't Groningen Gevoel van ...

...Henk de Haan

Als ik aan Groningen denk dan komen de volgende woorden bij mij boven: rust, ruimte, betrouwbaarheid en thuis. Ik zou nooit ergens anders heen willen. Al sinds 1988 woon ik met mijn gezin in de wijk Oosterhoogebrug, een gedeelte van de stad dat voelt als een dorp met de daarbij behorende gemoedelijke sfeer. In ons buurtgebouw De Schakel worden normaal gesproken allerlei activiteiten georganiseerd door het zangkoor, de voetbalclub of de toneelvereniging. Door de coronacrisis is dit nu natuurlijk wel wat anders, maar de relaxte houding van de mensen blijft. Nu ik zelf een evenementenbureau run kom ik door onze hele provincie. De weidsheid en vergezichten van het landschap kunnen mij altijd weer raken. Ook is het een prettig gezicht dat er weer veel dieren in de wei staan. Dat valt je dan ook ineens op. Nederland is één van de dichtstbevolkte landen ter wereld alleen lijkt dat in deze contreien absoluut niet het geval. Gelukkig maar. Ik spreek regelmatig mensen uit het westen die heel bewust naar bijvoorbeeld Woldendorp of Termunten verhuisd zijn. Dan vraag je je toch af: waarom doe je zoiets? Als ik dan in gesprek met ze kom geven ze als reden dat ze hun kinderen op een veilige plek willen opvoeden en dat ze bewust kiezen voor een rustigere levensstijl. Dat is toch prachtig om dat te horen en een groot compliment aan onze provincie.

Ik ben in de Stad geboren en heb tot mijn grote trots 25 wedstrijden in het eerste van FC Groningen mogen spelen. Zes jaar bij de club geweest waarvan twee bij de eerste selectie. Daarna voetballen bij BV Veendam, dat was meer mijn niveau als ik eerlijk ben. Negen fantastische jaren gehad, twee promoties meegemaakt. Daar kregen we als ploeg op een gegeven moment een soort onoverwinnelijk gevoel. Een gelijkspel voelde dan aan als een nederlaag. Ook daar kwam ik veelvuldig in aanraking met de Groningse mentaliteit: hard werken, eerst de kat uit de boom kijken maar daarna vriendschappen voor het leven. Na het voetballen en een mooie carrière van 28 jaar bij een grote bank besloot ik mijn eigen weg te gaan. Tot op de dag van vandaag profiteer ik van de contacten die ik in al die jaren heb opgebouwd. De anderhalvemeter-samenleving zorgt voor de nodige uitdagingen en de groepen die ik nu kan bedienen zijn veel kleiner. Toch blijf ik positief, probeer altijd nieuwe kansen te zien.

Zo ga ik in deze tijd veelvuldig op pad met programmamaker Rob Mulder. We struinen de provincie af om mensen die iets speciaals te vieren hebben te eren met een serenade. Ik speel wat liedjes met mijn bugel/trompet en iedereen heeft even afleiding. Het valt me op dat er ondanks de problemen nu een ongelooflijk gevoel van saamhorigheid is. Ik kom overal bijvoorbeeld bij mensen die vijftig worden, bewoners van zorgcentra en volwassenen die begeleid wonen. Iedereen kan het waarderen dat ze even in het zonnetje gezet worden en tonen een ongelooflijke dankbaarheid. Als ondernemer moet je creatief zijn, open staan voor nieuwe ideeën. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje en moeten er gewoon het beste van maken. Zo kocht ik ooit op een rommelmarkt een Marokkaans hoedje voor twee euro en probeer daar via Facebook nu een soort goochelshow van te maken. Tommy Cooper, een legende waar ik me absoluut niet mee wil vergelijken hoor, met een Gronings tintje haha. Ik voel me hier helemaal thuis. Mocht ik ooit de Stad verlaten dan zou ik misschien richting Appingedam of het Hogeland willen verhuizen. Zeker niet uit de provincie. Daar is nu echter geen sprake van, heb het geweldig naar mijn zin hier. Nu weer druk met het organiseren van online bingo-spelletjes voor personeelsactiviteiten van grote bedrijven. Mooi man. Ik blijf waar ik ook ga of sta mijn Groningen-gevoel uitdragen.