't Groningen gevoel van...

...Peter Kammenga

In 1955 ben ik, Peter Kammenga, in Assen geboren. Het toeval wil dat ik daar in de Groningerstraat ter wereld kwam.
Mijn ouders, Anne en Janny, waren daar terecht gekomen door het werk van mijn vader, bij de PTT. Mijn ouders zijn allebei geboren en getogen in het noorden van de provincie Groningen, net als vele generaties daarvoor. Mijn vader werd geboren in Uithuizen en mijn moeder bracht het grootste deel van haar jeugd in Usquert door.

We verhuisden in Assen naar een nieuwbouwwijk, waar mijn zus Coby in 1960 werd geboren. In 1965 zijn we met zijn vieren verhuisd naar Groningen. We kwamen te wonen in de Eglantierstraat in de toenmalige nieuwbouwwijk Selwerd.
Als jongetje van negen vond ik dat aanvankelijk niet leuk, omdat ik mijn vertrouwde omgeving moest verlaten. Achteraf gezien was er echter geen betere stap denkbaar dan naar Groningen te verhuizen.

Sindsdien ben ik dus een Stadjer, maar het Groningen Gevoel is bij mij meer dan alleen de stad Groningen. Het was al eerder aanwezig, vanwege de logeerpartijen bij mijn grootouders in Uithuizen en Uithuizermeeden.
Tijdens de fietstochten met mijn opa, voormalig landarbeider, ben ik de schoonheid gaan inzien van het Groninger land met haar uitgestrektheid. De dorpen kun je al van kilometers afstand herkennen door de kerktorens. Mijn opa plande de fietstochten altijd zo, dat we nooit tegenwind hadden. Dat kan eigenlijk niet als je een rondje rijdt, maar door zijn geweldige kennis van het terrein, liep de route altijd zo dat de tegenwind zoveel mogelijk werd opgevangen door de bomen en struiken langs de weg. De provincie Groningen is namelijk niet zo kaal als velen wel denken. Uitkijkend over de graanvelden zaten we 'in onderwaal' min of meer beschut en genoten we van een meegebrachte versnapering.

Later maakten we 's zomers dit soort fietstochten samen met mijn vader en mijn beide zoons, Bas en Steven. De vele laat-Middeleeuwse Groninger kerken deden toen vaak dienst als tussenstops en bezienswaardigheid.

De reden dat ik achteraf blij ben met de verhuizing van Assen naar Groningen, heeft alles te maken met de sfeer van de studentenstad en dat er in Groningen veel meer te beleven is.
De eerste aanraking met de sportwereld in Groningen was met het basketbalteam Scylla, van het Wessel Gansfort College. Daar was ik een paar seizoenen actief. Van daaruit kwam de interesse om ook eens een wedstrijd van Donar in de Evenementenhal te gaan bekijken. Daar stond ik in de laatste jaren van mijn middelbare schooltijd, halverwege de jaren '70, op de balustrade te kijken naar mannen als Fred DeVaughn, Renso Zwiers en Wim van Aalderen.

Mijn eigen actieve sportloopbaan was na de middelbare school ten einde. Tijdens mijn opleiding tot verpleegkundige in het Martiniziekenhuis viel mijn oog op klasgenoot Edda, met wie ik in 1978 trouwde. De studie en het jonge gezin maakten dat in die fase het bezoeken van sportwedstrijden op een lager pitje kwam te staan. Maar toen mijn zoons een jaar of tien waren is het sportbezoek weer flink toegenomen.

Sindsdien bezoek ik met Bas en Steven thuiswedstrijden van FC Groningen en vanaf eind jaren '90 ook alle thuiswedstrijden van Donar. Daarbij gaat het natuurlijk niet alleen om het bezoeken van de wedstrijden, maar ook om alles wat er omheen gebeurt.
Het echte Groningen Gevoel komt tot uiting door na afloop de wedstrijd te analyseren en vreugde en verdriet te delen onder het genot van een (speciaal)biertje.

Behalve de sport is er meer waardoor ik trots ben op Groningen. Bijvoorbeeld Eurosonic, een muziekfestival op diverse locaties in de stad, waarbij Groningen begin januari het middelpunt is van muziekminnend Europa. Het geeft me een geweldig gevoel dat dit festival in mijn stad plaatsvindt. Of wat te denken van het Groninger museum, met de tentoonstellingen over David Bowie, en in 2020 die over de Rolling Stones. En dat Groningen er als enige stad naast Amsterdam in geslaagd is om de musical Lazarus van David Bowie in 2020 naar Groningen te halen in Martiniplaza.

Daarnaast zie ik enorm uit naar de opening van het Groninger Forum met het nieuwe besloten marktplein, dat hopelijk de plek gaat worden waar heel Groningen samenkomt.

Tot slot, mijn Groningen Gevoel heeft een dipje gehad door de brand bij Knol's Koek.
Niet meer mijn vertrouwde plak koek bij de koffie, lekkerdere koek heb je niet in Nederland. Maar hij gaat binnenkort weer open, dus dat komt weer helemaal goed.