't Groningen Gevoel van...

... Hans Nieboer

Foto: Donarmuseum

Mijn naam is Hans Nieboer. Ik ben 54 jaar, getrouwd met Henny. Wij hebben twee dochters, Anouk en Milou. Heb het levenslicht aanschouwt in Hoogkerk. Sinds 1984 woon ik in Eelde. Belangrijkste reden, de goedkopere huizen. Mijn vader is overleden, mijn moeder woont nog steeds in Hoogkerk. Verder heb ik twee broers Paul en Rob. Rob is topsportcoördinator aan de LOOT school in Groningen en basketballcoach. Paul is toerfietser en doet aan financiële dienstverlening. Met Glenn Pinas run ik het bedrijf 12TEAM, coaching & consulting. Wij begeleiden teams en individuen naar een hoger plan in zowel sport als bedrijfsleven. Verder ben ik trainer/coach aan de RUG. Voor de Universiteit heb ik de mannen van Groene Uilen onder mijn hoede. Dat doe ik al acht jaar. Het vorig jaar zijn wij kampioen geworden van de Promotiedivisie.

Ik ben opgevoed in een onderwijsgezin. Mijn vader was gek op sport. Hij deed aan atletiek, speelde voetbal bij GVAV/Rapiditas en was correspondent van het Algemeen Dagblad voor de turnsport. Mijn moeder speelde recreatief tennis. Alle jongens Nieboer hebben gevoetbald bij Hoogkerk. Ik ben op mijn dertiende begonnen met basketball bij Donar, terwijl mijn broers naar BVG zijn gegaan. Bij Donar heb ik in alle jeugdteams gespeeld en even in de senioren in de Eerste divisie. Daarna ben ik verder gegaan bij Exercitia in Paterswolde. Naast basketball heb ik ook aan zeilen, windsurfen, tennis, judo en golf gedaan.

Ik ben rond m’n zeventiende begonnen als assistent-coach bij een jeugdteam van Donar. Hoofdcoach was toen Wyndall Madkins. Het serieuze werk begon na mijn CIOS opleiding bij de Nederlandse Basketball Bond als rayontrainer/coach en later als assistent-coach van diverse nationale jeugdteam en het seniorenteam met de coaches Randy Wiel en Vladimir Heger. In totaal heb ik veertien jaar voor de NBB gewerkt, ook als topsportcoördinator.

Vanaf 1999 tot 2002 was ik assistent van Glenn Pinas bij Donar. Nadat Donar failliet was gegaan zijn zowel Glenn als ik coaches geworden van het Nederlands mannenteam. Hoofdcoach van Groene Uilen ben ik sinds 2007. Dat wij het vorig jaar niet zijn gepromoveerd naar de Eredivisie had een reden. Organisatorisch was Groene Uilen niet klaar voor deze grote stap. Momenteel staan we weer aan kop van de Promotiedivisie. We hebben ons al gekwalificeerd voor de Final Four. Onderzocht wordt of we na dit seizoen wel kunnen promoveren naar de Dutch Basketball League.

Ik ben een enorme sportliefhebber. Heb basketball in de genen, maar was en ben nog steeds een trouw bezoeker van GIJS, GVAV later FC Groningen en Nic., maar ben ook regelmatig bij het amateurvoetbal te vinden. In Hoogkerk was door het jaar heen niks te beleven. Alleen tijdens Oud op Nieuw was het enorm feest met de politie. Met de Stad heb ik natuurlijk een nauwe band. In bioscopen, theaters en musea kwam ik niet. Ik ben dus een cultuurbarbaar. Tijd om veel te stappen in de Stad had ik ook niet. Af en toe naar Bruintje Beer, Tuin Inn of Jolly Joker. Op vrije dagen was ik altijd te vinden op het Leekstermeer. Ik zeilde in de Laser, een eenmansboot. Ik kon aardig mee op het Leekstermeer, Paterswoldsemeer, Schildmeer en Zuidlaardermeer. Heb een paar kasten vol met bekers.

Mijn vrouw heb ik leren kennen op het CIOS in Heerenveen. Zij was handbalster bij Vlugheid &Kracht met onder anderen Sandra van Bergen, Sylvia Heinen, Wilma Odding en Janna Balster. Onze kinderen zijn uiteraard groot geworden in een sportomgeving. Uiteindelijk kozen ze beide voor basketball. Eerst bij HSVB in Haren, later bij Celeritas in Stad en momenteel bij Groene Uilen. Anouk en Milou spelen beide in het tweede team. Ze hebben niet echt de ambitie om een stapje hogerop te maken.

Mijn sportleven met de studenten van Groene Uilen bevalt erg goed. Top spelen in de Promotiedivisie is geweldig. En studentenkampioenschappen zijn leuk om aan deel te nemen zeker als je erg vaak Nederlands kampioen wordt om vervolgens mee te kunnen doen aan de Europese kampioenschappen. Europees gezien kwamen we tekort, al deden we fatsoenlijk mee. Studenten zijn meestal slimme mensen, die mentaal goed inelkaar zitten. Immers, zij hebben geleerd goed te plannen en door te zetten. De vertaling naar de sport is voor deze groep dan ook geen probleem.

Een ander voordeel van werken op de Universiteit is dat je gebruik maakt van vele faciliteiten. Dus ook sportwetenschap en psychologie en dat is in de topsport onontkoombaar. Op dat gebied bemoeien Glenn en ik ons niet bij Groene Uilen. Belangen verstrengeling is dan ook niet aan de orde. Wel werken we voor enkele Betaald Voetbal Organisaties, ook in Stad.

Groningen is de basketballstad van Nederland. Het is daarom erg jammer dat we niet met grote regelmaat veel Groninger jongens in de Plaza zien spelen. Terwijl we in staat moeten zijn om ook de beste opleiding van Nederland te worden. Tussen de jeugd van Donar en het eerste team zit een te grote stap. Die leemte kunnen wij, Groene Uilen, eventueel invullen. Pogingen tot samenwerking zijn er geweest, maar zijn steeds mislukt. Ik heb er pijn in het hart van.

Eind april/begin mei barst het seizoentoetje los. We starten in de Final Four met een uit- en thuiswedstrijd en spelen daarna hopenlijk de finale om het kampioenschap in Zwolle. Uiteraard verwacht ik dat we weer de titel pakken. En dan????? Als coach vind ik dat we de stap naar de Eredivisie moeten maken mits we in staat zijn een goed team en organisatie neer te zetten.

Onlangs hebben we al kennis gemaakt met de wetten in de Eredivisie. In het bekertoernooi mochten we tegen onze grote broer Donar spelen. We werden uiteraard geveegd, maar dat is logisch met allemaal amateurs tegen vier Noordamerikanen en twee halve Noordamerikanen als full profs. Dat konden mijn tien Groningse jongens niet winnen. De echte winnaars van die toch mooie avond waren de 1000 toeschouwers!!! Ik spreek wel Gronings, maar schrijf en lees het niet. Toch ben ik een echte Groninger. De Martinitoren zal mij nooit los laten!!!