VV Appingedam: Voetbalbolwerk (Deel 2)

VV APPINGEDAM: VOETBALBOLWERK AAN DE HAND VAN HENK BODEWES DEEL 2

Be Quick 1887 en Velocitas zijn de enige twee nog bestaande amateurclubs uit de provincie Groningen met een aansprekende hoofdprijs. Be Quick werd in een ver verleden landskampioen (1920), terwijl Velocitas in 1936 beslag legde op de Holdertbeker, de voorloper van de KNVB-beker. Verder de provincie in komen we qua uitzonderlijke prestaties uit in Delfzijl bij VV Neptunia. Die club werd in 1963 vice-amateurkampioen van Nederland (zie ook http://www.sportinstad.nl/artikel/neptunia), maar leeft nu als fusieclub met Eems Boys voort als NEC Delfzijl.

Ruim zes kilometer verderop is een andere roemruchte amateurclub inmiddels samengegaan met buurman De Pelikanen tot DVC Appingedam (Damster Voetbal Combinatie). VV Appingedam maakte halverwege de jaren ’90 furore en werd tot twee keer toe kampioen van de Hoofdklasse, toen nog het hoogste amateurniveau. Dit is deel twee van een tweeluik over de gouden periode van de voetbalvereniging Appingedam.

Veel vertrouwen
“Vorig jaar was het: niet degraderen. Nu houd ik het maar op: met de bovenste helft meedraaien”, zegt Appingedam-trainer Henk Bodewes in Nieuwsblad van het Noorden voorafgaand aan de eerste competitiewedstrijd tegen Rheden op 10 september 1995. Appingedam heeft de basis van het succesvolle seizoen daarvoor redelijk weten te behouden. Spits Bob Mulder verkast naar FC Groningen, terwijl reservespeler John Dollenkamp voor GRC Groningen kiest. Onder meer Robert Elting (Oranje Nassau), Mark Mulder en Erwin Meijer (beide Be Quick Groningen) worden gezien als versterkingen voor het team van Bodewes.

“Weinig wisselingen en we hadden ontzettend veel vertrouwen”, verklaart Roode 25 jaar later het succes. “Bovendien was Elting meer een doelpuntenmaker dan Bob. Dat tweede seizoen ging veel beter, we waren zó op elkaar ingespeeld. Ik denk dat we nog iets meer voetbal in de ploeg hadden en achterin misschien wat sterker waren dan het seizoen ervoor. Ook de doelstelling in het koppie was anders. In het eerste seizoen hadden we het idee dat we kampioen zouden kunnen worden; in het tweede seizoen wisten we het zeker. En we hadden natuurlijk met Henk nog steeds een goede trainer voor de groep, we hadden een goed bestuur, goede velden en veel supporters. De basis was gewoon heel goed. We waren ook een heel hechtteam. Er was geen gedoe eigenlijk, echt een vriendenteam.”

Steevast koploper
Toch stellen de Damsters ietwat teleur in de eerste competitiewedstrijd. In het openingsduel komt Appingedam niet verder dan een 1-1 gelijkspel. Dat levert direct twee verliespunten op, omdat vanaf het seizoen 1995/1996 drie punten te verdienen zijn bij een overwinning in plaats van twee. Een week later herstelt Appingedam zich (volgens Nieuwsblad van het Noorden ‘onder impuls van een sterk spelende Marcel Roode’) met een 4-0 overwinning op ROHDA Raalte. Appingedam staat na de derde competitiewedstrijd (3-1 winst tegen Stevo) alweer waar het bijna het gehele vorige seizoen bivakkeerde: aan kop van de Hoofdklasse B. En Appingedam blijft ook aan kop. Door streng winterweer speelt Appingedam al op 3 december zijn laatste wedstrijd van het succesjaar 1995. FVC uit Leeuwarden is kanonnenvoer voor de Damsters: 8-1. De voorsprong op de concurrentie bedraagt dan zes punten en met 25 voor en slechts vijf tegen zit het qua doelsaldo ook wel goed.

“Voor de winterstop waren we ongeslagen. Elf keer gespeeld, waarvan we acht gewonnen en drie keer gelijkspeelden. Ik liep ook bijna één op één voor de winter, want ik scoorde negen keer. Dat was voor mij al veel, want ik was geen echte doelpuntenmaker, geen type Mariano Bombarda of zo. Ik was meer een teamspeler in het 4-4-2-systeem, het liefst op 10, in de buurt van Elting”, zegt Roode.

Van weergaloos tot ‘FC Moeilijk’
Roode is halverwege de competitie topscorer van zijn team met negen doelpunten. Een van zijn hoogtepunten in de eerste seizoenshelft is de uitwedstrijd tegen concurrent HSC’21. Appingedam wint met 2-1 en Roode scoort beide doelpunten, waarvan een schitterende stiftbal over de doelman van de club uit Haaksbergen (beelden: https://youtu.be/XzrTBW4lYLQ?t=25 en https://youtu.be/XzrTBW4lYLQ?t=102). Toch houdt Bodewes hem met beide voeten op de grond. “Ik pingelde ook nog wel eens. Bodewes zei dan wel eens, luid hoorbaar, ‘blinde’ of ‘FC Moeilijk’. Maar dat gebeurt nu nog, dat gaat niet uit mijn spel. Ik hou van acties maken. Ik weet gewoon dat ik 'm zelf kan maken, ook al staat iemand anders er beter voor. Maar inderdaad, dat ging ook wel eens mis en dan kon-ie flink tekeergaan. Ik kreeg er wel van langs. Maar hij liet mij altijd staan, dus ik had het blijkbaar ook nodig.”

Roode typeert zichzelf in die tijd als weergaloos, maar tegelijkertijd kon hij naar eigen zeggen ook heel kneuterig zijn. “Ik heb nog een bal tegen Germanicus voor open doel gemist. En nog geen vijf minuten later schiet ik 'm zo vanaf twintig meter keihard in de kruising. Zo grillig. Maar dat was mijn spel. Ik was ook altijd wel balvast en in beweging. En ik was alleen maar met voetbal bezig: ik had de drive om het maximale eruit te halen, want ik wilde terug naar het betaalde voetbal. Ik had het toen niet gered omdat ik niet de kans had gehad, vond ik. Daarom wilde ik zeker weer naar FC Groningen toe.”

Roode stond sinds 1990 twee jaar onder contract bij FC Groningen, nadat hij eerder op zijn zeventiende van Neptunia de overstap naar Appingedam maakte. Hij brak in z'n eerste profseizoen niet door in het Oosterpark en werd daarna verhuurd aan BV Veendam om vervolgens retour te keren naar Appingedam. “Dat ik bij de FC weg moest, was natuurlijk een teleurstelling. Ik had het idee dat ik het zou gaan maken. En bij Veendam had ik de pech dat ik halverwege een blessure kreeg, terwijl ik wel basisspeler was. Daarom kwam in het seizoen 1995/1996 alles tot uiting. Ook het bewijzen dat ik het kan.”

Elting-Roode
Met zijn spel was hij van onschatbare waarde voor Appingedam. Zijn specialiteit? Hard schieten. “Meestal in de zestien, heel kort draaien en dan boem. Het ging automatisch: aannemen, waar ik moet schieten? Daar. En hhup. Ik kon ‘m eigenlijk leggen waar ik ‘m wou vanaf de zestien. En elke training ging ik mijn eentje voor een leeg doel altijd op een bepaalde hoek richten. Ik vind dat zo mooi om die bal strak tegen de touwen te schieten. En hard ook.”

Over aanvoer heeft Roode in zijn tijd bij Appingedam niets te klagen. “Ik heb fantastische middenvelders om mij heen gehad al die jaren. Eddy Tuik, Mark Mulder, Edwin Poiesz. Ik had echt een geweldig team om mij heen: ik kreeg zo vaak de bal. Ze konden mij blind vinden. En mijn maatje voorin, Robert Elting, was meer een doelpuntenmaker. Hij was alleen maar met winst bezig en die combinatie heeft mij uiteindelijk ook beter gemaakt. Daarnaast trainden we drie keer per week. We waren superscherp. Henk wilde niets aan het toeval overlaten en vroeg ook het maximale van je. We trainden ook altijd, weer of geen weer. Henk was altijd bezig met het doel om de selectie scherp te houden. Kampioenschappen worden immers beslist op details, was de filosofie van Henk. We hebben best veel duels met één doelpunt verschil gewonnen en dan komt het aan op details en wordt het dus op die details beslist. Die bal moet er wel in.”

Tegenslag
Dat het op details aankomt in dat seizoen is opmerkelijk gezien de riante voorsprong tijdens de winterstop op de concurrentie. Maar na de hervatting morst Appingedam veel punten. De ploeg van trainer Bodewes wint weliswaar van Stevo (2-0) in de eerste wedstrijd van 1996, maar daarna volgen twee zeldzame nederlagen op rij: 3-0 tegen ROHDA Raalte-thuis en 2-0 in en tegen Rheden. Roode beslist vervolgens op aangeven van Elting het lastige uitduel tegen SVBO (1-0 beeld: https://youtu.be/zht4vja-jzw?t=84), maar daarna volgen opnieuw twee nederlagen op rij, waarvan één tijdens het Paasweekend op zaterdag. Toch recht Appingedam de rug op Paasmaandag tegen SVBO (3-2), nu thuis. En weer staan Roode (2) en Elting (1) op het scoreformulier.

Het is een opvallend gegeven dat seizoen: scoort Roode, dan wint Appingedam vaak. Na de zege op SVBO behouden de Damsters de koppositie. Er wordt gewonnen van Germanicus (4-1) en Achilles 1894 (3-1) en in beide wedstrijden is Roode weer trefzeker.

Kampioen
Toch wordt de competitie, net als vorig seizoen, pas tijdens de laatste speelronde beslist. In het Pinksterweekend van 1996 wint Appingedam op zaterdag thuis met 4-0 van HSC (en inderdaad…Roode scoort opnieuw (beeld: https://youtu.be/-v3Nml5dwdE?t=140)) en dus blijft de voorsprong één punt op concurrent De Treffers. Op Pinkstermaandag, 27 mei 1996, is de titel eindelijk binnen. Op een kletsnat veld in Leeuwarden wordt met 5-3 gewonnen van FVC (beeld: https://www.youtube.com/watch?v=RyyivsCsiSI).

“Dat weet ik nog heel goed. Die gasten gingen er nog volledig voor, want volgens mij heeft elke speler van FVC een geldbedrag aangeboden gekregen van De Treffers bij een goed resultaat. Het was een knotsgek duel op een knollenveld, die gasten bleven maar gaan. Gelukkig lieten we ons de kop niet gek maken en wonnen we met 5-3. Dat staat mij nog goed bij. Zelf maakte ik de belangrijke 3-2, want zij kwamen terug van een 2-0 achterstand. Het was een kopbal bij de tweede paal”, blikt Roode terug.

“Na de winterstop hebben we maar zelden een goede wedstrijd gespeeld. Gelukkig stonden we er in de uitwedstrijd tegen De Treffers (2-1 winst, red.) wel weer en dat was heel belangrijk na die zeperd thuis tegen ROHDA Raalte. Dat we op de momenten dat dat nodig was veerkracht hebben getoond, zie ik voornamelijk als een winstpunt ten opzichte van het vorige seizoen. Bovendien hebben we dit jaar over het algemeen meer gedomineerd”, liet Henk Bodewes na de kampioenswedstrijd optekenen in het Nieuwsblad van het Noorden.


Amateurvoetballer van het jaar
Voor Roode was de titel een kroon op zijn succesvolle seizoen. Hij werd clubtopscorer met zeventien treffers en won een individuele prijs, die van beste amateurvoetballer van het seizoen. Nu, bijna 25 jaar later, prijkt de prijs op tafel in zijn woning in de stad Groningen: de Isostar-trofee voor de beste Nederlandse zondagamateurvoetballer van het seizoen 1995-1996. Trots is hij nog altijd op de prijs. “Tuurlijk, want dit kunnen niet veel spelers zeggen. Het is heel iets moois om een dergelijke landelijke trofee te winnen en een eer om als beste zondagvoetballer te worden uitgeroepen. Juist omdat in uitwedstrijden mensen van de tegenstanders hun beoordelingen gaven, heeft voor mij deze prijs veel waarde.”

Hoe blij Roode op dat moment ook is met zijn prijs, zijn trainer ziet de meerwaarde er niet van in. “Hij vond die prijs maar niks. ‘Wat een onzin zo'n prijs, we zijn toch een team?’ Henk zei ook: ‘ik vond Tuik beter dit jaar.’ Dat zei-ie heel eerlijk, haha. Maar ik schoot er twee keer zoveel in dan het jaar ervoor. We, Elting en ik, maakten met z'n tweeën echt veel meer doelpunten. Uiteindelijk zijn we met de hele selectie naar Den Bosch afgereisd om die prijs (beeld: https://www.youtube.com/watch?v=waDR9G_Ujag) in ontvangst te nemen. Uiteraard ging Henk mee en dat vond-ie toch wel mooi. Henk heeft mij ook echt beter gemaakt. Hij gaf individuele training, hoe je als spits moest staan en zo. Je moest nooit rechtop staan, altijd door de knieën. ‘Kun je veel makkelijker draaien en je staat veel steviger.’ Dat zijn van die kleine tips, daar had-ie veel meer van. Altijd goed aannemen zo'n eerste bal, dat zei Henk altijd. Ook hoe je moet lopen: eerst weglopen en dan in de bal. Altijd een vooractie maken. Ja, Henk heeft mij gemaakt als voetballer.”

Duitsland lonkt
Naast de titel in de Hoofdklasse B en de prijs voor beste amateurvoetballer van het jaar, wil Roode zich in juni 1996 met Appingedam kronen tot landskampioen van Nederland. Appingedam speelt twee duels in de nacompetitie: thuis tegen SC Feyenoord en uit tegen Baronie in Breda. Appingedam begint met een 2-2 gelijkspel tegen de Rotterdammers en is bij een overwinning in Breda zeker van de landstitel bij de zondagamateurs. De Damsters staan na een uur spelen, met een man meer, op een 2-1 voorsprong, maar Baronie weet alsnog te winnen (3-2). Het lukt Appingedam opnieuw niet om clubs uit het Westen en Zuiden te verslaan in de strijd om de landstitel bij de zondagamateurs.

Ondanks het mislopen van de titel bij de zondagamateurs kon Roode na dit succesvolle seizoen naar Duitsland. “Ik heb testwedstrijden gespeeld bij VfL Oldenburg en ze boden mij een contract aan. Maar ik heb het niet gedaan. Het contract was goed, maar ik moest mijn baan opgeven. Ik moest daar gaan wonen in een flatje op driehoog, terwijl ik net in Delfzijl mijn eerste huis had gekocht. Privé was alles goed en dat straalde uit op het veld bij Appingedam. Daarbij ben ik opgegroeid met vastigheid. Achteraf denk ik wel van ‘hmmm’. Er zijn wel eens jongens geweest die hebben gezegd dat het belachelijk is dat ik het niet had gedaan. Want ik had ergens moeten doorbreken…”

Einde van een tijdperk
Roode blijft vervolgens nog vijf seizoenen bij VV Appingedam voetballen. Het lukt de club niet meer om kampioen te worden op het hoogste niveau. Maar de club heeft dankzij twee titels op rij bekendheid door het hele land en blijft bovenin meedoen. Appingedam eindigt achtereenvolgens vijfde, tweede, tweede, derde en vierde. Roode verruilt Appingedam in 2001 voor Be Quick. Na twee seizoenen op de Esserberg keert hij toch terug naar zijn grote liefde. In 2004 komt vervolgens een einde aan zijn carrière als topamateur. Nu, ruim vijftien jaar later, is Roode nog altijd te bewonderen op het voetbalveld. Hij speelt bij OZW in de Stad. Nog steeds grillig, pingelend en fanatiek als in zijn beste jaren bij Appingedam.

Toeval of niet, na het stoppen van Roode gaat het snel bergafwaarts met Appingedam. Na dertien seizoenen op rij op het hoogste amateurniveau komt Appingedam vanaf het seizoen 2006/2007 tot en met het seizoen 2010/2011 vijf seizoenen uit in de eersteklasse. Voor aanvang van het seizoen 2011/2012 wordt de club uit de competitie genomen en is het na 76 seizoenen over en uit voor het vlaggenschip op zondag. Sinds 1 juli 2017 is VV Appingedam officieel gefuseerd met buurman De Pelikanen. Het hoogste elftal van de Damster Voetbal Combinatie Appingedam komt sinds dat jaar uit in de zaterdag derde klasse. Afgelopen seizoen is DVC Appingedam gedegradeerd en dus komt de club komend seizoen uit in de vierde klasse – een dieptepunt.