Vaarwel Zuid-Korea!
Na het inrichten en leiden van het erg succesvolle vier jaren proces Jong Oranje tekende ik een contract bij de Koreaanse Schaatsbond om daar als hoofdcoach aan de slag te gaan. Een contract dat zou duren t/m de Olympische Spelen van Pyeongchang, met een evaluatiemoment van beide kanten in april 2016.
Ik ben in 2014 vol enthousiasme begonnen, maar kwam er al vrij snel achter dat de Koreaanse Bond eigenlijk helemaal niet op mij zat te wachten. Hoe dit zit: In Korea worden de Bonden gefinancierd door de grote multinationals (Samsung-LG-Hyundai-enz.) Dit is van oudsher door de overheid opgelegd. De Bonden functioneren echter los van deze multinationals en bestaan al meer dan 20 jaar uit zelfde conservatieve machthebbers. In het geval van de Koreaanse schaatsbond is er een politieke machtsstrijd gaande waarbij de Samsung clan in ziet dat er veranderingen noodzakelijk zijn en proberen die te bewerkstelligen. Het contracteren van mij was dan ook op hun initiatief. Lang verhaal kort: ik was beland in een politieke machtsstrijd waarbij de Bond er alles aan heeft gedaan mij te saboteren en te frustreren. Daar komt nog bij dat er eigenlijk één soort van schaats Godfather rondloopt die geadoreerd wordt door de Bond en waar de hele schaats community bang voor is. Hij bepaalt achter de schermen eigenlijk alles, maar mag officieel geen functie meer bekleden omdat hij door President Park van Korea verantwoordelijk wordt gehouden voor de deceptie in Sochi en met name de manier waarop hij met Victor Ahn was omgegaan die (als Koreaan) voor Rusland drie goud en één brons won. Dit werd een grote landelijke rel. Desbetreffende Godfather is vaak wel bij de belangrijke wedstrijden, maar dan totaal incognito. Ik heb deze man één keer ontmoet, of eigenlijk: heb me meer dan een uur helemaal verrot laten schelden waarbij hij op een soort van troon vijf meter voor me zat. Als een soort van intimidatie of me uit de tent lok actie. Schaatsers die zich tegen hem keren worden aan alle kanten tegen gewerkt.
Ik kan een boek schrijven van onbegrijpelijke gebeurtenissen en heb dingen gezien die voor ons onvoorstelbaar zijn. Op één of andere manier kon ik wel genieten van de hachelijke situatie. Omdat ook de assistent coaches in directe verbinding stonden met mijn tegenstanders (inclusief de tolk) moest ik uitvinden wie ik kon vertrouwen. Door het te blijven focussen op mijn schaatsers en hen heel duidelijk mijn visie te blijven uitleggen, lukte het me om de schaatsers voor me te winnen. Via hen ging ik op zoek naar mensen binnen de schaatswereld die ik wel kon vertrouwen. Met het focussen op de dingen die wel konden bouwde ik met de schaatsers een eigen proces. Daar heb ik me vol voor ingezet en werd daarbij wel gesteund door de Samsung clan. Ondanks de voortdurende tegenwerking (onder andere alle plannen qua reisschema’s- een verbod op fietsen- verbeteringen selectieprocedure- invoeren fysieke testen) ben ik diplomatiek gebleven en heb ik gestreden voor het best mogelijke. Ondanks dat dit nog geen 30% was van de normale kwaliteit die ik in mijn totaalproces verwerk, was het genoeg voor een kwaliteitsinjectie en goede resultaten.
Met uitgebreide analyse documenten en presentaties heb ik geprobeerd het duidelijke probleem van het Koreaanse lange afstand schaatsen bloot te leggen. Heel kort uitgelegd: op alle WK junioren toernooien van de afgelopen 10 seizoenen, draaien de Koreaanse junioren op de lange afstanden bovenin mee. Er zijn zelfs vele wereldkampioenen. Waar bijvoorbeeld hun Nederlandse concurrenten daarna doorstoten naar de wereldtop, laten deze Koreaanse talenten vanaf hun 19e 20e levensjaar een lijn naar beneden zien. Sterker nog: ze komen in de jaren die volgen niet eens tot de tijden die ze als junior reden. Reden: totaal disfunctionerende energiesystemen. Er is namelijk totaal geen aerobe basis. Anders gezegd: het zijn huizen zonder fundering die dus instorten. Door de goede technische opleiding en het tot aan het 18e/19e levensjaar nog mindere lactaat schade en mindere hypertrofievorming (spieropbouw) gaat het nog goed. Daarna zorgt een steeds inefficiënter wordend systeem plus enorme spieropbouw (door alleen maar hypertrofie vormen te trainen) er voor dat ze de lange afstanden niet meer aankunnen. Zorgt er ook voor dat de pool met sprinters steeds groter wordt.
Een meerjarenplan met de juiste veranderingen in het training-systeem bij de junioren is in mijn ogen ook gegarandeerd toekomstig succes.
Door 2 jaren op het Olympisch Trainings Complex te hebben gebivakkeerd, heb ik gezien dat de problemen niet alleen voor de Schaats Bond gelden. Met verbazing heb ik alle programma’s van de belangrijkste zomersporten gadegeslagen. Het lijkt wel 30 jaar terug in de tijd. Ijzeren discipline ( wel mooi) door enorm veel uren te draaien. Zonder wetenschap. Zonder kennis. Gewoon doen wat ze altijd al doen en waarbij de coaches allemaal oud sporters zijn. Af en toe is er een verdwaalde buitenlandse coach en wanneer je die spreekt lijkt het een kopie van mijn situatie. Alle buitenlandse coaches zijn ook weer in no time verdwenen. Het is in mijn ogen dan ook geen wonder dat de Zuid Koreaanse medaillespiegel tijdens de Zomerspelen ook in een vrije val naar beneden knalt. In de sporten waarbij periodisering een grote rol speelt, wordt niets meer gehaald. Medailles voornamelijk nog bij handboogschieten. En dat is in mijn ogen nou net een sport waarbij de ijzeren discipline en het creëren van robotten nog succesvol kan zijn en kennis van periodisering niet nodig is.
Bovenstaande is best gek voor een land dat voorop loopt in Innovatie m.b.t high tech enz. en waarbij merken als Samsung, Kia, Hyundai enz. de wereld veroveren.
De toppers Sang Hwa Lee en Tae Bum Mo zijn inmiddels ook het Koreaanse systeem ontvlucht en trainen nu in Calgary met Kevin Crocket. Kevin heeft als coach in Korea hetzelfde meegemaakt en werd zelfs beperkt tot één schamele training in de week die hij mocht geven!!!
Afgelopen zomer ben ik een week op bezoek geweest bij collega schaatscoach en vriend Johan de Wit die in Japan de Japanse schaatsploeg onder zijn hoede heeft. Hij krijgt alle steun en ruimte van de Bond om zijn plannen uit te voeren. Mooi om te zien, maar ook best jaloersmakend.
Gezien al het bovenstaande was er natuurlijk totaal onvoldoende basis om door te gaan tot Pyeongchang 2018. Ik had echter wel ruimschoots aan alle evaluatiefactoren voldaan. Nog gesteund door een erg succesvol WK afstanden met 2 goud en 1 zilver. Met de komst van een tweeling en hele bovenstaande verhaal er wel voor gekozen terug te gaan naar Nederland en ben inmiddels (na maanden) met de Bond tot een goede oplossing gekomen.
Nu: weer terug in Groningen! En even fulltime papa! De komende maanden zal ik benutten om na te denken over nieuwe uitdagingen waar ik mijn kwaliteiten wel weer volledig kan benutten.