Venetië, april 2018

Of ik wat wil schrijven over een bijzondere sportbelevenis. Ja, natuurlijk wil ik dat. Dat kan feitelijk over twee dingen gaan, basketbal (lees: Donar) of fietsen. Ik kies voor het eerste. Ik ben nog steeds geen sportcommentator of sportjournalist en schrijf dus als liefhebber, fan en supporter. Verwacht dan ook geen technische sportbeschouwing; dit is een verhaal over beleving en emotie. Deze bijzondere sportbelevenis, welke belevenis ik zelf van heel dichtbij heb mogen ervaren, gaat maar een beetje terug in de tijd, namelijk naar het basketbalseizoen 2017-2018. Ik neem u mee naar Venetië, medio april 2018.

Met Donar beleefden we in 2017-2018 een topseizoen, we sloten af met alle prijzen die in Nederland te vergeven zijn: de Supercup, de NBB-beker én het Landskampioenschap. Voor mij was dat jaar extra bijzonder. Na jarenlang fan te zijn geweest, columns te hebben geschreven voor het programmaboekje en met kantoor al behoorlijk wat jaren lid van de businessclub, trad ik in december 2017 toe tot het bestuur van Donar. Wat een eer en wat was ik trots.

Ook Europa maakte dat seizoen kennis met het Donar van deze tijd. Dat wil zeggen met Donar én met de achterban (de zesde man, weet u wel). De Europese tegenstanders waren stuk voor stuk onder de indruk van de sfeer, ambiance en het grote aantal toeschouwers dat elke wedstrijd in MartiniPlaza aanwezig was. Oude tijden herleefden, want de Europese thuiswedstrijden die er toe deden (en dat waren er nogal wat), konden steevast rekenen op een full-house. En dat is best bijzonder, want ik heb bij diverse Europese uitwedstrijden van Donar gezien dat er slechts de spreekwoordelijke ‘anderhalve man en een paardenkop’ op de tribune zaten. In Groningen ging het in dat Europese seizoen zelfs zo ver dat het bestuur van Donar zich moest buigen over de problematiek van het doorverkopen van toegangskaarten buiten de privésfeer en tegen exorbitant hoge prijzen. Hoe dan ook, de eerste poulefase werd gehaald en ook de tweede poulefase werd succesvol afgesloten.

In de tweede poulefase reisde ik half januari 2018 met mijn zuster af naar België voor de uitwedstrijd in en tegen Mons. De zusjes hadden een mooie en goed gevulde roadtrip (inclusief ontbijt net over de grens in Frankrijk), maar de wedstrijd werd helaas verloren. Eind januari 2018 volgde de vliegreis met het bestuur naar Cyprus (zo kom je nog eens ergens) voor de wedstrijd tegen Keravnos. We zaten op Cyprus in de stad Nicosia en die stad wordt verdeeld door de zogeheten ‘Green Line’. Het ene deel is Grieks Cyprus en het andere deel hoort bij Turks Cyprus. Die ‘scheidslijn’ ziet er niet heel toegankelijk uit en ervaringsdeskundigen weten inmiddels ook dat het daar niet is toegestaan om bepaalde gebouwen te fotograferen. We verloren de wedstrijd op Cyprus (ik kan u zeggen dat de ambiance in de – koude – plaatselijke sporthal niet te vergelijken was met hetgeen wij hier in MartiniPlaza meemaken), maar door winst in de thuiswedstrijd tegen het Belgische Belfius Mons-Hainaut ging Donar alsnog door naar de play-offs in de FIBA Europe Cup. Winst op het Roemeense Cluj-Napoca bracht Donar naar de kwartfinale en nadat ook Mornar Bar uit Montenegro was verslagen (weet u nog, die wedstrijd waarbij MartiniPlaza zo ongeveer uit haar voegen barstte), stond Donar voor het eerst in de geschiedenis in de halve finale van de FIBA Europe Cup. Echt waar, ‘ons Donar’ in de halve finale van een Europees toernooi. Heel basketbal liefhebbend Nederland stond op z’n kop en Donar stond (als team, als club en ook Groningen als dé basketbalstad) voortdurend in de belangstelling van lokale en (inter)nationale media.

Tegenstander in de halve finale: het Italiaanse Umana Reyer Venezia. We gaan naar Venetië! Wat was ik trots, en velen met mij. Umana Reyer Venecia is een team uit de top van de competitie in Italië, geen kleine jongens dus. We gaan naar Venetië in april 2018, en ik bevond mij in het goede gezelschap van meer dan honderd meegereisde supporters. Fantastisch, wat een sfeer en belevenis. Eerlijk gezegd had ik gerekend op mooi weer en verheugde ik mij al op een Italiaans terras met een aperitief in de voorjaarszon. Dat werd een teleurstelling. Aangekomen op 10 april 2018 was het voorjaar in Venetië ver te zoeken. Toen we ’s avonds in de stad wilden eten, kwam de regen inmiddels met bakken uit de hemel. Nou en! We staan in de halve finale van de FIBA Europe Cup en we spelen in en tegen Venetië. Dan maar regen (overigens was die regenval niet te vergelijken met de overstromingen en wateroverlast waar Venetië in december 2019 mee werd geconfronteerd).

De wedstrijd was op 11 april 2018. Overdag was er tijd om de stad in te gaan. Terug kijkend naar de foto’s van toen zie ik dat het die dag best mooi weer was en ik herinner me dat we (in een waterig zonnetje) op het terras hebben geluncht met (uiteraard) spaghetti en (uiteraard) een Aperol Spritz. In spanning voor de wedstrijd slenterden we door de kleine straatjes van Venetië, waar het gelukkig voor- en geen hoofdseizoen was en je daadwerkelijk nog wat ruimte had om te lopen. De spanning voor de wedstrijd leidde er wel toe dat we hopeloos verdwaalden in het doolhof dat Venetië heet. De zenuwen voor de wedstrijd leidden ertoe dat Google Maps voor mij een soort hogere wiskunde in een niet-leesbare taal was geworden. Gelukkig werd uiteindelijk wel het San Marco Plein gevonden en om half vijf in de middag kwam een groot deel van de meegereisde Donar-fans #together op dat beroemde Venetiaanse plein voor een spontane groepsfoto. Als ik eraan terugdenk dan word ik er nog spontaan blij van. Hoe bijzonder was dat!

En toen werd het half acht in de avond. Aangekomen in de basketbalarena. Wat gaaf. Bij de entree hebben we ons lopen ‘vergapen’ aan de fantastische fanshop die ze daar hadden. Een bron van inspiratie, zoals u inmiddels in MartiniPlaza heeft kunnen zien. Voor de wedstrijd sprak ik ook nog een Groningse man die voor de liefde naar Italië was verhuisd. Hij vond het meer dan fantastisch om ‘zijn’ Donar in zijn nieuwe woonplaats te zien spelen. Het Italiaanse publiek zong het Groningse publiek gebroederlijk toe en omgekeerd. De in grote getale uitgerukte politie had overigens al snel in de gaten dat het Groningse publiek wel te vertrouwen was en zich netjes zou gedragen. De wedstrijd was – voor mij – spannend en zinderend. Ik vond het zo geweldig om dit van zo dichtbij en zo intens mee te maken. We gingen de rust in met een minimale voorsprong en ik vraag me met terugwerkende kracht af hoe het met mijn bloeddruk en hartslag was gesteld die avond. Uiteindelijk verloren we met tien punten verschil. Positief als we waren (zijn), moest dat goed te maken zijn in de thuiswedstrijd in een kolkend MartiniPlaza.

Achteraf bezien was 12 april 2018 een wat onwezenlijke dag. We hadden weliswaar verloren maar we waren zeker niet kansloos voor de thuiswedstrijd. Het zat er gewoon in! Iedereen ging die dag een beetje z’n eigen gang met z’n eigen gedachten. Ik maakte die dag een stadswandeling en volgde bewust de niet-toeristische route. Ik kwam (niet geheel toevallig) uit bij een klein, maar oh zo fijn restaurantje, waar ik zowaar in gesprek raakte met een voormalig teamgenoot van volleyballer Wytze Kooistra uit Groningen. Hoe klein kan de wereld zijn. In Venetië notabene. Ook mijn neef was meegereisd naar Venetië en hem trof ik later op het terras (inmiddels regende het niet meer). We dronken een goed glas wijn en kwamen tot de conclusie dat deze ervaring uniek was, ondanks het verlies van de avond ervoor. En dat gevoel overheerst nog steeds.

De dagen voor de thuiswedstrijd tegen Venetië duurden lang en stonden voor veel Groningers in het teken van Donar. De lokale en landelijke media rukten wederom massaal uit naar Groningen, er waren persmomenten en de wedstrijd werd niet gespeeld op donderdag, maar op #donardag. Er werd op 19 april 2018 daadwerkelijk gewonnen van Venetië. Dat is een prestatie van formaat want het Italiaanse Venetië staat Europees fors hoger op de ranglijst dan het Nederlandse Donar. Helaas was het verschil in de overwinning niet groot genoeg en miste Donar de finale van de FIBA Europe Cup. Uiteindelijk was Venetië de winnaar van de FIBA Europe Cup en dus mochten we ook om die reden trots zijn. En dat waren we. En eerlijk gezegd ben ik dat nog steeds. Om in Dik Trom-termen te spreken: ‘het was een bijzondere sportbelevenis en dat was het’.