Topsporter in coronatijd

Foto: (c) Diann Flokstra

“Ben ik een professioneel sporter?” Ik vroeg het mijn vriendin na de persconferentie van Rutte. “Nee.” Het antwoord kwam misschien iets sneller dan ik had verwacht, maar was wel hetgeen ik verwachtte. Tennisteam Heren 1 Hoogkerk op de zondag is niet echt professioneel. Rienk drinkt tussen de singel en de dubbel graag een biertje om ontspannen op de baan te staan en Dalmir liet de tweede competitiewedstrijd schieten vanwege de verjaardag van zijn dochter. Ik kan niet anders dan mijn vriendin gelijk geven. “Was het maar een paar jaar geleden dan was ik tenminste nog topsporter geweest. Je weet wel, toen ik nog in Nic. 1 speelde.” Ik droom even weg naar vroegere tijden. “Nee.” Mijn vriendin zit in haar eigen gedachtes, die ik even niet kan plaatsen. “Hoe bedoel je, Nee?” Ik kijk haar vragend aan. “Je was geen professioneel sporter.” Vier keer in de week trainen, een wedstrijd spelen op het scherpst van de snede is tegenwoordig niet professioneel genoeg?” “Nee.” Het is lastig discussies winnen van mijn vriendin.

Het is lastig voor mij als sporter (ook al is het blijkbaar geen professioneel sporter) om te leven in deze tijden. Ik mis de competitie, het gevoel van spanning, van samenhorigheid. De mooiste tijden zijn toch degene die je in een huddle doorbrengt met de wedstrijdspanning in je buik. De biertjes die je drinkt met je teammaten na een glansrijke overwinning of een desastreus verlies. Maar nu even niet. Gelukkig kan er nog getennist worden. Ik zoek de competitie op met Rienk, de Roger Federer van de slice. Als hij een backhand slaat gaat de bal vlak over de netband en komt bij het raken van de grond nauwelijks meer omhoog. Flatten the curve noemt Rienk dat. Samen proberen we Corona eronder te krijgen.

Het is ook lastig als supporter. Mijn vriendin wil graag komen kijken naar Rienk en mij, maar dat zit er niet in. Ik merk dat het aan haar vreet, waarschijnlijk krijg ik daarom ook de korte reacties op mijn vragen. Gelukkig speelt de FC nog, maar het is toch anders als je niet in het stadion bent. Van de wedstrijden tussen mij en Rienk zijn helaas geen livebeelden of andere beelden beschikbaar. Na afloop zegt Rienk te hebben gewonnen, maar het is onmogelijk dit te verifiëren als er geen officiële scheidsrechters, journalisten en supporters aanwezig zijn. Ik geef aan dat dit wel heel erg naar fraude riekt. Een trend die vanuit Amerika is komen overwaaien. Echte winnaars geven het echter ook toe als ze verloren hebben. “De winnaar betaalt het drankje”, roep ik. De kantine is helaas gesloten. Gelukkig heeft Rienk nog twee flesjes in zijn tas en dat maakt hem dan ook sowieso de winnaar. Allebei op een apart bankje vertellen we verhalen over de wedstrijden die we vroeger gespeeld hebben, totdat de biertjes op zijn. Ik kijk naar de lege en nu geheel doorzichtige flesjes en kijk naar Rienk. Hij knikt, “Samen krijgen we Corona eronder.”