’t Groningen Gevoel van...

... Frank Veenhof

Beeld: archief Jan Kanning

Jan A. van der Veen belt: 'Frank, wil je een stukje schrijven over jouw Groningen Gevoel?' Tegen Jan zeg ik geen nee, maar nu ik hier aan begin vraag ik mij af wie het interessant vindt om een column te lezen van een 23-jarige. Maar als geboren Stadjer, maar opgegroeid in Eelde is het een voorrecht om een stukje te schrijven over mijn 'Groningen Gevoel'.

Bijna 24 jaar geleden kwam ik ter wereld in de Stad Groningen. Samen met mijn oudere zus Eline en broer Ard groeide ik op in Eelde-Paterswolde. Als zoon van voetbaltrainer Henk Veenhof heb ik menig sportcomplex in Stad en Ommeland bezocht. Wat ik mij daar vooral van kan herinneren is dat ik met mijn broer en zus aan het voetballen was. Wij hadden geen flauw benul na afloop wie er gewonnen had.

Mijn eerste herinneringen aan live topsport kijken waren beide in de Stad Groningen. FC Groningen - RBC Roosendaal in 2001. Ik was net zeven geworden en we gingen kijken naar FC Groningen, maar vooral naar Arjen Robben. Mijn vader kende Robben van het Voetbalkamp Groningen bij Be Quick 1887. Hij was, zoals iedereen in Groningen, laaiend enthousiast over het talent. Veel vaker naar de FC gingen we niet, want mijn vader moest elke zondagmiddag zelf bij de wedstrijden van zijn eigen club zijn. Het andere topsportevenement in de stad was de start van de Giro d'Italia in 2002. Na mijn eigen voetbalwedstrijd op zaterdagochtend mocht ik met een teamgenootje mee kijken naar de proloog. Dat er zoveel mensen waren maakte veel indruk op mij.

Voetballen doe ik al vanaf het moment dat ik kan lopen. Een voetbalwedstrijd spelen met mijn vrienden bij de plaatselijke v.v. Actief was dan ook het hoogtepunt van de week. Met de generatie geboren in 1994 en 1995 deden we meestal mee om de titel in hoofdklasse. We waren erg fanatiek. Wij schreven geschiedenis bij Actief door als eerste selectieteam kampioen te worden in de hoofdklasse. Voor het eerst ging er een elftal van Actief in de landelijke 3e divisie spelen. Daar waren we apetrots op.


Van die wedstrijden tegen teams als Peize, GVAV en WVV deden een teamgenoot en ik om de week het wedstrijdverslag. Ik denk dat ik een jaar of tien was toen ik door had dat ik geen profvoetballer zou gaan worden. Vanaf dat moment wilde ik sportverslaggever worden. Dat begon dus allemaal met stukjes schrijven over mijn eigen wedstrijden. Gelukkig scoorde ik nooit, dus kon ik mijn eigen persoontje uit het verslag laten.

In die tijd zat ik op school op het Zernike College in Haren. Ik begon op het VWO, maar toen ik in het derde jaar moest kiezen tussen blijven zitten of afstromen naar HAVO, koos ik voor het laatste. Mijn moeder vertelde dat ik genoeg had aan HAVO voor de School voor Journalistiek, dus toen was de keuze snel gemaakt. In 2011 begon ik op 17-jarige leeftijd aan mijn studie journalistiek in Zwolle. Daar ging ik voor het eerst op mezelf wonen, maar toen ik in 2014 terug kon naar Groningen voor mijn stage bij RTV Noord was ook deze keuze snel gemaakt. De voetbalvrienden uit Eelde studeerden en woonden inmiddels ook in de stad.

Dankzij de begeleiding van Karel Jan Buurke, Henk Elderman en Elwin Baas leerde ik het vak beter kennen. Als een vis in het water voelde ik mij toen ik dagelijks op pad mocht. Na het afronden van mijn studie ging ik freelancen als verslaggever en redacteur bij RTV Noord. Een erg leuke en leerzame tijd. Ik zat uitstekend op mijn plek, tot er een functie vrij kwam bij FC Groningen op de communicatieafdeling. Dichterbij mijn grootste passie kan ik niet komen. Nu ben ik ruim een jaar onderdeel van een betaald voetbal organisatie. Een droom die uit is gekomen. En dat in eigen stad.


Het typerende aan het Groninger sportgevoel vind ik dat we nooit tevreden zijn. Lycurgus gaat in MartiniPlaza spelen omdat het wil groeien. Donar wil niet alleen de beste van Nederland zijn, maar pakt ook direct door in Europa. Als er discussies ontstaan over spelregels in het voetbal zijn clubs als Groen Geel en The Knickerbockers er als eerste bij om nieuwe regels te testen. We willen vooruit in Groningen en daarom zijn we nooit tevreden. Dit is ook wat de onlangs bij de FC vertrokken Todd Kane mij vertelde. Hij voetbalde eerder in Nederland bij NEC. 'In Nijmegen is iedereen veel relaxter. Groningers zijn nooit tevreden', vertelde Kane. Of dit positief of negatief is mag iedereen zelf invullen.