’t Groningen Gevoel van...

... Alida Pasveer

Santa Claus is coming to town…..

Welke sporters krijgen nou kriebels bij het horen van deze Christmas-song. Juist. Dat zijn schaatsers. En zeker de schaatsers die iets hebben met natuurijs. Wanneer Santa Claus is de buurt is er kans op natuurijs en daar worden marathonschaatsers blij van.
Maar om bij het begin te beginnen. Ergens rond 1970 werd er in het Groninger Stadspark een kunstijsbaan gebouwd. En werd ik samen met mijn zusje Rudina op kunstschaatsen gezet. Want dat leek onze ouders “wel leuk voor Alida”. Een bijzonder vooruitziende blik. Alida kon er niets van maar zusje Rudina bleek te barsten van het talent. Maar daar mag ze op een ander moment zelf een column over schrijven.
Voor mij was de 400-meter buitenbaan veel interessanter en zo stond ik als rasechte Groninger al snel bijna dagelijks op de kunstijsbaan in het Stadspark. Met veel vallen en opstaan want mijn talent moest ik wel echt opkrikken met heel hard werken. Dat harde werken betaalde zich uit. Langebaan, korte baan, sprint, kunstijs, natuurijs op alle disciplines kon ik wel goed uit de voeten. Maar marathonschaatsen trok toch wel het meeste. Daar zat immers alles in, uithoudingsvermogen, sprint, teamwork, koersinzicht en ook geluk hoort daar bij.
Veel overwinningen, grote prijzen, verliesmomenten, valpartijen, vreugde en verdriet, NK titels en 2 x de echte Elfstedentocht (6e in 1997) later was het op de Bonkevaart op die 4e januari 1997 een mooi moment om mijn actieve schaatscarrière af te sluiten.
Toch bleef mijn passie voor het marathonschaatsen. En wat ga je dan doen? Of je wordt jurylid of je wordt trainer/ploegleider. Dat laatste paste het beste bij mij. En dat doe ik nu alweer 20 jaar. Als ploegleider van de damesmarathonploeg Team CENNED in de KNSB Top competitie sta ik de hele winter ieder weekend op het ijs om mijn passie voor het marathonschaatsen over te brengen op mijn rijdsters. En ze bij te brengen dat als je veel wilt winnen je ook veel gaat verliezen. En dat je van al die ervaringen groot en sterk wordt.
Omdat de natuurijswinters in Nederland een beetje uitblijven rijden de marathonschaatsers hun natuurijscompetitie in het buitenland. Eind januari zijn de wedstrijden op de Weissensee in Oostenrijk. Twee weken later gaat de reis naar Zweeds Lapland. Naar Lulea. Inderdaad het land van Santa Claus waar de rendieren gewoon rondwandelen. Want die wonen daar immers. In Lulea was het dit jaar op het zee-ijs van de Botnische Golf een ware slijtageslag. Drie wedstrijden met temperaturen van rond de min 20 zorgden voor heroïsche beelden. Maar de strijd gaat altijd door want marathonschaatsers zijn bikkels. En een beetje kou hoort erbij.
De laatste wedstrijd in Lulea was op zondag 25 februari. En na terugkeer van het marathonschaatspeloton was er een verrassing. Santa Claus is coming to town. Natuurijs in Nederland. Weliswaar op ondergelopen skeelerbaantjes maar ijs is ijs. En marathonschaatsers zijn bikkels. Dus werden er op woensdag, donderdag, vrijdag in Haaksbergen, Arnhem en Noordlaren marathonwedstrijdstrijden geschaatst. En tot slot op zaterdag 3 maart de afsluiting van de KNSB Cup in Amsterdam.
Nu is het lente. Het voorjaar komt eraan. De schaatsen gaan in het vet. Voor een poosje. Want voordat je het weet is het weer zover. Santa Claus is coming to town…..

Alida Pasveer, marathonschaatser, uut Grunn.