’t Groningen Gevoel van …

Datum: 4 januari 2020

Glenn is de naam. Glenn Pinas om exact te zijn. In Groningen leef ik en woon ik al 47 jaar naar volle tevredenheid. Anders was ik wel vertrokken. M'n roots liggen in Suriname. Paramaribo is feitelijk m'n hometown. Daar heb ik een onbekommerde jeugd gehad met m'n oudere broer Humbert en m'n ouders. M'n pa was leraar. Hij overleed toen ik 11 jaar was. Pa was pas 56 jaar. Het zette het leven van de rest van het gezin op de kop. M'n moeder ging aan de slag als groepsleider van moeilijk opvoedbare kinderen. Vanaf m'n elfde kwam ik op school in aanraking met basketbal. Ik heb er een virusje aan overgehouden. De Arend was m'n eerste club. Ik heb een keer in het eerste mogen spelen.

Op een gegeven moment bezocht ik in Suriname een voorlichtingsdag van het leger. Dat leek me wel wat. M'n broer en ik wilden beslist niet het onderwijs in. We vonden het een te duf beroep. M'n militaire diensttijd begon in 1970. Ik kreeg na een tijdje het advies om te kappen met de officiersopleiding omdat ik te speels was. Niettemin heb ik twee jaar m'n militaire kloffie gedragen als soldaat van de 13e infanteriebrigade in Oirschot. Hubert studeerde inmiddels in Groningen orthopedagogie. Ik ben bij hem ingetrokken. We woonden in de Plutolaan in Paddepoel. Het was een prachtige tijd. Ik studeerde aan de sociale Academie aan de Oosterhamriklaan.

Aan de Academie heb ik vier jaar gestudeerd en ik werkte bij het UMCG op de afdeling kinder- en jeugdosychieatrie. Maar liefst 14 jaar heb ik bij het UMCG gewerkt. Daarna drie jaar aan de RUG rechten gedaan. En daarna de post doctorale opleiding sportmanagement afgerond. In Weert tijdens m'n diensttijd heb ik twee jaar gebasketbald. Een handige guard was ik. Toen ik in Groningen arriveerde heb ik korte tijd bij BVG gespeeld en ben daarna overgestapt naar Pokai, de Surinaamse vereniging. Daar heb ik snel het vak van coach geleerd. Toen Rupert Clemence naar Donar vertrok ben ik hem opgevolgd. Ik was feitelijk de eerste onder de gelijken. Ik heb die klus vier jaar met alle liefde gedaan.

Daarna is m'n trektocht begonnen, die als coach 32 jaar heeft geduurd. Van Pokai naar HSBV in Haren, 9 jaar Red Giants in Meppel, Orca's op Urk, ladies BVG, 9 jaar Donar, 2 jaar het Nederlands team en tot slot 3 maanden ladies Martini Sparks. Nog altijd ben ik mesjokke van basketbal. Ik volg alles wat los en vast zit. Bij Donar kom ik af en toe als analist van Radio Noord en bij Martini Sparks kijk ik ook af en toe. Basketbal had evengoed voetbal kunnen zijn. Maar ja, ma vond basketbal en school een juiste combinatie. Zij heeft mij en ook Hubert de juiste weg gewezen. We waren haar dankbaar.

Zoals gememoreerd woon ik al 47 jaar in Stad. Van de Plutolaan ben ik gegaan naar de Eenhoornstraat. Daar heb ik 15 jaar gewoond met Hilde Holsheimer. Daarna ben ik overgestapt naar Heleen Roetert-Steenbergen. Zij is management-assistent bij Staatsbosbeheer Dat 'overstappen' is natuurlijk een grapje. Heleen en ik hebben twee kids. Amber is 20 en heeft jaren gebasketbald bij Celeritas. Zij studeert aan de Hanze multi-media en communicatie design. Cass is 17. Hij studeert MBO aan het Johan Cruijff college marketing en communicatie en voetbalt in de A-junioren van Be Quick. Zelf run ik met Hans Nieboer de toko One2 Team Coaching consultancy. We bivakkeren aan het Skagerrak.

Sport is nog steeds m'n lust en leven. Ik kan ontzettend genieten van basketbal, voetbal, wielrennen, handbal, volleybal en ijshockey een beetje. Ik kan ook ontzettend genieten van de bruisende stad Groningen in al z'n facetten en de prachtige provincie. Kortom, er gaat voor mij niets boven Groningen!