’t Groningen Gevoel van...

... Leo Wassing

Het nieuwe jaar is pas net begonnen, dus terugkijken op het vorige mag nog. Het was voor mij en mijn vriendin Rozemarijn een bijzonder jaar. Na een aantal jaren in het westen te hebben gewoond, beleefden we 2017 in de mooiste stad van het land: Groningen.

Iets meer dan dertig jaar geleden ben ik geboren aan het begin van de wereld: Delfzijl. Na een stabiele jeugd, woarin ik as kind nog niks begreep van pien of zörgen, werd ik onrustig. Ik wist op mijn twaalfde al dat ik (sport)journalist zou gaan worden en na mijn middelbare schoolcarrière – die een jaar langer duurde dan gepland – op het Ommelander College in Appingedam, wilde ik verder studeren in Zwolle.

Helaas betekende dat wel een afscheid bij mijn geliefde club wijlen VV Neptunia. Vanaf de E1 heb ik mezelf op het schitterende Sportpark Uitwierde omhoog gevoetbald richting het vlaggenschip van de vereniging, het eerste elftal. Vaak als middenvelder, maar ook als verdediger en aanvaller. Multifunctioneel heet zoiets tegenwoordig. Tijdens mijn studentenperiode heb ik nog geprobeerd om wekelijks naar Delfzijl af te reizen; maar aangezien er altijd op zondag moest worden gevoetbald, haakte ik na een half jaar definitief af. Althans op het veld. Met tien vrienden uit Delfzijl vormen we inmiddels al meer dan tien jaar een hecht zaalvoetbalvriendenteam, tegenwoordig spelend bij Exstudiantes in Groningen.

Tijdens de opleiding journalistiek kwam ik via mijn stage bij OOG TV terecht. Een mooie leerschool: alles kon daar en ik was dagelijks met sport bezig. Als sportjournalist bij OOG kwam ik voor het eerst bij FC Groningen, Donar, Lycurgus, Nic. en GIJS. Mijn tweede stage liep ik bij RTV Noord, toen de omroep nog over een aparte sportredactie beschikte. Vooral de uitwedstrijden van Veendam en de tripjes naar De Langeleegte, met mijn leermeester Henk Elderman, vergeet ik nooit meer.

In de zomer van 2013 belandde ik in het (wilde) westen. Ik wist dat een carrière in de sportjournalistiek daar meer kans van slagen zou hebben. FOX Sports had als zender grootste plannen, net als ik. Ik werd aangenomen als Piero-redacteur. Een baan waar ik met plezier op terugkijk, want ik werkte dagelijks samen met de beste voetbalanalytici van het land. Toevalligerwijs dezelfde baan als mijn grote vriend Niiwino Geertsema. Het Groningse geknauw was dagelijks hoorbaar op de werkvloer in Amsterdam en de eerste maand reden we dagelijks op en neer van Groningen naar Amsterdam.

Toch vond ik het verstandiger om te gaan verhuizen. Samen met mijn vriendin zijn we in Haarlem gaan wonen. Ver weg van familie en vrienden, maar omdat ik mij wilde bewijzen had ik in eerste instantie totaal geen last van heimwee. Ik merkte wel dat ik waar ik ook kwam, de band met Groningen steeds hechter werd. In kroegen verloochende ik mijn afkomst geen moment en thuis begon ik steeds vaker naar Ede Staal te luisteren. Ik verdedigde Stad en Ommeland vooral verbaal en had voor het tv-werk goede contacten met FC Groningen. Na twee jaar FOX Sports, stapte ik over naar RTL om als redacteur te werken voor Voetbal Inside. Weer een hele leuke baan, maar ergens op een nazomerdag in september 2015 kwam een omslagpunt in mijn leven.

Marcel Hensema speelde toen in Koninklijk Theater Carré een voorstelling over Ede Staal: Mijn Ede. Ik was erbij en de tranen bungelden over mijn wangen bij het zingen van Staals Mien Hoogelaand.

't Is de lucht achter Oethoezen
't Is t torentje van Spiek
't Is de weg van Lains noar Klooster
En deur Westpolder langs de diek

't Binnen de meulens en de moaren
't Binnen de kerken en de börgen
't Is 't laand woar ik as kind
Nog niks begreep van pien of zörgen
Dat is mien laand, mien Hoogelaand

Ik kan nog altijd volschieten bij dit nummer. Dit is voor mij het Groningen Gevoel, dit is waarom ik eind 2016 besloot om terug te keren naar Groningen en dus terug te keren naar huis. Het is moeilijk om in woorden uit te leggen wat dit gevoel precies betekent, maar ik denk dat de meesten het herkennen of begrijpen.

Inmiddels ben ik werkzaam bij RTV Drenthe en wonen mijn vriendin en ik alweer twaalf maanden in De Wijert, in Zuid-Groningen. Omringd door familie en vrienden. Spelend bij Amicitia VMC en fietsend door – zoals Adriaan Helmantel het zo mooi beschrijft in zijn Groningen Gevoel – , Mien Hoogelaand.

Naargens Beter as Thoes.