Verdriet om Huckle
Sport is mooi. Fijn om te doen. Gezond voor lichaam en geest. Cultureel verantwoord ook. De vroegere bisschop van Brugge, monsigneur Jos De Smedt heeft dat zelf gezegd. In de Grote Sportenencyclopedie van Lannoo (bladzijde 46-kerk en sport).
“De sport is een cultuurverschijnsel. Tegenstanders zullen beweren dat de sport niet mikt op de hoogste uitingen van de cultuur: de ontwikkeling van het verstand, de wetenschap en de kunst. Wie echter zonder vooringenomenheid oordeelt, moet erkennen dat de sport ernstig kan bijdragen tot een evenwichtige ontplooiing van de mens en tot betere menselijke relaties in de samenleving.”
Tot zover monsigneur Jos De Smedt. Pas geleden was ik getuige van een treurige fase in de evenwichtige ontplooiing van een nog heel prille sportvrouw. Het speelde zich allemaal af in de huiselijke kring. Bij de avondmaaltijd zette mijn 10-jarige dochter het spontaan op een huilen. Schokkend en snikkend zat ze boven haar bord, het hoofd diep gebogen en behoorlijk rood aangelopen. De wangen gloeiden. Een fatsoenlijke hap kon ze niet naar binnen krijgen. Droefenis uit de grond van het hart.
Het bleek om Huckle te gaan. Huckle Berry Finn om volledig te zijn. Een pony in de manege van Jan Dolfing te Vries. Eén van de velen, maar voor Marie-José het liefste paard van de wereld! Huckle is alles. Met hem heeft ze een verhouding opgebouwd sinds ze op paardrijles zit. Het was liefde op het eerste gezicht. Om op Huckle te kunnen zitten gaat ze elke woensdagmiddag wel heel ruimschoots op tijd naar de manege. Binnen een vijftiental minuten komt ze uit school, duwt ze pijlsnel een aardappel door haar keel en zit ze al weer op de fiets om -voor eventuele kapers- beslag te leggen op haar Huckletje. Op wiens rug ze pas een uur later mag gaan zitten om de eerste beginselen van de rijkunst te leren. De heerlijke bezetenheid van de beginnende sporter.
Het bleek wederzijds te klikken tussen Huckle en Marie-José. Oh natuurlijk ging het soms wel eens wat minder. Dat Huckle een keertje geen zin had die dingen te doen waarvoor hij te eten en te drinken krijgt. Dat hij ballorig ging bokken en zijn berijdster noopte tot een bestraffende tik met het zweepje. Maar toen ze er beiden moesten staan, stónden ze er ook. Dat was in de kerstvakantie, toen er dressuurwedstrijden in de manege werden gehouden. Van de zenuwen kon Marie-José nauwelijks een teugel vasthouden. Geveld door debutantenkoorts deed ze een hartstochtelijk beroep op haar viervoeter, die met zijn vijftien jaar al heel wat manegestormen heeft doorstaan. “Huckle, doe je best!”, fluisterde ze haar vriend bibberend van spanning in het oor. Huckle stond helemaal open voor dat aanmoedigende signaal, waarin enige wanhoop klonk.
Een prachtig staaltje van communicatie tussen mens en dier. Het resultaat was ernaar. Huckle gooide al zijn routine in de strijd en leidde zijn onzekere berijdster geroutineerd naar de eerste prijs. Zelden iemand zo confuus zien thuiskomen met eremetaal. De eerste eerste prijs in haar leven. In ontvangst genomen met de bescheidenheid van een echte noorderling. “Want”, zei ze eerlijk, “als Huckle niet zo zijn best had gedaan, was ik geen eerste geworden.”
Vreugde en verdriet in de sport, zo weten wij die al een tijdje langer meelopen, liggen echter dicht bij elkaar. De succesvolle combinatie Huckle/Marie-José dreigt te worden ontbonden. Die onheilstijding kwam Suzanne melden en die schijnt van de hoed en de rand te weten in de manege van Jan Dolfing. Huckle zou worden verkocht. Aan iemand uit Groningen. Vandaar die huilpartij. Na haar eerste prijs kreeg ze nu de eerste sportieve klap om haar oren. Die is hard aangekomen. Net zo hard als het verlies van de wereldtitel voor Hein Vergeer.
We proberen haar te troosten met de gedachte dat Huckle het bij zijn nieuwe baas ongetwijfeld ook goed zou krijgen. En dat het in de paardensport nu eenmaal zo gaat. Handel en sport gaan er hand in hand. Daar zal ze mee moeten leven. Franke Sloothaak zal ook wel even van de kook zijn geweest toen zijn eerste lievelingspaard werd verkocht.