tijd gingen we ook vaak na onze eigen wedstrijd ‘s avonds naar Oranje Nassau (volleybal) kijken. Deze speelden toen nog eredivisie in de Korenbeurs. Ook waren we veel bij Donar en Gijs die toen beiden nog wedstrijden in het Stadspark speelden. Toen was Groningen al een sportstad. Geweldige wedstrijden hebben we meegemaakt. Vooral de derby’s van Gijssie tegen Feenstra-flyers uit Heerenveen waren spectaculair. En natuurlijk zondags naar GVAV en later FC Groningen.

In 1987 ben ik naar ACV in Assen gegaan waar Hans Westerhof toen trainer was. Hij vroeg mij om bij ACV te komen voetballen. Inmiddels woonde ik in Assen en was het best wel logisch om die stap te maken. Daar heb ik nog enkele jaren in de eerste selectie gespeeld. Vorig jaar november ben ik daar met voetballen gestopt omdat ik een heupoperatie moest ondergaan. Doorvoetballen was niet meer zo raadzaam. Het zij zo.

In mijn maatschappelijke carrière ben ik ook altijd aan Groningen verbonden gebleven. Als we dan Haren ook even als Groningen mogen beschouwen. Na mijn sportopleiding kreeg ik een baan bij de Van Heukelomstichting in Haren, wat nu Visio heet. Een school voor meervoudig visueel gehandicapte kinderen. Een wereldbaan!

Daar gaf ik gymnastiek, zwemmen en mobiliteit (stoklopen). Zeer gemêleerd dus. Dat alles kon ik goed combineren met mijn trainersloopbaan waarmee ik inmiddels was begonnen. Eerst de 2e selectie van Oranje Nassau 3 jaar lang, waarmee we twee keer kampioen werden van de reserve hoofdklasse.

Daarna bij Omlandia in Ten Boer en vervolgens het eerste elftal van Oranje Nassau. Helaas liep het daar niet goed af en werd ik ontslagen vanwege slechte prestaties. Niet lang daarna belde Martin Koeman mij om te informeren over een voortzetting als jeugdtrainer bij FC Groningen. Dit greep ik met beide handen aan en heb ik 5 jaar lang gedaan tot 2002. Momenteel doe ik nog steeds wat activiteiten voor de FC waarbij de G-voetbaldag in Glimmen wel het hoogtepunt is. Tien tot twaalf teams die gezamenlijk met de eerste selectie en staf een toernooi spelen. Voor beiden een fantastisch leermoment.

Vanaf 2002 werk ik weer helemaal in de stad Groningen. Namelijk aan het Alfa-college, Sport en Bewegen waar ik het profiel Bewegingsagoog heb opgezet en doceer. Inmiddels al weer 16 jaar. Als ik dan naar school rijd over de ring, richting Kardinge, ben ik weer blij dat ik de “Olle Grieze” zie. Dat is voor mij echt een Groningen gevoel.