Herovering titel mijlenver weg voor Lycurgus

Door: Dick Heuvelman
Foto’s: © Feiko van der Veen
Datum: maandag 13 januari 2020

Trieste tijden voor volleyballend Nederland, dat in een week tijd zowel het mannen- als vrouwenteam zag struikelen in een ultieme poging het Olympisch podium van Tokio te bereiken. Voor de Groninger volleybalscene kwam er nog een schep treurnis overheen, want Lycurgus kreeg voor de tweede keer dit seizoen een pak rammel van Dynamo Apeldoorn. Wat een galavoorstelling zou moeten worden in MartiniPlaza, draaide uit op een eenzijdige show onder regie van de partij die slechts een bijrol was gegund door het ruim duizendkoppige publiek.

De kille cijfers spraken boekdelen: 0-3 in sets, die eindigde in 15-25, 23-15 en 19-25. Dan mag er rustig worden gesproken van een complete afgang. En dat terwijl de drie aanvoerders, Dennis Borst, Sam Görtzak en Stijn Held, in de ochtend voor deze wedstrijd via het Dagblad van het Noorden rondgebazuind dat ze helemaal klaar waren gestoomd voor deze, althans op papier geafficheerde, topwedstrijd. Ze hadden weliswaar in de eerste confrontatie in Apeldoorn al een flinke oorwassing moeten incasseren, maar sindsdien waren ze als ploeg kwalitatief alleen maar gegroeid. Hun uitspraken deden denken aan het Lycurgus van weleer, toen er ook veel praatjes aan de man c.q. vrouw werden gebracht die naderhand geen gaatjes bleken te vullen.

De heren verheugden zich ook nog op het incidentele strijdtoneel, MartiniPlaza. Daar kregen ze extra motivatie van. Daar putten ze krachten uit de grotere publieke entourage en konden ze eens laten zien wat ze waard waren. Nou, dat was vrijdagavond niet veel. Van meet af was Lycurgus een ploeg zonder bezieling, zonder spelvreugde ook en vooral ook zonder ook zonder slagkracht. De vergelijking met een natte dweil kon moeiteloos worden getrokken.

Coach Arjan Taaij stond er machteloos bij langs de lijn. Geen moment kreeg hij, althans mentaal, vat op zijn spelers. Ook de geroemde toegenomen 'breedte' van dit team bleef onzichtbaar. Wie Taaij ook binnen de lijnen bracht, het tobben hield niet op. Op zich is een verliespartij niet rampzalig, maar wel de manier waarop. Wat na zo'n sof blijft hangen, is de gemiste kans om meer publiek te binden.

Nee, dit was het avondje van Taaij's inmiddels klassieke tegenpool Redbad Strikwerda, de coach van Dynamo die zo weinig waardering heeft voor Lycurgus. Hij vindt Lycurgus maar een 'koopclub'. Hoe dan ook, zijn jongens waren superieur en lieten de steeds moedelozer wordende Lycurgianen alle hoeken van het veld zien. Dat gebeurde ook nog eens zonder het talentvolle aanvalskanon van Dynamo, Rik van Solkema. Hij was geblesseerd.

Wat deze pot volleybal bovenal duidelijk maakte, is dat voor Lycurgus herovering van de landstitel mijlenver weg is. Twaalfvoudig landskampioen Dynamo beschikt met jongens als Jeroen Rauwerda, Nico Maneschijn en Rik van Solkema simpelweg over betere spelers. Niet alleen aanvallend, maar ook als een gaat om zaken als servicedruk. Waar de meeste Lycurgianen de bal in het spel brachten met slappe pisboogjes, die door de tegenpartij dankbaar als kanonnenvoer in ontvangst werden genomen, bestookte de tegenpartij de Groningers veelal met projectielen. Zoals dat ook internationaal gangbaar is. Een floaterservice heeft ook wel eens effect, maar de meeste volleybaltoppers kiezen toch voor een zo hard mogelijk opslag om de tegenaanval te bemoeilijken. Het liefst eentje waarbij de bal met meer dan 100 kilometer per uur over het net wordt gejaagd.

Wat ook duidelijk werd tegen Dynamo, is onvoldoende slagkracht bij de diagonalen en passer-lopers van Lycurgus. En omdat ze ook nog lengte te kort komen, valt er aanvallend weinig te halen voor de jongens van Taaij. Althans in wedstrijden die er toe doen, zoals tegen Dynamo. In de Nederlandse competitie komen de tekortkomingen van Lycurgus, dat internationale ambities heeft, echter nauwelijks aan de oppervlakte. De meeste eredivisieclubs kunnen die status amper waarmaken. Zo won Lycurgus minder dan 24 uur na de grote verslagenheid in MartiniPlaza in Barneveld moeiteloos met 3-0 (17-25, 21-25 en 15-25) van SSS. Voor wat het waard is. Voorlopig zal Lycurgus, met de kampioenspoule in zicht, een toontje lager moeten zingen.