’t Groningen Gevoel van …

…Dominique Veninga

Geboren in Stadskanaal en opgegroeid in Veendam, kan ik wel zeggen dat ik een echte Groninger ben. Het enige wat ontbreekt is het spreken van de Groningse taal, verstaan kan ik wel. Ik heb nooit ergens anders gewoond dan in de provincie Groningen. Sinds 2015 woon ik op kamers in de stad en is de stad Groningen inmiddels ook echt mijn thuis geworden. Omdat Groningen op een half uurtje rijden ligt vanaf Veendam, was Groningen ‘’de grote stad’’ waar ik vroeger heen ging om bijvoorbeeld te winkelen. Toen voelde Groningen aan als een enorm grote stad, maar sinds ik op kamers woon ben ik erachter gekomen dat het een relatief kleine stad is, waar alles best dichtbij elkaar is.

Als kind was ik altijd al sportief. Ik begon met gym, dit werd later streetdance en uiteindelijk ben ik atletiek gaan doen. Mijn moeder trainde al jaren bij de atletiekvereniging SV Veendam en door haar ben ik in aanraking gekomen met hardlopen. Ik deed vroeger weleens 5km wedstrijdjes op de weg in de provincie Groningen, maar dit vond ik niet leuk genoeg om te stoppen met streetdance. Toen ik meer te weten kwam over baanatletiek, is mijn liefde voor atletiek écht ontstaan.

De eerste drie jaren van de middelbare school heb ik gevolgd op de Winkler Prins in Veendam. Omdat ik verder wilde met atletiek, ben ik naar het Werkmancollege in Groningen gegaan. Hier kon ik atletiek beter combineren met school, inmiddels Topsport Talentschool genoemd. Het was erg spannend, ik ging naar ‘’de grote stad’’. Op het werkmancollege ging ik trainen bij de toenmalige Loopacademie, wat nu het RTC Noord is, onder leiding van Guido van Weeren. Met de trein van Veendam naar Groningen en vanaf station Groningen met de bus naar Kardinge. Er ging een wereld voor mij open. Ik kende Kardinge, maar de wijken eromheen niet. In het begin ging het niet altijd goed: de verkeerde buslijn pakken of de goede buslijn de verkeerde kant op. Het voelde als een ‘’echte stad’’: zoveel bussen, altijd mensen op straat, mensen die geen dialect Gronings praten en vooral: heel veel fietsers. Een echte stad vergeleken met Veendam.

In 2014 ben ik aanraking gekomen met Team4mijl, een hardloopteam wat traint op de baan van Groningen atletiek in het Stadspark. Na het behalen van mijn HAVO diploma ben ik verpleegkunde gaan studeren, ook in Groningen. Aangezien mijn leven vanaf toen erg gericht was op de stad Groningen, ben ik op kamers gegaan. In het begin voelde ik mij nog niet erg thuis. Ik moest alles ontdekken, maar het begon per jaar steeds meer te wennen.
Omdat ik een sprinter ben, doe ik niet veel duurlopen. Aan de ene kant vind ik dit niet erg: ik hou niet van lang hardlopen, liever korter en sneller. Maar aan de andere kant is dit jammer: door een duurloop te doen door Groningen ontdek je andere wijken, natuurgebieden in en net buiten de stad; plekken waar je nog nooit bent geweest. Inmiddels heb ik nieuwe plekken wel op een andere manier ontdekt. Door te werken in de thuiszorg in meerdere wijken in Groningen, op andere plekken trainen toen de atletiekbaan dicht was tijdens de eerste coronagolf of door ‘’gewoon’’ een rondje te wandelen of te fietsen.

Nu voelt Groningen als thuiskomen. Ik vind het erg fijn om er te wonen en weer terug te komen als ik bij mijn ouders in Veendam ben geweest. Ondanks dat (de provincie) Groningen voor mij het gevoel van thuiskomen geeft, weet ik niet of ik hier mijn hele leven blijf wonen. Door het trainen bij Team4Mijl heb ik mijn vriend ontmoet, hij komt uit het Veluwse dorp Epe. Maar dat is een zorg voor later, we vinden vast wel een compromis ;-)