’t Groningen Gevoel van...

... Jan Korte

Beeld: Archief Jan Kanning

Geboren in het Sint Franciscus gasthuis in Veendam op 4 november 1956 en ook getogen in Parkstad Veendam. Zoon van Matheus Korte en Grietje Mellema. Beide ouders komen uit Oude Pekela. Vader Matheus heeft ook jaren betaald voetbal gespeeld in Veendam. Mijn vader is op 78-jarige leeftijd overleden en mijn moeder bereikte zondag 4 februari jl de mooie leeftijd van 85 jaar. Beide ouders waren sportief, mijn vader was een liefhebber van schaatsen en uiteraard voetballen. Mijn moeder heeft op een behoorlijk niveau handbal gespeeld bij Sparta uit Oude Pekela. Kort nadat ik werd geboren verhuisde familie Korte van Oude Pekela naar Veendam.

Inmiddels woon ik in Wildervank en ben getrouwd met Margriet. Margriet werkt als zelfstandig reisspecialist vanuit Gieten. Samen hebben we 5 kinderen en 1 kleindochter van bijna 1 jaar.
Op mijn achtste jaar werd ik lid van de voetbalvereniging Veendam 1894. Nadat ik alle jeugdselecties had doorlopen kreeg ik op 16-jarige leeftijd mijn eerste semiprof contract als betaald voetballer aangeboden bij SC Veendam. Als jeugdspeler heb ik alle selecties van het Nederlands Elftal doorlopen met mooie tripjes naar verre oorden. Op het moment dat ik geselecteerd kon worden voor Jong Oranje ontving ik een rode kaart tijdens de wedstrijd Frankrijk – Nederland (scheidsrechter viel om na een klein duwtje) en werd ik geschorst voor één jaar internationaal voetbal. Einde interlandcarrière.

Na twee jaren gespeeld te hebben voor SC Veendam werd ik getransfereerd voor een gelimiteerd transferbedrag van 100.000 gulden naar Go Ahead Eagles uit Deventer. Onder leiding van de trainers Leo Beenhakker en Wiel Coerver heb ik mij daar niet in de basis kunnen spelen. Vervolgens keerde ik na twee jaar terug bij SC Veendam. Op het moment dat ik terugkeerde in Veendam solliciteerde ik bij de Informatie Beheer Groep (nu DUO) in Groningen en werd aangenomen op 1 november 1977. Als semiprofvoetballer heb ik hobby en werk altijd kunnen combineren. Op mijn 28ste raakte ik zwaar geblesseerd door een “doodschop” tijdens de wedstrijd SC Veendam – Willem II op 3 november 1984.

Eigenlijk zit het Groningen gevoel verweven in mijn geel/zwart hart. De liefde voor het kleine Veendam en het stadionnetje “De Langeleegte” dat moest op boxen tegen de Stad Groningen en FC Groningen. Derby’s tegen FC Groningen keek je al weken naar uit. Wedstrijden voor een “volle” Langeleegte (12.000/13.000) met noodtribunes die je ten koste van alles niet mocht verliezen.

Het stadion waar ik als jongetje (supporter), speler, trainer en directeur veel jaren 7 dagen in de week heb doorgebracht. Mooie herinneringen aan de gewonnen bekerwedestrijd op 2e kerstdag tegen Feyenoord. Met vervolgens een hele gezellige avond in de beste kroeg/sportcafé “de Kwakdeuze” van Veendam. Legendarisch was ook dat scheidsrechter Folmer een haf uur na een competitiewedstrijd tegen FC Dordrecht nog op het veld stond, aangezien boze Veendam-supporters hem de weg naar de kleedkamer ontzegden. Reden hiervan was dat hij mij en Wim Swart in de ogen van de supporters ten onrechte de rode kaart gaf.

Bijna vijfentwintig jaar ben ik werkzaam geweest voor de IB-groep (DUO) aan de Kempkensberg in Groningen. Iedere dag reed ik van Veendam naar Groningen om aan het einde van de dag weer terug te keren naar “de Langeleegte” in Veendam, daar volgde ik de training van SC Veendam. In de zomermaanden liep ik door het Sterrebos richting zwembad “de Papiermolen” om daar een half uurtje baantjes van 50 meter te zwemmen. En op vrijdag liep ik ook regelmatig met collega’s tussen de middag naar de zaak “Friet van Piet” om daar iets lekkers te nuttigen.

Tijdens mijn periode bij Veendam en Appingedam heb ik de inmiddels overleden Henk Bodewes leren kennen. Wat hebben we vaak in Groningen bij “De Stadtlander” tot laat in de nacht zitten praten over voetballen. Daarna nog even feesten in ’t Fust, vervolgens een hapje eten bij de FEBO en dan weer naar huis.

Aangezien ik een fervente schaatsliefhebber ben is het Groningen gevoel ook voor mij de schaatsbaan op Kardinge. Vaak schaats ik daar ter voorbereiding op de Alternatieve Elfstedentocht op de Weissensee in Oostenrijk. Kortgeleden heb ik weer een poging gedaan, echter met name door het slechte ijs en de hoge temperaturen kwam ik niet aan de 200 km, maar reed uiteindelijk 162.5 km. Overigens is dit een geweldig evenement om mee te maken als je schaatsliefhebber bent.

Momenteel ben ik alweer vanaf 2010 werkzaam als mobiliteitscoach voor USG Restart aan de Westerhaven in Groningen. In mijn huidige functie begeleid ik mensen met een lichamelijke en/of verstandelijke beperking naar een betaalde baan. Naast deze baan ben ik alweer 2 seizoenen manager voetbalzaken bij FC Emmen. Voetbal is en zal altijd mijn passie blijven. Mijn voetbalcarrière heeft mij veel gebracht. Ik heb ontzettend veel mensen leren kennen en we hebben daardoor een enorme grote vrienden- en kennissenkring gekregen.