't Groningen gevoel van...

Jans Abbingh...

Mijn naam is Jans Abbingh, ik ben getrouwd met Diana en samen hebben we twee dochters, Lois en Zoë. Ik heb samen met een compagnon een administratiekantoor. Daarnaast heb ik sinds kort samen met drie oud-handballers (Allard Prins, Jaap Jager en Roel Beukema) in Groningen ZieZo Team BV opgezet. In ZieZo Team BV hebben we onze krachten gebundeld en zijn we actief op het gebied van verzuimbegeleiding, re-integratie, arbeidsdeskundig en juridisch advies. Verder verzorgen we voor bedrijven de financiële en loonadministratie, stellen jaarrekeningen op, doen we fiscale aangiftes en begeleiden we bedrijven bij financieringsvraagstukken. Sinds 1 juni dit jaar hebben we een pand aan de Peizerweg gehuurd.

Ik ben in 1957 in de Bataviastraat geboren.
Op 5 jarige leeftijd verhuisden we naar de Da Costastraat in De Wijert waar ik lid werd van Gymnastiekvereniging Olympia. We trainden volgens mij in een gymzaaltje van de Dalton HBS aan de Helper Brink. Ik kan me de uitvoeringen in de Harmonie nog goed herinneren, in een hemdje en korte broek blauwbekken in de catacomben tot je aan de beurt was voor die ene salto. Maar erg leuk.

Al snel wilde ik, zoals de meeste jongens, voetballen en bij ons in de buurt ging je dan naar Helpman of GRC. Ik koos voor GRC in het toen nog ongerepte Stadspark. Twee grasvelden en een sintelveld op een mooie locatie. Houten kantine en kleedkamers waar je na de training snel moest douchen anders was de boiler leeg en het water dus koud. Ik begon in de winterstop en GRC organiseerde een soort jeugdcompetitie op het sintelveld waarbij je werd ingedeeld bij roemruchte clubs als Manchester United, Real Madrid, Benfica, AC Milan etc. In toernooivorm speelden we op de training tegen elkaar.

Bij Sjoerd van der Baan het voetbaltenue gekocht maar daar heb ik niks aan gehad.
Ik begon namelijk gelijk op het doel en ben ook altijd keeper gebleven. Kreeg keeperstraining van Jan Swart aan de zijkant van het hoofdveld, tussen twee pionnen en onder het licht van de straatlantaarns. Mijn moeder breidde mijn (rode) keepershandschoenen waar ze op de vingertoppen en in de handpalm wat rubber op naaide.
In C7 begonnen en uiteindelijk heb ik in C1 en B1 gekeept.
In die tijd verrees er een ijsbaan in het Stadspark, vlak achter het voetbalveld. Buiten werden er rondjes geschaatst maar binnen werd ook ijshockey gespeeld en daar heb ik regelmatig de wedstrijden van GIJS bezocht. Wat een fantastische sfeer hing daar.
In die tijd ging ik ook vaak naar GVAV en later FC Groningen waar ik een seizoenkaart had. Als de wedstrijd was afgelopen kon je nog gewoon tussen de spelers door het veld oplopen. Dat ging ook wel eens mis, volgens mij was het Theo Laseroms die een keer een tik van een teleurgestelde supporter kreeg na afloop van de door Groningen verloren wedstrijd tegen Feyenoord.

Bij GRC heb ik de overgang van het Stadspark naar Corpus nog een paar jaar meegemaakt maar daarna kwam de cruciale leeftijd dat je van de jeugd naar de senioren over gaat. Ik begon de binnenstad te ontdekken en het voetbal werd voor mij steeds meer ondergeschikt. Na nog een jaartje Velocitas ben ik er uiteindelijk mee gestopt. Het werd toen Huize Maas, Tuin Inn, de Jolly Joker, Bruintje Beer etc.

Via een vriend kwam ik op 18 jarige leeftijd met Karate in contact en ben ik gaan trainen bij Sportschool ZaZen van Wim Bregonje aan de Noorderhaven. Vijf avonden per week keihard trainen. Naast Karate deed ik ook aan Jiujitsu. Dat vond ik ook een hele mooie sport omdat er veel meer vecht disciplines inzaten. In de weekenden hadden we regelmatig wedstrijden of demonstraties. Karate was in die tijd behoorlijk populair in de stad en Groningen is in die tijd ook uitgeroepen tot Karatestad van Nederland. Ik heb dit een jaar of vijf gedaan.

Toen ik de wilde haren wat begon te verliezen, ik was inmiddels belastingambtenaar, vond mijn vader het zo langzamerhand wel eens tijd dat ik ging ook handballen. Hij zat in het bestuur van Vlugheid en Kracht waar mijn beide zussen Gieneke en Jeanine en mijn broer(tje) Erik handbalden. Zo ben ik op relatief late leeftijd in het handbal gerold.
Verder handbalde mijn zwager Roel Beukema bij E&O en mijn (ex)zwager Michel Houttuin basketbalde bij Donar. In die tijd heb ik regelmatig de wedstrijden van Donar bezocht, dat was vaak spektakel en er hing een prima sfeer.

Vlugheid en Kracht was nog een grote vereniging waar de dames in de eredivisie speelden en de heren in de eerste en tweede divisie. Ik kwam na een jaar al bij de heren 1 selectie, de reflexen had ik van karatetraining overgehouden en ik was ook wel gewend om tussen de palen te staan.
We hadden een hechte groep waarmee we jaren in de tweede en een paar jaar in de eerste divisie gespeeld hebben. Bij Vlugheid & Kracht heb ik ook mijn vrouw Diana leren kennen. Op zondagmiddag werden de thuiswedstrijden gespeeld en ’s avonds gingen we steevast naar Pizzeria Italia in de Kleine Pelsterstraat waarna we regelmatig bij Café van Diepen in de Gelkingestraat afsloten.

In 2006 zijn we naar Emmen verhuisd. Lois en Zoë gingen bij E&O handballen en ik gooide af en toe op de vrijdagavond een balletje met heren 3.

Sinds een aantal jaren komen we weer regelmatig met ons “oude” team van V&K bij elkaar, een hapje eten en wat drinken erg gezellig weer. In het begin hebben we nog wel eens wedstrijdje gespeeld maar we kwamen er al snel achter dat we daarmee moesten stoppen. Dan kun je wel jong van geest zijn maar het lichaam denkt daar heel anders over.

Ikzelf speel nog steeds af en toe een wedstrijdje bij Unitas in Rolde. We spelen in de midweek en het blijft nog altijd leuk om te doen.

Inmiddels zijn we al weer veertien jaar weg uit Groningen. Hoewel het in Emmen prima wonen is blijft de stad toch regelmatig trekken en er is in al die jaren geen week voorbij gegaan dat ik niet een dag in de stad geweest ben.