Van De Hoogte tot Portman Road
Paul Mason kwam als uit de hemel gevallen. Zomaar, uit het niets. Conditie als een wijkagent, maar toverend aan de bal. Iedereen bij FC Groningen claimde later hem te hebben ontdekt, de waarheid daarover lag wat anders. Paul Mason, van De Hoogte naar Portman Road.
Het was het seizoen 1983-1984. Han Berger was eerder benoemd als hoofdtrainer. De voorbereiding was net begonnen en voorzitter Renze de Vries had zojuist de exotische balvirtuoos Fandi vanuit de jungle van Maleisië naar Groningen gehaald. Dit niet helemaal naar de wens van Berger, die het niet zo zag in de frêle balvirtuoos. Berger had wat meer met spelers van de gestampte pot. Ook tijdens die voorbereding was de club nog aan het speuren naar talent.
Intussen verkeerde ene Paul Mason in de stad Groningen. Een Engelse jongeman van 20 jaar. Twintig jaar eerder geboren in Liverpool. Beetje een jongen van de straat. Paultje ging voetballen bij de jeugd van het grote Everton. Hij kon het wel, maar overtuigde toch ook weer niet. Werd verhuurd naar Manchester City en later Tranmare Rovers. Dat lukte allemaal niet en de jonge Mason, die toch al niet overliep van het zelfvertrouwen, hing zijn kicksen aan de wilgen. Hij wilde de wereld in, werk zoeken, leven. Maakte niet uit waar. Het werd over de plas, Delfzijl. Werken in de bouw. Dat duurde niet lang, werd ontslagen. Hij was al een paar keer in de stad Groningen gaan kijken, dat beviel hem wel. Uitgaan, peukie, biertje, dat werk. Een stapmaatje nodigde hem uit bij VVK te gaan voetballen, Sportpark De Hoogte. Zo trapte Paul Mason vanaf zomer 1983 als rechtsbuiten een balletje bij VVK.
Op De Hoogte werkte terreinbeheerder Roelof Vennema namens de gemeente. Vennema deed dat ook regelmatig op het Oosterpark. Zelf was ik dat seizoen assistent-trainer bij FC Groningen. Vennema kreeg het over ‘een Engels mannetje bij VVK’. Snel, handig, rechtsbuiten. ‘’Jullie moeten eens komen kijken, hij is niet af te stoppen’’, vond Vennema. Dat gebeurde, zondag ging ik naar Sportpark De Hoogte. Oefenwedstrijdje van VVK. Vennema had niet te veel gezegd. Dat spichtige mannetje met een iets te dik ‘bier’?buikje liet het wel zien. Snel en handig, doelgericht ook. Hij kon het drie kwartier: een half uurtje in de eerste helft, een kwartier daarna nog. Dan doofde het kaarsje. Een week later ging Piet Fransen als scout en collega-assistent Henk Nienhuis nog eens kijken. Waren ook wel aangenaam verrast. Mason kreeg een contractje aangeboden en hij hapte toe.
Mason werd toegevoegd bij het tweede van de FC. Daar was ik trainer en coach. Hij moest flink op getraind worden en gewezen op zijn leefstijl. Kort gezegd: minder bier, minder roken en meer rust. Stapje bij stapje ging hij weer redelijk leven en ook presteren als een prof. Rechtsbuiten, dat deed hij naar behoren. Mason, die toen een bijna onverstaanbaar Engels sprak, moet apart gecoacht worden. Behalve een serie scheldwoorden, krachttermen en sexueel getinte zinssneden, sprak hij en begreep hij geen Nederlands. Wat hij overigens snel leerde. Mason raakte bevriend met Joop Gall, maar ook met Dirk Jan Wever.
Zijn doorbraak had hij tijdens een toernooi voor reserve-elftallen in Viareggio, Italië. Een toernooi van een week. We speelden drie wedstrijden in een poule: Rode Ster Belgrado, Inter Milan en Napoli. Twee keer verlies (Rode Ster en Napoli), maar de focus en glorie lag rond en tijdens de wedstrijd tegen Internazionale. Het was pal na de uitschakeling van het eerste tegen Inter. Met dat schandaal-verhaal rond een vermeende omkoping. Dat gaf lading, veel lading. We stonden totaal op scherp. Om evenwicht in ons voetbal te krijgen posteerde ik Paul Mason als rechtsback. Hij keek vreemd, waarschijnlijk zag hij dat niet zitten. Maar zijn vriend Joop Gall deed dat intussen als voormalig linksbuiten met veel succes op de linkerflank en praatte op Mason in. Twee wingbacks avant-la-lettre zogezegd. Het werd een geweldig succes. Het betere Inter had geen antwoord op onze speelwijze. We wonnen tegen de verdrukking in maar glanzend met 3-2, met een hoofdrol voor Paul Mason. Hij scoorde, was niet te stoppen en bestreek de hele rechterflank.
Terug in Groningen nam Han Berger een besluit: Paul Mason naar de eerste selectie. Niet lang daarna volgde zijn debuut. En het duurde wederom niet lang of Paul Mason werd een vaste waarde als opkomende rechtsback in het eerste. Zijn aanstekelijke spelstijl: gedreven, gedurfd aanvallend viel goed bij het Groningse publiek, dat hem in de armen sloot. Toen in het laatste seizoen zijn landgenoot Garry Brooke bij FC Groningen kwam spelen, bloeide Mason nog verder op. Het klikte tussen de beide Engelsen.
In totaal speelde Paul Mason vier seizoenen voor de FC. Hij scoorde Europees tegen Galway United en maakte een belangrijk beslissend doelpunt in een play-off wedstrijd bij FC Twente. Bij dat duel in 1988 zat manager Alex Smith van Aberdeen op de tribune. Paul Mason werd benaderd en later de overgang beklonken. ‘’Altijd een droom voor me om toch weer in het Britse voetbal te gaan spelen’’, zei Mason. Bij Aberdeen kwam hij de nodige Nederlanders tegen: Hans Gillhaus, stad-Groninger Willem van der Ark, die van Cambuur kwam en doelman Theo Snelders.
Mason zag zijn jongensdroom alsnog uitkomen, maar had het er ook moeilijk mee dat hij Groningen en de FC weer moest verlaten. ‘’Jullie moeten allemaal bij me langs komen’’, zei hij tegen alle spelers. Hoeveel dat inderdaad deden is niet bekend, maar Joop Gall bracht zeker meerdere keren een bezoek aan zijn Engelse vriend.
Na Aberdeen werd het nog drie jaar Ipswich Town, Portman Road dus. De verrichtingen van FC Groningen bleef hij steeds volgen. Ook toen hij gestopt was. ‘’FC Groningen is toch wel mijn mooiste club geweest’’, zou hij zeggen. Tegenwoordig bestiert Paul Mason een driesterrenhotel in Southport nabij Liverpool. Zou hij dat kleine amateurclubje VVK van De Hoogte nog kennen?