WEISSENSEE winter wonderland

Met Schaatsteam CENNED naar de natuurijs schaatswedstrijden op de Weissensee. Team CENNED bestaat uit de topdivisierijdsters Ankie Ytsma, Nienke Smit, Laura van Ramshorst en Maya de Jong. De Beloftenrijdsters Chantal Oosterkamp en Annemarie van der Wal en ploegleider Alida Pasveer.

Maandag 20 januari. Nadat we gisteren waren afgereisd naar ons overnachtingsadres kwamen we rond het middaguur aan op de Weissensee. Eerst even inchecken en daarna direct op het natuurijs. Genieten van een uurtje schaatsen. Man wat is het toch mooi om op natuurijs te staan. Ook al is het op een Oostenrijks bergmeer.

Dinsdag 21 januari. Trainingsdag vandaag. Voor de CENNED rijdsters een pittige schaatstraining van 2 uur. Voor mij lekker een rondje toeren. En s’middags zelfs tijd voor een kop koffie op het balkon in het zonnetje.

Woensdag 22 januari. De schaatstraining staat in het kader van de voorbereiding op de eerste wedstrijd op donderdag. De ploegleiders hebben om 16.00 uur het ploegleidersoverleg over de wedstrijd, verzorgingszones en verzorgingstenten. Verzorgingszones zijn de aangewezen stroken langs het ijs waar de ploegen hun partytentje mogen opzetten en de bidons aan de rijdsters mogen worden aangegeven.

Donderdag 23 januari. De eerste koersdag, de Aart Koopmans Memorial over 60 km. Drukke boel met 7 rijdsters in koers. Ook Annelies sluit bij ons team aan voor de verzorging. Snelle koers over een kort rondje van 5 km. Ankie in de kopgroep en met een 7^e plek doen we goed mee.

Vrijdag 24 januari. Deze tussendag staat in het kader van uitrusten en dan weer voorbereiden op het Open Nederlands Kampioenschap op zaterdag. Als lunch een uitgebreide pannenkoek sessie. Tjonge wat kunnen die meiden veel eten.

Zaterdag 25 januari. Om 10.30 uur start het ONK over 80 km. Voor de ploegleider en verzorger is het stevige klus om alle sportvoeding, gels, repen en bidons te tellen en klaar te maken. Om de 20 km is het verzorging met een bidon met een reep en een gel eraan.  Dikke sneeuwbuien en een aantrekkende wind zorgen voor zwaar verminderd zicht bij het start van het ONK. Op het laatste moment werden de sportbrillen verwisseld voor skibrillen. Er ontstond een kopgroep van 6 rijdsters met wederom Ankie die de strijd aangaat voor het podium. Helaas leeggestreden en net niet gelukt. Die sneeuw en wind maakt toch het schaatsen op natuurijs tot iets heroïsch. Genoten vandaag.

Zondag 26 januari. Vergaderdag vandaag. Eerst een lunchoverleg met het Damesplatform over toekomstig marathonbeleid en lopende zaken. Om 16.00 uur een ploegleidersoverleg over de komende wedstrijden op maandag en woensdag. En dat terwijl het heerlijk zonnig en koud weer was. Moet je binnen zitten om te vergaderen. Wel een beetje jammer.

Maandag 27 januari. Korte wedstrijd over 40 km. Meestal een sprintkoers. En dat was ook zo. Ankie probeerde onze sprinter Maya te lanceren in de finale maar ze kwamen slechts tot de 9^e plek. Stiekem had ik op iets meer gehoopt. Maya reed vorig jaar 2x podium in de korte wedstrijden. Maar het is koers he. Het sprintgeweld en het niveau van de dames ligt heel hoog.

Dinsdag 28 januari. De spanning begint al iets op te lopen. Morgen is de allerbelangrijkste wedstrijd. De 200 km Alternatieve Elfstedentocht. Ik maak nog even een wandelingetje naar het grote prijswinnaarsbord waar mijn eigen naam ook 2x op staat. Wat zou het mooi zijn als daar morgen de naam van een CENNED rijdster bij op komt te staan.

Woensdag 29 januari. Koersdag. 200 km. Poeh dat is ver. In de voorbespreking hadden we Maya de rol van vooruitgeschoven pion gegeven. In de eerste 100 km met alle kopgroepen mee. Nienke, Ankie en Laura zouden dan in het begin hun krachten kunnen sparen. Beloftenrijdsters Annemarie en Chantal gingen voor hun eigen koers en mochten ongeveer 100 km meerijden.

Mooi als een plan uitkomt. Maya zat in alle kopgroepen en ook in wat uiteindelijk de definitieve bleek te zijn. Na 120 km sprong Nienke als bruggenhoofd richting de kopgroep en konden Ankie en Laura daar weer naartoe. Dankzij beulswerk op kop van Nienke konden Laura en later ook Ankie aansluiten in de kopgroep. Ankie hielt het tempo hoog en de voorsprong liep uit naar 5 minuten. In de finale bleef Laura demarreren en kwam ze alleen over de streep. “ik heb gewoon gewonnen” zei ze. En ik? Ik heb vol trots een traantje weggepinkt. Wat een geweldige teamprestatie.

Johan Boef omschrijft het als volgt: Het recht van de sterkste

Het is een monsterafstand, die 200 kilometer. Het is een afstand die scheidt, die pelotons doet verschrompelen, die zich in je spieren vastbijt en niet meer loslaat. Het is een afstand die het marathonschaatsen terugbrengt tot de kern, tot de strijd van man tegen man, tot een gevecht van vrouw tegen vrouw. En dan is die sport op z'n mooist. Als het ploegenspel is uitgespeeld, als het gevecht gaat om de sterkste, om de slimste, de taaiste, de wilskrachtigste. En hoe moeilijk is dat, als je rondrijdt in een kopgroep met de hardste rijders van dat moment. Wachten op de sprint? Vroeg in de finale al in de aanval? Frank Vreugdenhil deed het eerste, Laura Ramshorst het tweede: het bewijs dat een vast recept niet bestaat. Maar beiden wonnen die wedstrijd die iedere marathonschaatser wil winnen. En het publiek? Zelfs het publiek was buiten adem van twee formidabele races. Dit was geen gewone marathon, dit was #meermarathon.

Donderdag 30 januari. Nog een laatste dagje Weissensee. Bijkomen van alle inspanning, de euforie en alle aandacht voor Team CENNED. Op het grote prijswinnaarsbord wordt de naam van CENNED rijdster Laura van Ramshorst bijgeplakt.

Vrijdag 31 januari. We rijden naar huis. Ik lever de bus weer in bij co-sponsor Stichting Phusis in Assen. Weekendje opruimen en de was doen. Over twee weken gaan we naar Zweden voor het vervolg van de natuurijscompetitie. Maar eerst op maandag gewoon weer aan het werk bij SportDrenthe.