't Groningen Gevoel van...

... Floris van der Veen

Suikerfabriek

Beeld: eigen archief

Floris van der Veen is expert van de Energietak van de Rebel Groep met hoofdvestiging in Rotterdam. Zijn partner is de uit Bedum afkomstige Dorien Luers. Zij is jurist op het ministerie van Financien. Het stel heeft drie kids: Merle (8), Koen (6) en Lotte (3). De familie woont in het rustieke Voorburg.

Als ik achterover zak aan een tafeltje in d'Ouwe Brandweer, ik ben voor werk op bezoek in Stad, is mijn eerste ingeving gek genoeg niet de sport zelf, maar De Suikerfabriek.

Menig training bij voetbalvereniging Lycurgus en bij tennislegende Henk Nieboer (Cream Crackers) heb ik in de geurdampen van ontbindende bieten doorgebracht. Is ons voetbal heden ten dage (even) niets meer van wat het ooit was, met de suikerbietenindustrie gaat het al niet veel beter. Het Bosman-arrest van de suikerindustrie was het Europese beleid van liberalisering van de suikermarkt. In 2008 viel het doek voor de Groningse locatie van de Suikerunie.

Anyway, sport. Lycurgus is mijn voetbalclub met icoon Jacob Boekweg still going strong. Een florerende jeugdopleiding hadden de blauw/witten op dat moment niet. Wellicht te wijten aan de Suikerfabriek. Steevast matige prestaties in de herfst, als de longcapaciteit danig was aangetast door de bedwelmende geur van de suikerbiet. Weinig trainingslust. Laatste kwartier weer onderuit. Wat was er van mijn voetbalcarrière terecht gekomen als de Suikerunie er niet was geweest?

Het suikerbieteffect: er kon op een zeker moment geen A team op de been worden gebracht. Via vriend Remko Schepel kwam ik terecht bij vv Ezinge, spelend op een prachtig complex te Feerwerd. Los natuurlijk van de talloze sportieve hoogtepunten was HET hoogtepunt een training op een koude avond in december. Toen een van mijn medespelers op het trainingsveld er een potje van maakte sprak trainer Dinkela de legendarische woorden: daar is het gat van de deur!!!

Naast zelf voetballen en nog veel meer tennissen speelde en speelt de FC ook een belangrijke rol in mijn leven. Wat hebben we een bijzonder decennium achter de rug met mooie prestaties. Dieptepunten zijn dan uiteindelijk toch de mooiste hoogtepunten. Op de bekerwinst na dan. De meest intense momenten heb ik beleefd bij grote teleurstellingen. Net niet.

Bijvoorbeeld 4-2 verliezen uit bij Twente in het bijna kampioensjaar (1991), het verlies als eerste divisionist tegen Sparta in de nacompetitie (1999), de bijna kwalificatie Champions League tegen Ajax, het historische maar net niet legendarische duel Fiorentina uit. Als Koen van de Laak die bal erin had gekopt…

Mijn eigen sportterrein is inmiddels de regio Den Haag, waar ik nog menig voetbal en tenniswedstrijd speel. Die sporten zijn door de kinderen overgenomen, maar ook zwemles, dansen, gitaar en musical eisen aandacht. Als Groninger in het Westen is er toch een zorg dat de kids een liefde voor bijvoorbeeld ADO ontwikkelen. Dat gevaar lijkt vooralsnog afgewend.
Zoonlief loopt in een shirt van FC Groningen en alle FC liedjes worden meegezongen doordat de cd “FC Groningen – de originele singles” afgelopen zomervakantie heen en weer naar Frankrijk in de auto is grijsgedraaid. Of ze ooit de Groninger sportvelden betreden is nog maar de vraag. Hinder van de Suikerfabriek zullen ze dan evenwel niet ondervinden…