't Groningen Gevoel van...

... Elske Dijkstra

Foto's: Gino Wiemann

Sport is een rode draad in mijn leven zeg ik wel eens. Mijn ouders deden vroeger actief aan sport en als kind werd dat bij ons thuis dan ook behoorlijk gestimuleerd. Zij waren actief op de racefiets, reden bijvoorbeeld de klassieker Luik Bastenaken Luik , waren wekelijks op de tennisbaan te vinden en deden aan trimmen, zoal wij vroeger hardlopen noemden. Met een moeder, geboren in Stadskanaal en een vader uit het Friese plaatsje Menaldum, heb ik een prachtige noordelijke mix van Gronings en Fries. Samen met mijn iets oudere broer, gingen wij regelmatig met het gezin naar Stadskanaal, waar oma woonde. Mijn vader vertrok dan rond 6.00 op de fiets en reed van het plaatsje Harmelen waar wij woonden, vlakbij Utrecht, naar Stadskanaal. Fascinerend vond ik dat….en een heul end.

In mijn jeugd beoefende ik in een bepaalde periode wel vier sporten. Ik kon een aardig balletje meppen op de tennisbaan, trainde doordeweeks een keer korfbal en turnen en had in het weekend meestal een selectietraining van turnen en een competitiewedstrijd korfbal. Op vrijdag lag ik in de avonduren in het zwembad en heb dan ook een lange serie diploma’s op zak. In de overige vrije uurtjes ging ik, vaak vergezeld door mijn broer, straatvoetballen. Ik was dan altijd het enige meisje, maar kon zeker een balletje meetrappen. Toen ik 18 jaar was richtte ik samen met een vriendinnetje, onder de vlag van de lokale voetbalvereniging, een zaalvoetbalteam voor jonge meiden op. Inmiddels is het nog steeds een vast onderdeel van de club met zaal- en ook veldvoetbal. Ik vind de ontwikkeling van de afgelopen jaren dan ook goed; dat er zoveel jonge meiden tegenwoordig aan voetbal kunnen doen en de stigmatisering daarin wat is afgevlakt. In de vakanties gingen we wandelen in de bergen en vanaf de basisschoolperiode gingen we steevast met het hele gezin in de winter naar Oostenrijk om te skiën.

Tegenwoordig zit ik het liefst op de mountainbike en rijd ik een uitgezette toertocht door de bossen. Daarnaast probeer ik wekelijks hard te lopen bij triatlonvereniging GVAV Rapiditas en ga ik nog steeds graag op wintersport. Er waren jaren dat ik moest kiezen tussen zomer- en wintervakantie en ik steevast voor een wintervakantie ging. Maar er waren ook jaren dat ik wel drie keer in een seizoen op de lange latten stond.

Op het moment woon ik een half jaar in Paterswolde, samen met mijn jongenstweeling van net 4 jaar. Dat voelt toch wel een beetje vreemd, zo in een dorp. De praktische keuze is gemaakt voor mijn kinderen. Een betaalbaar huis, school om de hoek, sport in het dorp, vriendjes in de straat en vooral ruimte! Maar gelukkig ook de stad nog erg dichtbij. Voorlopig geef ik als antwoord op de vraag: ‘Waar woon je’ nog steevast het antwoord ‘Groningen’. In dat opzicht voel ik met toch een Groninger, hoewel ik dat nooit écht zal worden.

Na mijn studie Sportmanagement (1999) aan de CALO in Zwolle reisde ik een half jaar, om vervolgens bij mijn toenmalige liefde in Groningen te gaan wonen. Op zoek naar werk kwam ik via het uitzendbureau bij Grietje Pasma en de 4 Mijl organisatie terecht. Dat was toen nog gevestigd aan de Hereweg, werkend met drie stagiaires en ik als uitzendkracht. Helaas een tijdelijke job, maar in 2001 solliciteerde ik bij een nieuw op te starten organisatie ‘Huis voor de Sport Groningen’ met aan het roer oud schaatscoach Tjaart Kloosterboer. Een prachtige tijd, waar ik veel geleerd heb en kennis heb kunnen maken met vele wethouders van sport in verschillende provinciale gemeenten. Aanleiding was de Breedtesportimpuls, een landelijke subsidiestroom van de overheid op gebied van sport voor gemeenten. Ik werkte als sportconsulent in de gemeenten Winsum, Marum en Grootegast. Later, na een studie Communicatie verschoven mijn werkzaamheden. In 2007 was ik er wel uitgeleerd en klaar voor een nieuwe uitdaging.

Al die jaren bleef ik toch verbinding houden met Grietje en zat een aantal jaren als bestuurslid in de Stichting Atletiekevenementen Groningen. Tot de overname van een aantal evenementen een feit was en er een nieuwe Ladiesrun ontwikkeld moest worden, kwam ik in 2008 in dienst bij Topsport Noord Nederland.

Vanaf januari begint voor mij bij datzelfde bedrijf een nieuwe uitdaging; het bedrijf, inmiddels Golazo Noord Nederland genaamd, vormgeven, richting geven en aansturen, samen met collega Johan Meijer. Grietje heeft sinds de oprichting in 1992, van Topsport Noord Nederland een succesvol evenementenbureau gemaakt. Inmiddels nemen ongeveer veertigduizend mensen jaarlijks met veel plezier deel aan de evenementen, zoals o.a. de 4 Mijl, Ladiesrun en Plantsoenloop, die we organiseren. Dat ze op 1 januari 2016 definitief stopt en gaat genieten van haar pensioen is een feit. Het biedt in ieder geval ook kansen om sommige zaken anders aan te pakken en zo de positie van het bureau en de evenementen nog verder te verbeteren.
We hebben al wel redelijk voor ogen waar we op willen gaan inzetten, maar dat moet de komende tijd natuurlijke echt vorm gaan krijgen door taken en verantwoordelijkheden te duiden.
Het is in ieder geval een leuk proces en een mooie uitdaging! En we hopen daarmee de stad Groningen nog meer op de kaart te zetten. Door het organiseren van evenementen in de stad heb ik zeker affiniteit met sport in de stad. Bij de 4 Mijl ben ik ook al jaren, verantwoordelijk voor het goede doel, Charity Run genaamd, waarbij opbrengsten meestal in de provincie worden weggezet aan sport gerelateerde goede doelen. Daarnaast bezocht ik regelmatig de wedstrijden van FC Groningen en basketbalclub Donar. Helaas schiet dat er tegenwoordig bij in. Het mooiste sportmoment beleefde ik toch écht dit jaar. De bekerfinale in de Kuip, wat geweldig dat ik daar bij kon zijn…kippenvel…en uiteraard maakte het feestje in het stadspark het helemaal af.

Met de Groninger taal daarentegen heb ik helemaal niets! Gekscherend deed ik als klein meisje al m’n ooms en tantes na die zo’n Gronings dialect voerden. ‘Waar heb je zin aan, de deur is los, ik ga van bed af, of waar kom je weg’, vond en vind ik nog altijd rare zinnen. Maarja, de Brabanders vragen altijd ‘hoe laat ben je aangereden’, toch kan ik daar dan weer meer om lachen. Maar toen in 2001 iemand mij een keer aansprak met ‘wichie’ was ik boos en heb dat als denigrerend ervaren….wist ik veul. Ook vandaag de dag houd ik niet van de klank en hoor ik liever een neutrale sound.

Voor de toekomst mag wat mij betreft sport nog breder op de kaart gezet worden in de provincie, maar ook dóór de provincie én gemeenten. Een stad als Groningen heeft zoveel potentie! Door het bundelen van krachten van overheid, bedrijfsleven, onderwijs en verenigingsleven en een eventorganisatie moet er meer uit te halen zijn.