't Groningen Gevoel van...

...Arie Haan

Door Jan A. Van der Veen, 21 september 2017
Beeld: Focus Groningen en Jan Kanning

Hij is na Arjen Robben de succesvolste voetballer aller tijden uit onze provincie. De op 16 november 1948 in Finsterwolde geboren Arend 'Arie' Haan won als speler maar liefst 21 hoofdprijzen en stond met Oranje in de WK-finales 1974 en 1978. Hij speelde 35 interlands en maakte 6 goals. Als trainer veroverde hij ook nog drie hoofdprijzen. Z'n bijnamen zijn Arie Bombarie. En Sluwe Arie. De meeste hoofdprijzen vielen hem ten deel als Ajaxied (12): 3x Europa Cup 1, 2x Europese Super Cup, 1x wereldbeker, 3x kampioen NL, 3x KNVB-beker. Met RSC Anderlecht pakte Arie 8 hoofdprijzen: 2x Europa Cup 2, 2x Europese Super Cup, 3x kampioen Belgie, 1x Super Cup Belgie. Met Standard Luik won hij de Belgische beker. Als trainer werd hij 2x kampioen met Anderlecht en veroverde Arie met Standard Luik de beker. Als speler heeft hij vijf clubs z'n krachten gegeven: Ajax, RSC Anderlecht, Standard Luik, PSV, Seiko SA.

Bij vele clubs en landen stond Arie op de loonlijst als trainer of bondscoach: FC Antwerp, RSC Anderlecht, Standard Luik, VfB Stuttgart, FC Nurnberg, PAOK Saloniki. Feyenoord, Paniliakos, Omonia Nicosia, Austria Wien, bondscoach China, Persepolis FC, bondscoach Kameroen, bondscoach Albanie, Chonqing Lifan, Tianjin Teda, Shenyang Shentai, Tianjin Teda. Arie Haan is columnist van Sport in Stad.

Groningen, het voelt goed, ontspannen. Thuis na alle jaren van stress, moeten presteren met steeds de criticasters op de hielen.

Toch kijk ik met een grote glimlach terug op mijn prachtige carrière in het voetbal. Veel gewonnen maar bovenal veel plezier. Natuurlijk waren er genoeg momenten van verdriet en tranen, denk alleen maar aan de verloren finales in 1974 en 1978. Maar het positieve blijft mij ook heel erg bij.

Het leven was en is voor mij niet alleen voetbal. Ik heb altijd oog gehad voor wat er zich om mij heen afspeelde. Daarbij blijft de wereldpolitiek mij fascineren. In 1984 sleet ik mijn laatste voetbaldagen in Hongkong en was er een politieke crisis in Europa. Ik was eigenlijk van plan om te emigreren naar Australië aangezien ik veel contact had met de Nederlandse kolonie in Melbourne. Op de dag dat ik mijn vliegticket zou kopen belde echter de voorzitter van Antwerp, Eddy Wouters, of ik zijn club wilde gaan trainen. Omdat ik stiekem toch wel wat conservatief ben, heb ik toen besloten om terug naar Europa te komen daar waar mijn familie en vrienden het toenmalige gevaar (VS-Rusland) op de koop toenamen. Het bleek een mooie stap na actief voetballer te zijn geweest; het trainersvak.

Voetbal heeft mijn leven natuurlijk grotendeels beheerst. Vanaf 1965 toen ik full-prof bij Ajax werd, tot 1 november 2015 in China toen ik als trainer van Teda Tianjin afscheid heb genomen. Na 48 jaar voetbal was het ‘genoeg’. Heel veel van de wereld gezien en ik voel me wat dat betreft een bevoorrecht mens. Alleen al de ervaringen in China had ik voor geen goud willen missen. Het heeft een onuitwisbare indruk achtergelaten. Het heeft mij trouwens ook als persoon veranderd. Onderdanigheid of nederigheid was niet bepaald mijn levensvisie. Deze waarden ben ik in China gaan waarderen en het heeft mijn zicht op de wereld ook veranderd.

Dus toch terug naar het Noorden. Daar waar alles begon. Onze oh zo mooie provincie met oneindige vergezichten en prachtige wolkenformaties. Volgens mij zouden de mensen de schoonheid en vooral de ruimte meer moeten waarderen. Groningen, Stad en Ommeland, Ain Pronkjewail in Golden Raand:het zegt alles over daar waar wij graag zijn.
Samen met mijn vriend Harm die geboren is in Stadskanaal hebben we menigmaal in Peking, en vaak in de kroeg, ons volkslied ten gehore gebracht. Vele Chinezen in vertwijfeling achterlatend.

Nostalgie zit bij mij trouwens niet zozeer in de hang naar het verleden maar in het gevoel van verbondenheid uit mijn jeugdjaren. Finsterwolde, Winschoten, Kastanjelaan. Daar leerden we voetballen van Johan Poppen, journalist, en Engel Wubs, de legendarische WVV-man. We behaalden het ene kampioenschap na het andere en de reisjes, onder andere naar Norderney waren één groot feest. Een schitterende tijd die ik nooit zal vergeten.

Achteraf is het jammer dat ik nooit bij GVAV heb gespeeld of iets voor ze heb kunnen betekenen. Uiteraard volg ik de FC wel op de voet en hoop ik dat ze ondanks de heisa van dit moment een goed seizoen draaien en dat Europees voetbal op korte termijn weer naar de stad wordt gehaald.

Nu geniet ik als ‘pensionado’ nog steeds met volle teugen van het leven. Niets hoeft en alles mag. Geen verplichtingen. Ik ben gelukkig met mijn leven en ik denk dat dat heel veel waard is.