‘t Groningen gevoel van...

… Michiel Gerritsen

beeld: Jan Kanning

Hij heeft nogal wat prijzen binnengesleept in z'n korfballeven. 2x wereldkampioen, 1x Europees kampioen en 1x met Oranje winnaar van de World Games. In 2007 werd hij gekroond tot beste speler van het WK. En 3x werd hij uitgeroepen tot korfballer van het jaar. Tot kniesores hem noopten afscheid te nemen speelde Michiel Gerritsen 47 interlands. Hij droeg maar liefst 11 jaar het groen/witte shirt van Nic. Michiel woont met partner Linda Blaauw en zoon Guus (11 mnd) in de wijk Hoornsemeer in Stad.

Ik ben een Fries. Heerenveen is de plaats van geboorte en heb daar tot het 18e levensjaar gewoond. Echter heb ik me nooit een Fries gevoeld. Mijn ouders komen uit respectievelijk Rheden en Arnhem. Mijn grote broer en zus zijn geboren in Meppel, waar destijds mijn vader als leerkracht werkte. Ik ben, toen pa daar adjunct directeur kon worden, in Heerenveen verwekt.

Eerste ervaring
Korfbal is altijd mijn sport geweest en heeft me, naast de studie, naar Groningen gebracht. De eerste ervaring met de stad is 1995 geweest. Mijn broer Rogier studeerde en korfbalde in stad. Hij woonde aan de Noorderhaven aan het randje van de Hoek van Ameland in een door studenten bevolkt pand. Vond ik toen al een prachtig gezicht. In de vensterbank zat ik als 15-jarige jongen met mijn eerste Grolsch beugel – die ik niet met een hand open kreeg – naar de gracht te kijken. Met de huisgenoten maakten we lekker slechte pasta en gingen vervolgens naar de riksbioscoop. Wat een feest. Wat de meeste indruk op mij heeft gemaakt die dag was ons bezoek aan café West End. Op de hoek van de Friesestraatweg en Kraneweg bestierde toen nog Co en Truus Vlietstra de kroeg. Er ging een wereld voor me open. Ik kan zeggen dat ik die dag verliefd ben geworden op Groningen.

Nic.
Na mijn middelbare school en een mislukt avontuur in Amsterdam heb ik mij aangemeld bij korfbalclub Nic. als 19 jarige provinciaal. Een betere keus had ik niet kunnen maken. Een warme familieclub, die topsport kon combineren in een studentikoze stijl. Door Nic. heb ik de stad leren kennen. En ja, voornamelijk door de verschillende kroegentochten. Echter zal ik de jaarlijkse rally om kennis te maken met de nieuwe selectieleden nooit vergeten. In mijn eerste jaar zat ik bij, de korfballer van de vorige eeuw, Taco Poelstra in de auto. Scheuren door Stad en Ommeland in zijn Opel Kadet, liefkozend de Kadedillac genoemd. In een ander jaar werden we onder de bezielende leiding van Kees Vlietstra op de fiets, in groepjes, langs de stadsmarkeringen geleid met opdrachten en vragen. Er werd natuurlijk ook gekorfbald. Niet eerder had ik deze passie voor mijn sport bij een club gezien. Ook heel Groningen leek mee te leven. RTV Noord en Oog Sport waren er regelmatig bij en prominenten uit andere Groninger sport kwamen kijken en bleven hangen na de wedstrijden. In het Nic. Nest zoals de kantine naast het sportveld heet, achter de Papiermolen, heb ik heel wat uurtjes gezeten. Over te veel avonden kan ik me niet uitlaten. Laten we zeggen dat regelmatig daar de rolluikjes dicht gingen en de discolampjes aan.

Bruisende stad
Ik korfbal inmiddels niet meer. Ik heb wat te vroeg moeten stoppen door knieblessures. Echter woon en werk ik nog steeds in Groningen en ben niet van plan weg te gaan. In Groningen blijf je jong. Er is altijd wat te doen. Met zoveel studenten, horeca en evenementen blijft de stad bruisend. Cafe Bolhuis, de Toeter, de Singelier en de Negende Cirkel heb ik inmiddels verruilt voor wijnlokaal Barrel, de oude Wacht en restaurant Voila, maar dat lijkt me logisch in de tijdlijn. Ook bezoek ik nu veel vaker de Oosterpoort en Stadsschouwbrug en zijn Noorderslag en Noorderzon bijna vaste prik op de agenda. In de jaren zijn er zoveel vriendschappen opgebouwd dat je niet ergens hoeft af te spreken om toch bekenden tegen te komen. Het dorpse gevoel met de geneugten van de stad. Ja, ik wil nooit meer weg. Ik voel mij een Groninger en zal dat ook altijd uitdragen.