’t Groningen Gevoel van ...

...Eva Reinders

Actiefoto: (c) Erik van Leeuwen

Het Groningen Gevoel van Eva is als een vuurtje dat altijd blijft branden. Dat zelfde geldt voor het vuurtje dat altijd blijft branden voor sporten en atletiek. Samen vormen ze ook een verhaal dat onlosmakelijk met elkaar verbonden is.

Het vuurtje voor sporten is begonnen bij zwemschool Ebert (nu overigens een erg leuke vintage meubelzaak!). Hier heb ik heel wat uurtjes in het water doorgebracht. Doordat mijn moeder daar zwemles gaf, lag ik tijdens de vakantie elke dag in het water te dobberen en deed ik, als 7-jarige, mee met aquafit tussen de dames van 70.

Het vuurtje voor atletiek is niet veel later ontstoken. Of misschien zelfs wel eerder. Het verhaal begint al bij mijn Opa, hij heeft het vuurtje aangestoken bij ons in de familie. Als sprinter en coach heeft hij atletiek in Delfzijl op de kaart gezet. Met zijn passie heeft hij het stokje doorgegeven aan mijn moeder en tante. Ook zij hebben eerst zelf getraind en zijn daarna training gaan geven. Zo heeft mijn moeder mij weer op jonge leeftijd mee genomen naar de atletiekbaan in het Stadspark. Eerst was het alleen spelen langs de zijkant, later werd dat steeds meer mee doen met de training. Hier vond ik een vriendinnetje die in hetzelfde schuitje zat. Het vriendinnengroepje werd steeds groter en vele uren hebben wij op de baan in het stadspark doorgebracht. Eerst samen trainen en daarna met zijn allen bijkomen en bijkletsen op de tribune in het zonnetje of schuilend voor de regen. Met weer en wind, atletiek gaat door.

En ik ook.

Hier in Groningen ligt dan ook de herinnering van mijn allereerste NK medaille.
Hier in Groningen ligt het meest unieke werpveldje van Nederland (Als ik zo vrij mag zijn)
Hier in Groningen zijn heel veel kogelslingeraars begonnen met hun carrière, wat al heel wat NK medailles heeft opgeleverd.

Hier in Groningen is ook mijn vuurtje voor het kogelslingeren begonnen. Dit vuurtje heeft mij in een korte periode over de hele wereld gebracht. Iets wat ik toen als ‘gewoon’ beschouwde. Ik deed gewoon wat ik leuk vond. En toevallig mocht ook dan ook een EK junioren of WK junioren werpen. Toen het minder ging ben ik nog naar Leiden verhuisd voor nieuwe trainingsprikkels. Uiteindelijk bleek ik daar niet te vinden wat ik nodig had. Toen mij dat duidelijk werd ben ik dan ook snel terug verhuisd naar het hoge Noorden. Al met al heeft mijn internationale carrière korter geduurd dan ik had gehoopt.

Gelukkig hebben de buitenlandse wedstrijden het vuurtje doen branden om de wereld te willen ontdekken. Weg voor een week of vier maanden. Naar de buurlanden of naar de andere kant van de wereld. Soms voor vakantie of om bijvoorbeeld skiles te geven. Dit heeft mij kleine inkijkjes gegeven in andere culturen. Mooie ervaringen en lessen die ik altijd mee blijft nemen. In werk, vriendschappen en andere situaties. Zo heb ik ervaren wat veel mensen tegen (top)sporters zullen zeggen; “er bestaat meer dan alleen sport”.
Ook hier in Groningen is natuurlijk ook veel meer te beleven. Zo heb ik mijn eerste hoogtemeters gemaakt bij klimcentrum Bjoeks, mij schor geschreeuwd bij de spannende wedstrijden van Donar en mijn benen leeg gesport op het strand van de Hoornseplas.
Aan het einde van de dag nog een duik bij het stadsstrand, een rondje grachten op de sup of de zonsondergang zien bij een avondwandeling langs de rumoerige terrasjes.

Oh nee, ik zei dat er meer bestaat dan alleen sport. Hier in Groningen heb ik leren genieten van het werken op festivals als Eurosonic en Noorderzon. Heb ik mijn 16e verjaardag gevierd door thuis te komen na een avondje stappen terwijl de zon op komt. Kan ik tegenwoordig genieten van het Forum en boven uit te kijken over onze prachtige stad en ommelanden. Terwijl ik terug ga in de tijd en in mijn hoofd de plekken bij langs loop waar ik heb gewoond, gesport en geleefd. Zo geniet ik elke dag weer van deze bruisende stad waar altijd wat te doen is.

Dit alles zorgt ervoor dat het vuurtje van Groningen in mij blijft branden.