Tuur in Town (1995)
Het voltallige college van B en W van de stad Groningen toog op 9 maart 1995, uiteraard op uitnodiging, onder aanvoering van burgemeester Hans Ouwerkerk naar de Martinihal om een bokspartij op te luisteren. En dat voor politici van voornamelijk linkse signatuur, die doorgaans niets van profsport moesten hebben en al helemaal niet van vechtsporten. Dus moest er wel iets bijzonders aan de hand zijn. En zo was het ook, want er werd die avond geknokt om een heuse wereldtitel. Met een Nederlander, Regilio Tuur, als hoofdattractie. Hij zette die avond zijn WBO-titel in het supervedergewicht op het spel tegen een Canadees, Tony Pep geheten.
Groningen kreeg deze clash in de school geworpen van Filmnet, dat bij Grietje Pasma, directeur van Topsport Noord-Nederland, aanklopte om dit spektakel voor de betaalzender te organiseren. Weliswaar had zij meer met basketbal dan met boksen van doen, maar ze ging die uitdaging niet uit de weg. Met Regilio Tuur kon je aankomen, zeker ook in een stad als Groningen, waar boksen vele jaren een voorname plaats innam. Wie wilde de man, die tijdens de Olympische Spelen van Seoul in 1988 voor een complete sensatie zorgde door de Amerikaanse wereldkampioen Kelcie Banks al in de eerste ronde knock out te slaan, niet eens in levende lijve in actie zien?
Er zat bovendien een heel mediaspektakel aan vast. Dagenlange exposure voor Groningen, deze Tuur on tour. Als Tuur ergens kwam, wilde hij dat weten ook. Nou ja, vooral zijn management dan. Dat was in handen van twee heren, de Amerikaan Stan Hoffman en diens Nederlandse zakenpartner Peter Blommaert. Nadat zij een hele etage in het Mercurehotel hadden afgehuurd voor hun gevolg, maakten ze er een heel circus van. Tuur werd van hot naar her gesleept: naar een ziekenhuis om kinderen op te fleuren, naar de businessclub van FC Groningen om zakenjongens een oppepper te geven, naar de Commerciële Club voor een lezing en zelfs naar Jacques d'Ancona, die toen een talkshow van Radio Noord had. Alles wat de verkoop van kaartjes zou kunnen stimuleren, werd aangegrepen.
Voor Groninger begrippen waren die nogal aan prijzige kant; de duurste zitplaatsen varieerden van 150 tot 250 gulden, ofwel zo'n 55 en 85 euro. De high society kreeg à raison van 400 gulden ringplaatsen aangeboden, inclusief Vipbehandeling. Voor de man met een kleinere portemonnee waren er staanplaatsen van 35 gulden, ruim 10 euro. Waar in plaatsen als Rotterdam en Amsterdam de meest kostbare plaatsen het eerst worden verkocht, waren dat in Groningen de goedkoopste rangen. Wellicht ook omdat de penoze, traditioneel nadrukkelijk aanwezig bij boksgala's, in Groningen minder omvangrijk is als in 010 en 020.
Helemaal uitverkocht was de Martinihal dan ook niet toen de heren pugilisten de arena betraden. Van de 4000 plaatsen waren er zo'n 3500 bezet. Een aantal waarmee Grietje Pasma best kon leven. Zij had zich ook keurig aangepast aan de ongeschreven, ietwat patserige dresscode bij boksen. Althans voor hen die het dichtst bij de ring mogen plaatsnemen. Jacqueline Woude beschreef het zo in het Nieuwsblad van het Noorden: ”Speciaal voor deze dag had Grietje zich gehuld in een flamboyant rood gewaad. De zorgvuldig gedrapeerde boa maakte van de sportorganisatrice een echte diva, die opgewonden tussen de aanwezigen door fladderde.” In deze hectiek kon La Pasma een smetje niet voorkomen; de volksliederen werden niet ten gehore gebracht. Had de speaker van dienst even niet aan gedacht.
Na een voorprogramma met minder begenadigde boksers, was het om 10 uur 's avonds zo ver. Remmelt Otten van het NRC Handelsblad deed er als volgt verslag van: “Zware bassen dreunden uit de luidsprekers toen Tuur de zaal binnenkwam. Hij droeg een rood glitterjasje om zijn schouders. De bruinleren kampioensgordel hing om zijn heupen. De snelheid waarmee hij vanaf de eerste seconden de aanval opende, deed het complete voorprogramma verbleken. De breekbaar ogende, lange en magere Pep was geen partij voor hem.”
Dat vond de jury na twaalf ronden ook. Tuur behield zijn gordel met een unanieme 3-0.