't Groningen Gevoel van...

... Johan Meijer

Jan. A. Van der Veen
Beeld: eigen archief en Jan Kanning

Fries of Groninger? Dit bleek afgelopen zomer wel een dingetje te zijn. Bauke loste het deze zomer heel diplomatiek op door het in het midden te houden. Op dezelfde vraag kan ik volmondig “Groninger” beantwoorden. Ok… opgegroeid in Drachten en fries sprekend maar wel met ouders die geboren en getogen zijn in Stad en een oma die een nichtje was van Loeks van Hemmen, Dat is die Loeks van dat Peerd. Echte Groningse genen dus.

Als kind kwamen we dus ook veel in de stad. Vanaf Leek over de betonplaten naar de stad en dan via de Petrus Campussingel, Kapteijnlaan en Korreweg naar opa en oma in de Hamburgerstraat. Op de vijver voor de deur ontstonden de eerste sportieve activiteiten. Eindeloos rondjes schaatsen tijdens de toen nog strenge winters. Maar ook fietsen met opa door Noorderplantsoen of helemaal naar Haren, naar de Hortus. Opa was daar hoofd technische dienst was en wij dus konden mooi spelen in de grote kas.

Door mijn studie aan de ALO ben ik in ’94 in de stad gaan wonen. Eerst in Helpman, daarna bij het Noorderplantsoen en nu met een tussenstop in de Oosterpark toch al weer 12 jaar aan de Hoornse Plas. Toch wel een aantal legendarische plekken die iedereen van Groningen kent. Ondertussen ook een vrouw van ‘t Hoge Land gevonden én vanaf 2011 in de positie om de enige échte 4 Mijl te mogen organiseren. Van dat “Friese” weinig meer over.

Sporten zat er al vroeg in. Het begon met een korte carrière als judoka maar toen kwam mijn belangrijkste drijfveer om te sporten toch ook al naar boven. Samen sporten is zo veel leuker dan alleen en dus wilde ik als 8 jarig ventje ook op een teamsport. Geen individuele prestatie maar juist een onderdeel zijn van een team. Na wat oriënterende trainingen bij verschillende sporten deed de plaatselijke voetbalclub kil en zogenaamd “professioneel” aan, was volleybal altijd binnen in een sporthal en voelde de hockeyclub aan als een warm bad. Jongens en meiden, buiten in de frisse lucht, ranja na de training en een spelletje dat mij wel leek te liggen. Ik was verkocht. Het hockeyveld werd een tweede thuis. Naast trainen en zelf spelen op zaterdag was op zondag kijken naar dames en heren 1 net zo belangrijk. Om ook zelf op zondagmiddag 14.30 uur te mogen spelen op het hoofdveld werd een heilige doel. Een doel dat school wel wat minder interessant maakte maar dat was toch niet erg?

Op mijn 17e mocht ik mijn debuut mocht maken bij Graspiepers H1. Toen ik in Groningen ging studeren werd ik na mijn eerste jaar gevraagd om bij GHBS te komen spelen. Top 1e klasse spelen in een team met een mooie vaste kern en een club die door de grote diversiteit aan leden zeer goed bij mij paste. Hockey werd een nog groter deel van mijn leven. Zelf trainen en spelen H1 en daarnaast veel trainingen geven en coachen in stad en ommeland. Zuidlaren, Eelde, GHHC, Studs, District Noord van de KNHB. Zelfs in de zomer nog een hockeykamp in Amsterdam. Het kon allemaal.

Mooie tijden waren het. De derby’s tegen Studs, HMC, GCHC met als hoogte punt het kampioenschap dat we binnensleepten in een uitwedstrijd op Eelde. Op een platte kar naar Corpus den Hoorn van Eelde naar Corpus en daarna naar de stad. Het schijnt dat we ‘s nachts nog bij Vindicat nog wat gedronken hebben op het kampioenschap met onze naaste concurrent maar dat heb ik niet zo “bewust” meegemaakt.
Naast deze drukte moesten er natuurlijk ook nog studiepunten gehaald worden, werkte ik bij Break Out – Grunopark als instructeur, gaf clinics in unihockey met Henk Schuster en Joost van Geel en stond ik achter de bar in de Zotte Lotte. Hoe dit allemaal samen kon gaan is mij nu nog steeds een raadsel maar het heeft me veel gebracht.

Na 8 jaar GHBS H1 vond ik het dan ook wel goed. Ik kreeg steeds meer last van chronisch ontstoken achillespezen en vond “winnen” niet meer het aller belangrijkste. Mijn beleving veranderde. Mij studie was klaar, ging werken als docent L.O. en kwam in aanraking met skiën, ging in de avond uren lesgeven op de rollerbaan in de Oosterpark, werd na een vakantie aan het Gardameer verslaafd aan de moutainbike nadat ik de Tremalzo afdaling had gedaan.

Hockeyend maakte ik de stap gemaakt naar GHBS H3. Oud-heren 1 met aanvulling van bekenden die ergens anders op niveau hadden gespeeld. Altijd spelen in de stad, tegen studenten in de reserve hoofdklasse met als doel kampioen worden om zo elk jaar weer te mogen spelen op het jaarlijkse NK in Amstelveen. Dit lukte de eerste jaren nog prima. Niet dat we daar veel te vertellen hadden tegen de 2e teams van Amsterdam, Kampong, KZ of Bloemendaal maar wel mooi om mee te maken. in 2013 viel het team hockeyed uit elkaar en doen we alleen nog maar teamavonden en bruiloften.

Tegenwoordig probeer ik met enige regelmaat hard te lopen, zit ik zeker 1 maar vaak ook 2 keer per week op de racefiets of MTB en sta ik op zaterdagmorgen vroeg langs de lijn van het hockeyveld in Eelde om onze dochter Eva aan te moedigen.
In 2011 kwam ik Elske Dijkstra tegen die mij vertelde dat er een vacature was bij Topsport Noord Nederland. Ik was ondertussen al een aantal jaren manager bij Start People en deze uitdaging kwam wel op een goed moment. Werken in de sport was natuurlijk nog steeds mijn ambitie en na 2 gesprekken met Grietje mocht ik beginnen als eventmanager. Ik moest wel eerder van vakantie terug komen want de 4 Mijl kwam eraan. Direct de 25e editie met allerlei extra activiteiten. Succes ermee!!

Grietje heeft mij vanaf onze eerste ontmoeting besmet met haar passie voor Groningen. Topsport en Breedte Sport riep ze dan!! Altijd in de binnenstad!! Voor deelnemers en toeschouwers!! De 4 Mijl van Groningen, Nacht van Groningen, Ladiesrun Groningen, Streetball Groningen en klassiekers als de Plantsoenloop en de Bommen Berendloop. We konden niet anders dan dit ook gaan vinden.
Sinds we Golazo zijn kom ik vaker in andere steden en zie evenementen en dan merk ik dat Groningen ook wel een heel speciaal ding is. In België doen ze voor de grap nog altijd alsof we bijna op de Noordpool wonen maar toch iedereen wil er wel een keer heen of is enthousiast als ze er al eens zijn geweest. Welke stad in Nederland kan zeggen dat ze kampioen met basketbal én volleybal zijn en daarnaast op het hoogste niveau een mooie voetbalclub heeft? Dit maakt Groningen in de sport uniek.

Wat we nog wel missen zijn grote evenementen. Vooralsnog geen groot wielerevenement wat onze stad aan doet, geen EK dames voetbal in de Euroborg of Max Verstappen op het Zuiderdiep. Ik vind dat jammer. Kijk naar wat Daviscup Tennis of een volleybal interland doet in Martini Plaza. Groningen is een sportstad en dat mogen/moeten we ook zo uitdragen en laten zien aan de rest van Nederland. Dit zou veel vaker mogen als het aan mij ligt.

Binnen Golazo roepen we “Let’s Move!” Iedereen moet in beweging komen. Niet alleen hardlopen maar ook fietsen, zwemmen of wandelen is goed. Blijf bewegen en wees je bewust van je vitaliteit. Sporten gaat niet altijd om winnen. Het gaat juist om beleven. Een mooie tijd lopen op de 4 Mijl tussen al die mensen op de Vismarkt is natuurlijk een prachtige beleving. Maar ook een halve marathon in centrum Groningen tijdens de Nacht, bij de Urban Trail over de bodem van de Papiermolen of door het Stadhuis lopen, met een lampje op je hoofd in de nacht over het vliegveld rennen of met de racefiets over ‘t Hoge Land gaan doet iets met je.

In een tijd waarin zo veel evenementen georganiseerd wordt het steeds moelijker onderscheidend te blijven. De vergelijking met anderen is snel gemaakt en iedereen ziet kansen dus wat maakt dat onze evenementen uniek zijn? Dat is de uitdaging waar we voor staan en waar wij elke dag hard aan werken.

We gaan dus verder. We gaan naar andere steden en doen meer dan hardlopen. De Zwolle Urban Trail was een groot succes en Drenthe’s Mooiste was een eerste stap naar iets moois binnen het fietsen. Een mooie basis voor volgende stappen die we vanuit Groningen gaan maken want hier liggen onze roots en met die Groningse nuchterheid komen we er altijd.

Aanstaande zondagn staat de 4 Mijl al weer voor de deur. Ook dit jaar weer een grote organisatie met daarbij altijd weer de veranderingen en de vele overleggen die daar bij horen. Ik hoor vaak dat men denkt dat we “even” een draaiboek uit de kast trekken, wat telefoontjes doen en dat het dan wel klaar is. Niets minder is waar. Elk jaar is het weer heel hard werken om samen met de collega’s én alle vrijwilligers al die lopers en toeschouwers een geweldige middag te laten beleven en weer een fantastische 4 Mijl neer te zetten.
Dat doe ik heel graag want er is maar één 4 Mijl …. en die is in Groningen.