Voetballende kasteleins: de pub van Bruce&Pallister
Max is één van de joviale kasteleins in café de Wolthoorn in Stad. Hij schijnt van schaatsen te houden, maar heeft hier nooit over uitgeweid. Gelukkig maar, want zo blijft een stukje mystiek behouden. Wel weet hij tot in detail wat alle vaste gasten believen: een biertje met jenever voor de lokale politicus, een verse jus voor de net gedouchte topsporter en een dienblad cola voor de redactie van een ambitieus sportprogramma. Dat later op de avond vervangen wordt door een iets meer alcoholhoudende variant inclusief plankje(s) kaas en worst.
Hij vist menig stamgast dronken van het biljart en regelt een taxi voor lieden die ook beter niet zelf meer de weg naar huis zouden moeten nemen. Schrijver Simon Carmiggelt dook in dit soort cafes zijn beste verhalen op voor de legendarische rubriek Kronkels in de Volkskrant. Elke dag een stukje uit het leven gegrepen, vaak aan zo’n toog opgehaald in de late uurtjes van de nacht. En wat Carmiggelt was voor de columnisten, waren Steve Bruce en Gary Pallister voor de Engelse voetballiefhebbers in de jaren negentig die nog iets van zichzelf in deze voetballende mastodonten van Manchester United herkenden.
Twee-eenheid
Nooit verscheen er een effectiever centraal verdedigingsduo in het voetbal aan de overkant van de westelijke kant van de Noordzee. Qua verschijning leken beide heren het al moeilijk te krijgen bij een potje van Potetos of VVK op de zaterdagmorgen, maar niets was minder waar. Schijn bedriegt. Bruce&Pallister waren een sublieme twee-eenheid die menig spits op het hoogste niveau in Engeland gewoon deed verdwijnen. Op het opstellingsformulier van Liverpool stond dan wel Robbie Fowler en bij Newcastle United scheen Alan Shearer tegen Manchester United ook altijd mee te doen, maar na een wellicht dartel eerste kwartier werd er van hen niets meer vernomen tot het eindsignaal. Dan boog Fowler deemoedig het hoofd en liep terug naar de spelerstunnel. Shearer werd achter de cornervlag weggeplukt en op dezelfde wijze uitgeleide gedaan op Old Trafford. Beiden werd het voetballen volledig onmogelijk gemaakt door de firma Bruce&Pallister.
Fijne kilo’s te veel
Ze kenden een voorganger in Jan Mølby, die in zijn hoogtijdagen bij Liverpool als een te dikke circusdirecteur toch het spel op Anfield majestueus wist te verdelen. Bruce&Pallister keken het van deze Deense balkunstenaar af en pasten het als duo toe. Beide heren hadden al bij het betreden van het veld tijdens hun eerste wedstrijd voor de Reds samen een paar fijne kilo’s te veel aan het lijf, die nooit meer zouden verdwijnen. Door dit extra gewicht op het juiste moment in de strijd te werpen bleef ook de supporter op de tribune lange tijd de illusie dat het wellicht toch niet zo’n veeleisend beroep was, profvoetballer. Deze heerlijke illusie speelde altijd weer op als deze beide oer-Engelsen het veld op kwamen. Tien jaar lang domineerden beide spelers de defensie in het Britse voetbal en pakten met Manchester United in deze tijd meerdere keren het landskampioenschap en de FA Cup.
39 stappen naar glorie
Laatstgenoemde prijs paste de beide heren als een fijne winterjas die je het liefst nooit meer uit wilt doen, ook al vraagt de tijd daar inmiddels om. Als Bruce&Pallister het perfect kort gemaaide gras van Wembley betraden, in dat schitterende rode shirt, wist de spits van de tegenstander al dat het voor hem een schier onmogelijke middag zou worden. De inschuivende Bruce stond aan de basis van elke aanval van de Mancunians terwijl zijn maatje achteloos een spits van het kaliber Ian Wright vriendelijk doch resoluut onder het gras wist te werken. Hij mocht er pas weer uitkomen als bij de Queen de verliezersmedaille klaarlag. Bruce&Pallister namen daarna gezamenlijk glorieus de fameuze 39 traptreden richting de Koninklijke loge waar de Cup werd uitgereikt. Aanvoerder Bruce mocht als eerste speler de beker aan het rood getooide deel van Wembley tonen, Pallister volgde hem steevast op de voet. Beide spelers kwamen allebei tot 300+ wedstrijden voor Manchester United. Dat hoorde net zo bij het Engelse leven als scones, the Grand National paardenrace op Aintree en bier zonder schuim.
Dorpspub
Bruce is nog altijd actief in de voetballerij en is inmiddels aan zijn zoveelste managers klus bezig; ditmaal probeert bij het immer zieltogende Newcastle United in de Premier League te houden. Van Pallister is al jaren niets meer vernomen. Toch is het zeker dat hij nu uitbater is van een heerlijke dorpspub, diep in The Cotswolds of in ergens in de heuvels van Yorkshire. Pallister weet precies wat hij de plaatselijke politiechef moet voorzetten, waar de lokale journalist na een scoop behoefte aan heeft en pleziert het parlementslid steevast met haar favoriete drankje. Hij wacht elke avond weer op één moment dat niet ver weg meer kan zijn: zijn maatje Bruce wandelt door de geopende mahoniehouten deur, inspecteert de prachtige lambrizering, slaat een theedoek om zijn linkerschouder en begint pints te tappen.
Ultieme kastelein(s)
Beide mannen wisselen een blik van verstandhouding uit en zijn de volgende dertig jaar gelukkig in pub Bruce&Pallister. In Groningen is Max de firma Bruce&Pallister ineen. De ultieme kastelein die weet wanneer een publieke oorwassing of juist discretie gewenst is. Onbetaalbaar. Hij mag nooit meer achter die toog verdwijnen. Als dit op de loer ligt wordt er ongetwijfeld een nieuwe, succesvolle crowdfunding-actie op touw gezet om dit onheil te voorkomen. Nu het voetbal bedorven wordt door talloze onnodige statistieken, expected goals en andere ongein is de heimwee naar een centraal duo als Bruce&Pallister tastbaar. Net als een biertje én begripvolle blik van Max. Het zal snel weer zover zijn. Daar kan geen twijfel over bestaan. En mocht u The Cotswolds of Yorkshire bezoeken, ook hopelijk snel weer mogelijk in de nabije toekomst,..de deur van pub Bruce&Pallister staat altijd wagenwijd open. Gegarandeerd. Cheers!