Wedstrijdyoga
Al mijn chakra’s zijn geopend. Gisteren heb ik mijn derde oog gezien. Ik ademde in door mijn ene neusgat en visualiseerde mijn derde oog waar langs mijn adem liep voordat het mijn andere neusgat uitkwam. En dat alles zonder toevoeging van stimulerende middelen. Zwevend zit ik in de trein terug naar Voorburg.
Drie volle dagen bracht ik door op een yogamat in een zaal van een prachtig hotel aan de vecht.
De spieren in mijn bovenarmen zijn zwaar van de vele minuten, of misschien wel uren, die ik heb doorgebracht in de Downward Facing Dog positie. Mijn schouders doen nog pijn van de Kundalini sessie van vanmorgen zeven uur. Een sessie waarin we met 45 yogalinies in 1 zaal mantra’s herhaalden op muziek. Het blijven bewegen door de pijn heen om bindweefsel soepel te maken met indien mogelijk een glimlach op je toch eigenlijk van pijn vertrokken gezicht, was zeker niet om te lachen. De bootcamp onder de Yoga; adem door de pijn heen, verken de grenzen van je lichaam en wordt fysiek en mentaal sterk.
Hoewel ik het graag doe zal Yoga nooit op de eerste plek komen te staan van mijn favoriete sport lijst. Ik kan niet zeggen dat ik een bal mis want die heb ik de afgelopen dagen wel regelmatig voorbij zien komen tijdens de oefeningen. Het ontbreekt me aan zweet, snelheid en lawaai, maar wat het bovenal veel minder interessant maakt is het gebrek aan competitie. Yoga doe je namelijk voor jezelf, iedereen op zijn eigen tempo en in zijn eigen bubbel; voor veel mensen heel ontspannend. Voor mij aardig stressopwekkend. Dat yoga mijn hartslag opdrijft komt door een eigenaardige, zeer intensieve eigenschap waarover ik beschik. Het komt erop neem dat ik in staat ben om van bijna alles in dit leven een wedstrijd te maken. Zo ook van yoga. Niet alleen rank ik in stilte de outfits van de deelnemers, ook inhoudelijk maak ik er een wedstrijd van. Ik beoefen dus eigenlijk een unieke yogavorm, te weten wedstrijdyoga. Dit gaat als volgt:
- Mijn buurmannen en buurvrouwen hebben er geen weet van dat ze in een spannende wedstijd verzeild zijn geraakt;
- Af en toe gluur ik tussen mijn oogwimpers door om te bezien of ik de oefeningen niet net iets sierlijker uitvoer dan mijn nietsvermoedende buur;
- Is dit niet het geval dan zorg ik ervoor dat dat alsnog gebeurt;
- Ik zing net iets harder mee met de mantra’s dan van me verwacht wordt;
- Ik sla geen les over, afhaken is voor lozers;
- Ik adem net iets harder dan de rest;
- Ik glimlach net iets vriendelijker als ik lig te creperen in een onmogelijke houding;
Al jaren win in glansrijk iedere yoga sessie. Dit krikt mijn zelfvertrouwen weer op ter compensatie van een ondergang op de tennisbaan.
Afgelopen weekend veranderden de spelregels van het wedstrijdyoga. Na een aantal yoga lessen te hebben gevolgd (waarin ik glansrijk won) bekroop me het gevoel dat ik niet de enige dame was die aan wedstrijdyoga deed. Praktijk wees uit dat de dames in de “Flow Adem In en Uit” les, voor de hoofdprijs wilden gaan. Zoals de naam van de les al deed vermoeden moest er vooral worden In- en Uit- geademd. Op zich niet iets waar we ons doorgaans hardop mee bezig houden, echter in deze les, waarin de keel-adem centraal stond, was het gehijg uit de kelen van 45 dames te vergelijken met het geluid van de liefde in een goedkope Tiroler Pornofilm. Of, voor wie meer thuis is in Harry Potter, het geluid van de vieze monsters uit een Harry Potterfilm: “HHHHHAAAAAAAAAAAAGGGGGGGGGGGGGHHHHHHHHHHHHHH”.
Het lukte me slechts een paar minuten om me te vernederen tot dit niveau. Ik besefte me dat ik deze les niet eens wilde winnen; het was te gênant en te ranzig. Dus verloor ik. Voor het eerst sinds ik wedstrijdyoga beoefen heb ik een wedstrijd verloren. Met tranen in mijn ogen van de vernedering, maar wel met opgeheven hoofd. Mijn morele grens was bereikt. En is dat niet wat yoga soms ook is: het ontdekken van je grenzen.
Ik leerde in deze ademles dat verliezen soms ook goed is voor je zelfvertrouwen. Even overwoog ik de strijd op te geven en me over te geven aan ontspanning. Maar nee, de overwinning op mezelf was van korte duur. Ik herpakte mezelf en ging de strijd weer aan. Zo’n grote groep yogaliefhebbers. Hoe pak ik dit aan. Gelukkig bepaal ik zelf de regels. Genadeloos pakte ik de hijgers terug. Met een perfecte Warrior I, II en III Pose meende ik het te hebben gewonnen van de uitvoeringen van de 44 andere yogalini’s.
Nailed it!
You can’t beat this Warrior…..
Motherfuckers……
Totaal kapot zit ik in de trein terug naar huis. Zo, nu kan ik me eindelijk ontspannen…., echt een aanrader zo’n relax yoga weekendje.