‘t Groningen gevoel van …

...Leonie van Vliet

Wie had ooit gedacht dat ik nog eens een stukje zou schrijven over mijn Groningen gevoel?
Ik tot een aantal jaren geleden zeker niet. Als er iemand geen Groninger was, dan was ik dat wel.

Tot 9 jaar geleden had ik helemaal niets met Groningen. Ik ben geboren en getogen in Alphen aan den Rijn, Zuid-Holland. Tot mijn 19e heb ik daar ook altijd gewoond met mijn ouders, 2 zussen en een hond. Ik vond het prima daar, en had eigenlijk nooit echt de behoefte om daar weg te gaan. Ook deed ik daar al aan atletiek, bij AAV’36.

Al van kleins af aan wist ik wat ik later graag wilde doen, ik wilde tandarts worden. Ik heb eigenlijk geen idee waarom ik dat als 6-jarige wilde worden, maar ik vond het reuze interessant. Zelf in de stoel liggen bij de tandarts was niet mijn favoriete bezigheid, maar ik wilde wel graag als mijn moeder in de stoel lag, ook eventjes mee kijken met het spiegeltje. Deze interesse bleef, dus in 6VWO besloot ik om mij in te schrijven voor de studie Tandheelkunde. Toen was dat nog een studie waar voor geloot werd, en er waren drie opleidingsplaatsen: Amsterdam, Nijmegen en Groningen. Ik wilde graag naar Amsterdam, dat was het dichtst bij huis, en ik wilde absoluut niet naar Groningen. Als meisje uit de Randstad dacht ik dat de wereld op hield bij Groningen, iedereen er op klompen loopt en op een boerderij woont. Alles wat ik niet wilde.

Helaas werd ik uitgeloot en besloot ik de studie Economie & Bedrijfskunde te gaan doen in Amsterdam (je moet toch wat). Hoewel ik dit leuker vond dan verwacht, bleef Tandheelkunde in mijn hoofd zitten. Ik besloot het een jaar later nog eens te proberen, toen was ook decentrale selectie mogelijk in Groningen. Ik wilde niet naar Groningen, maar als dat de enige manier was om de studie te kunnen doen, dan moest dat maar. Via de decentrale selectie in Groningen werd ik toegelaten!

Na wat nachtmerries dat ik helemaal niet tussen al die ‘boeren’ zou passen, ging ik verhuizen naar mijn kamer in de Molukkenstraat. Ik kwam er binnen een aantal dagen in Groningen al achter dat mijn vooroordelen niet klopten. Op mijn studie waren veel studenten die ook elders uit het land vandaan kwamen, waardoor ik me heel snel thuis voelde. Ook de gezellige stad beviel mij erg goed, en was het tegenovergestelde van wat ik mij had voorgesteld. Wel moest ik erg wennen aan de communicatie. Op de studie werden er ook patiënten behandeld, waar best veel echte Stadjers kwamen. Als ik vroeg hoe het ging, zeiden ze vaak: ‘kon minder’. Ik vond dit toch zo’n rare uitspraak, en dacht dat de mensen hier gewoon heel pessimistisch waren. Het duurde denk ik een jaar voor ik er achter kwam wat de echte betekenis was. Uiteindelijk heb ik mij tijdens mijn studie ook aangesloten bij Team 4 Mijl in Groningen, wat ook een groot deel van mijn sociale leven uit ging maken, en waar uiteindelijk mijn atletiek carrière begonnen is.

Ik dacht altijd dat ik na mijn studie weer terug zou gaan naar Alphen aan den Rijn, want mijn toekomst lag niet in Groningen. Inmiddels zijn we 9 jaar verder, ben ik nu twee jaar werkzaam als tandarts in Leek, en heb ik dankzij Team 4 Mijl afgelopen zomer mijn eerste Olympische Spelen mee mogen maken in Tokio. Waar ik dacht dat de wereld op zou houden bij Groningen, is mijn wereld daar eigenlijk pas begonnen en kan ik nu wel zeggen dat ik mij nog nooit ergens zo thuis heb gevoeld als in Grunn.