't Groningen Gevoel van...

...Mischa van den Berg

Misschien​ ​waren​ ​de​ ​jaren​ ​tachtig​ ​net​ ​begonnen.​ ​Winter​ ​in​ ​Groningen​ ​met mooie​ ​sneeuwbeelden.​ ​Zomaar​ ​een​ ​basketball-pleintje​ ​in​ ​de​ ​stadse​ ​wijk Vinkhuizen.​ ​Een​ ​stel​ ​jongens​ ​van​ ​een​ ​jaar​ ​of​ ​zestien​ ​speelde​ ​fanatiek​ ​een wedstrijd.​ ​Ondanks​ ​de​ ​vrieskou​ ​ging​ ​het​ ​er​ ​heet​ ​aan​ ​toe. Oetse​ ​was​ ​er​ ​bij.​ ​En​ ​Gerard,​ ​die​ ​later​ ​veel​ ​te​ ​vroeg​ ​overleed.​ ​Richard​ ​en​ ​Ronald,​ ​als altijd​ ​ook​ ​van​ ​de​ ​partij.​ ​En​ ​mijn​ ​toen​ ​ook​ ​letterlijk​ ​kleinere​ ​broer​ ​Marco​ ​natuurlijk,​ ​de grote​ ​gangmaker​ ​van​ ​het​ ​gezelschap.​ ​Hij​ ​nam​ ​me​ ​op​ ​sleeptouw.

We​ ​hadden​ ​de​ ​magie​ ​van​ ​Donar​ ​ontdekt​ ​en​ ​waren​ ​bijna​ ​allemaal​ ​overgestapt​ ​van het​ ​voetballen​ ​naar​ ​basketball.​ ​Niet​ ​alleen​ ​omdat​ ​de​ ​voetbalwedstrijden​ ​bijna​ ​elke zaterdag​ ​in​ ​de​ ​winter​ ​werden​ ​afgelast​ ​(zo​ ​herinner​ ​ik​ ​het​ ​me),​ ​maar​ ​ook​ ​omdat basketball​ ​nog​ ​vele​ ​geheimen​ ​had.

NBA-beelden​ ​zagen​ ​we​ ​hoogst​ ​zelden​ ​op​ ​de​ ​toenmalige​ ​televisiekanalen​ ​(twee Nederlandse​ ​en​ ​drie​ ​Duitse).​ ​We​ ​namen​ ​de​ ​trein​ ​naar​ ​Amsterdam​ ​en​ ​kochten​ ​The American​ ​Bookstore​ ​leeg.​ ​En​ ​verslonden​ ​de​ ​verhalen​ ​over​ ​Kareem,​ ​Magic​ ​en​ ​Larry. Mijn​ ​persoonlijke​ ​favoriet​ ​was,​ ​en​ ​is,​ ​Julius​ ​Erving,​ ​de​ ​sierlijke​ ​superdunker​ ​van​ ​de Sixers.​ ​De​ ​beelden​ ​vormden​ ​zich​ ​bij​ ​gebrek​ ​aan​ ​kabeltelevisie​ ​en​ ​Youtube​ ​in​ ​onze fantasie.

De​ ​jeugdteams​ ​van​ ​Donar​ ​waarin​ ​we​ ​speelden​ ​behoorden​ ​steevast​ ​tot​ ​de​ ​beste​ ​van ons​ ​land.​ ​We​ ​gingen​ ​er​ ​voor​ ​en​ ​vormden​ ​een​ ​wezenlijk​ ​onderdeel​ ​van​ ​wat​ ​toen​ ​in​ ​de Stad​ ​een​ ​“echte​ ​pleintjescultuur”​ ​heette.​ ​Altijd​ ​waren​ ​er​ ​wel​ ​wedstrijden.

Naast​ ​Vinkhuizen​ ​(noord​ ​én​ ​zuid)​ ​werden​ ​ook​ ​de​ ​veldjes​ ​in​ ​Paddepoel​ ​en​ ​op​ ​het Guyotplein​ ​bij​ ​de​ ​voormalige​ ​dovenschool,​ ​waar​ ​nu​ ​de​ ​rechtbank​ ​zetelt,​ ​geregeld bezocht.​ ​Het​ ​was​ ​een​ ​manier​ ​van​ ​leven​ ​met​ ​daaromheen​ ​sociale​ ​verbanden​ ​die​ ​nu nog​ ​doorwerken.​ ​Grote​ ​Groningse​ ​spelers​ ​als​ ​Albert​ ​van​ ​der​ ​Ark,​ ​Martin​ ​de​ ​Vries​ ​en Jeroen​ ​Talens​ ​zijn​ ​er​ ​gevormd.

In​ ​die​ ​jaren​ ​had​ ​Groningen​ ​op​ ​een​ ​gegeven​ ​moment​ ​zelfs​ ​recht​ ​op​ ​drie eredivisieteams​ ​(Celeritas,​ ​partner​ ​van​ ​Donar,​ ​zag​ ​van​ ​dat​ ​recht​ ​af,​ ​BVG​ ​probeerde het​ ​wel​ ​en​ ​degradeerde​ ​na​ ​een​ ​jaar).​ ​Jeugdteams​ ​streden​ ​voor​ ​volle​ ​tribunes​ ​en wonnen​ ​nationale​ ​bekers​ ​en​ ​titels​ ​en​ ​ik​ ​vertrok​ naar​ ​de​ ​VS.​ ​Een​ ​uitwisselingsjaar high​ ​school.​ ​Aangespoord​ ​door​ ​mijn​ ​liefde​ ​voor​ ​basketball.

Dat​ ​jaar​ ​heeft​ ​me​ ​genezen​ ​van​ ​mijn​ ​verheerlijking​ ​van​ ​de​ ​Groningse​ ​situatie.Nog afgezien​ ​van​ ​de​ ​bijzondere​ ​ervaring​ ​om​ ​Julius​ ​Erving​ ​aan​ ​het​ ​werk​ ​te​ ​zien​ ​ervoer​ ​ik hoe​ ​het​ ​is​ ​om​ ​op​ ​te​ ​groeien​ ​in​ ​een​ ​echte​ ​sportcultuur.​ ​Want​ ​dat​ ​was​ ​wel​ ​even​ ​andere koek. Achtereenvolgens speelde ik American Football en Basketball en in het voorjaar maakte ik onderdeel uit van het atletiekteam van de school, want zo werkt het daar.

Nooit eerder, en later ook niet overigens, heb ik sport zo intens beleefd als daar in de uitlopers van de Bible belt in het zuiden van de staat Illinois. Twee keer per dag trainen, maximale medische ondersteuning, topcoaches, video-analyses, cheerleaders, duizenden toeschouwers, live radio, krachttrainingen, topconditie en een hard topsportklimaat. Ik moest nog achttien worden. Fantastisch. Op een gegeven moment speelden we een basketballtoernooi voor bijna 20-duizend mensen. We waren middelbare scholieren!

Het jaar er op werden we met de junioren van Donar derde van het land. We trainden, als het meezat, drie keer per week. Spelers leefden niet echt voor de sport. Ik had moeite met terugschakelen. Sterker dat, het is nooit goed gelukt.

De stand van de sport in Groningen zie ik in dat licht. Als trouw fan van Donar en FC Groningen zijn de ontwikkelingen van de laatste jaren niet aan me voorbij gegaan. Met alle respect voor de fantastische prestaties van Donar; de Nederlandse basketballcompetitie is van een bedroevend niveau. Nog steeds is er geen structureel (opleidings)beleid van hoge kwaliteit met de blik op de lange termijn. Het zal er wel nooit van komen, de aardige pogingen daar gelaten. Als ooit onverhoopt het geld opraakt voor Donar is het gedaan met topbasketball hier.

FC Groningen hoort een subtopper te zijn in een steeds zwakker wordende competitie. Mijn middelste zoon (Julius) wil naar Bayern München. Ondenkbaar in mijn vroege jaren. In zijn beleving wordt de FC gewoon overgeslagen. Gerard Kemkers heeft volgens mij hele goede ideeën over topsport maar ik hoor veel voetbalbonzen uit Groningen die nog in het verleden leven daar kritisch over praten. We zijn nog lang, lang niet op het niveau dat ik 35 jaar geleden al meemaakte in de VS.

PS:
Mischa van den Berg is 53, vader van vier en partner van Henriëtte uit Appingedam. Hij groeide op in de Stad, werkt al zijn hele leven voor regionale media, kwam in 1996 bij RTV Noord als chef-sport en is tegenwoordig hoofdredacteur van de best scorende regionale omroep van het land. Mischa deed aan vechtsporten, voetbal, zwemmen, tennis en basketball. Tegenwoordig golft hij, soms niet eens onverdienstelijk, en bezoekt hij nog steeds de wedstrijden van FC Groningen en Donar.