’t Groningen Gevoel van...

... Foske Tamar van der Wal

Beeld: Eigen archief

Ze is van huisuit een beetje bescheiden. Loopt niet met haar palmares te koop. Niettemin heeft Foske Tamar van der Wal (geboren in Bedum in 1986) hevig huis gehouden in het peloton der marathonschaatsers. Vier NK's heeft ze naar haar hand gezet: 2006 Den Haag, 2011 Belterwiede, 2012 Weissensee, 2014 Dronten. Op NK's kunstijs pakte Foske ook nog 2x zilver en 1x brons. Haar topjaar was 2012 met maar liefst 21 triomfen. In totaal stoof Foske 41 maal met de armen in de lucht over de finish. Op haar naam staan onder meer de vermaarde klassiekers Veluwemeertocht, Noordlaren, Ronde van Duurswold en de Ronde van Skarsterlan. De laatste victorie was in 2015 op kunstijs in Haarlem. Daarna nam Foske afscheid, maar nog altijd staat zij 's woensdags op de scheuvels voor trainingsmarathons op het ijs van Kardinge. Komt er ooit weer natuurijs dan.....? Foske woont met vriend in Stad. Werktechnisch is ze weer op zoek naar een nieuwe uitdaging.

8 januari 1997. 's Ochtends rijden we vanuit onze woonplaats Bedum naar Baflo. Het is een normale schooldag, maar wij zijn van de partij. Ik herinner mij nog goed dat mijn vader onze school informeert dat wij die dag niet zullen komen. Het is geen vraag, maar een mededeling.

Samen met mijn broer en zus ga ik de Noorder Rondritten schaatsen. Niet de wedstrijdafstand, maar de 85 kilometer lange toertocht. Voor mij als tienjarig meisje destijds toch een heel eind. Schaatsen kunnen we wel. Lid van IJsvereniging Groningen. En wanneer er geschaatst kan worden op de ijsbaan van Bedum zijn we ieder moment dat het kan op de ijsvloer te vinden. Tot het moment dat de dooi intreedt en we tot aan de enkels in het water staan.

Die dag schaats ik samen met mijn zus. Wind, de scheuren in het ijs en het broodje worst tijdens de stop in Winsum staan mij nog helder voor de geest. Maar ook de mensen op en langs de route, de sfeer en de laatste donkere uren op het ijs. Wij rijden rond alsof we alle tijd van de wereld hebben. Even rechtop, even wat eten en drinken en ondertussen geen moment erbij stilstaan dat de zon toch echt rond een uur of vijf onder zal gaan. De laatste twee uren schaatsen we dan ook in het pikke donker. Elke scheur pakken we mee en voor mijn gevoel heb ik de laatste uren jankend rondgereden. Wat zijn we blij als we uiteindelijk iets na zevenen aankomen in Baflo. Dit nóóit weer dacht ik...

29 november 2010. Al een aantal dagen is de strijd gaande tussen een viertal natuurijsverenigingen. Welke vereniging mag de eerste natuurijsmarathon van deze winter organiseren. Het journaal toont beelden van de giertanken op het ijs en enthousiaste ijsmeesters vertellen dat ze dag en nacht met man en macht bezig zijn om het ijs te prepareren. Uiteraard wordt de ijsdikte ook nog even vermeld. Het is nog maar eind november, maar met deze beelden is de winter echt begonnen. Ook Noordlaren, als vaste waarde in dit peloton van vier, strijdt mee om de organisatie. Maandagochtend, op de dag van de wedstrijd, wordt bekend dat Noordlaren de wedstrijd naar zich toe heeft getrokken met een ijsdikte van 3,5 centimeter. Voor mij betekent dit een thuiswedstrijd! De auto's worden geparkeerd in het weiland, de koek en zopie tent staat langs de baan, rijen met enthousiast publiek en de media die graag live verslag willen doen van deze avond. De sfeer en de ambiance waarin wij als marathonschaatsers onze rondjes mogen rijden in Noordlaren, is naar mijn mening moeilijk te evenaren. Het publiek, de beleving, het enthousiasme en alle vrijwilligers die op de been zijn voor een geweldige avond schaatssport.
Hadden we maar vaker strenge winters in Nederland. Dan had ik nog geschaatst…

11 februari 2012. Nooit had ik gehoord van Anton Pieck. Tot het moment dat Herbert Dijkstra mij na de wedstrijd vraagt of het schaatsen langs de hangende keukens in Appingedam mij niet doet denken aan Anton Pieck. Anton Pieck? Ik beloof hem het 's avonds op te zoeken.
De hele week zijn we al onderweg voor de verschillende natuurijsklassiekers die door het hele land worden georganiseerd. Ik ben in topvorm en uitgerekend nu vriest het als een gek en kunnen we iedere dag rijden voor wat we waard zijn. En dat op Nederlands natuurijs! In weer en wind. Verstoppen achter een brede rug is er niet bij. Proberen om je concurrenten op de kant te zetten daarentegen wel.

Nadat we begin van de week de Ronde van Duurswold al hadden geschaatst is het, een paar dagen voordat de dooi inslaat, Appingedam die een wedstrijd organiseert voor de marathonrijders. Onder de bruggen door en langs de hangende keukens. Overal volk langs de kant en een dweilorkest bij de doorkomst op start/finish. Bijzonder en uniek hoe we tussen de huizen door schaatsen. Nog nooit hadden we dit meegemaakt en voor hetzelfde geld is het de eerste en tevens laatste keer.

Herbert had gelijk en sinds een aantal jaren ligt er standaard een Anton Pieck kalender bij ons in huis. Voor het geval het er nooit meer van gaat komen…