Titelprolongatie Lycurgus wordt nog een hele kluif
Beeld: Archief Jan Kanning
Abiant/Lycurgus heeft de eerste prijs van het kalenderjaar in haar prijzenkast kunnen bijzetten. Het is een sportpennning van de gemeente Groningen, een eervolle nadrup van de vorig jaar veroverde landstitel. Wellicht geeft het de mannen van coach Arjan Taaij de kick die nodig is om het (historische) succes te kunnen prolongeren. De aloude sportwijsheid, dat kampioen worden gemakkelijker is dan kampioen blijven, ervaart nu ook Lycurgus. Want er wordt momenteel stevig aan de troon van de regerend landkampioen gemorreld. De voornaamste uitdager is recordkampioen Draisma Dynamo, terwijl het Doetinchemse Orion op het vinkentouw heeft plaatsgenomen.
Komende zaterdag worden er, in aanloop naar de play-offs, weer enkele kaarten geschud als Dynamo naar Groningen komt voor een heuse competitiekraker. De laatste confrontatie tussen beide teams, medio december vorig jaar, was een bekerduel dat de Groningers nog zwaar op de maag ligt. Want er werd met 3-1 verloren van de Apeldoorners en dat betekende dat de doelstelling van dit seizoen, de trilogie, niet meer kan worden gerealiseerd.
Tegelijkertijd was het een schot voor de boeg voor Taaij c.s., want de zege van Dynamo kwam tot stand op basis van het betere volleybal. Niks geen lucky, deze triomf, maar een indicatie dat de concurrentie de messen aan het slijpen is. De schrik zat er na die wedstrijd ook flink in bij Lycurgus, vooral door de manier waarop het uit het bekertoernooi werd geknikkerd. Dynamo was niet alleen collectief sterker, het had in Maneschijn en Verschuren ook individueel de betere spelers in huis. Althans die avond.
Het was natuurlijk niet meer dan een momentopname, maar wel eentje die enkele alarmbellen deed afgaan in het Alfacollege. Er zijn overigens meer signalen die Taaij zorgen zouden moeten baren. Het Europese optreden viel al met al niet mee. Vooral de eliminatie door Levski, de nummer vijf van Bulgarije, was een bittere pil. Daags na de 3-0 nederlaag tegen Levski sloeg Taaij, nog in het hotel in Sofia, intensief aan het analyseren. Hij zocht het, zoals hij elders op deze site onthult, vooral in mentale factoren. Hij vond ze evenwel niet écht, want ook in de terugwedstrijd in Groningen kwam het er niet uit bij Lycurgus.
Zoals ook niet in de dubbel tegen het Belgische Maaseik. Taaij voorspelde twee closing games, maar die bleven uit. Maaseik was simpelweg een dikke maat te groot.
Ongetwijfeld zal Taaij hier en daar mentale tekortkomingen hebben gesignaleerd, maar als het aan de nodige kwaliteit ontbreekt, ben je in een sport als volleybal al gauw kansloos. Het is geen voetbal, waar je met fysieke duels krachtsverschil kunt compenseren.
Als ALO-gevormde coach kan Taaij met zijn verbale lenigheid voor de buitenwacht nederlagen altijd aardig bagaltelliseren, maar in zijn binnenste moet hij toch ook door twijfels worden bestookt. Vooralsnog lijkt zijn ploeg er niet sterker op geworden in vergelijking met vorig seizoen. Met name de aangetrokken buitenlanders zijn geen onverdeeld succes.
Het is veelzeggend dat Taaij in de Europa Cupreturn tegen Levski Sofia bij het startende zevental geen plaats had ingeruimd voor de Amerikanen Mikelis Berzins en Nick Olson. De Nederlandse youngters Auke van der Kamp en Sander Scheper namen hun plaatsen in. Talentvolle spelers, dat zeker, maar het geeft te denken als expats – toch de best betaalde spelers – hun beoogde rendement niet kunnen brengen. Ook in de spelverdeling lijkt Lycurgus er met Matt West in plaats van Jay Blankenau er niet op vooruit te zijn gegaan.
Het roept de vraag op of er wel zo zwaar moet worden ingezet op buitenlandse spelers. Want die worden, net als in het basketbal, altijd gehaald op basis van statistieken, video's en spelersagenten en dat wil in de praktijk nogal eens tegenvallend uitpakken. Gezien de huidige kracht van het met minder geld bedeelde Dynamo, dat slechts twee buitenlanders in dienst heeft en zich vooral richt op Nederlandse krachten, zou het scouten in eigen land wel eens meer effect kunnen sorteren. Van oudsher groeien hier prima volleyballers op, die in de - zwakke - vaderlandse competitie al snel bruikbaar zijn, alvorens ze uitwaaieren over heel Europa voor een lucratief profbestaan. Begrotingstechnisch zal dat ook een winwinsituatie opleveren.
Met het oog op de lange termijn zal dat ook geen verkeerde afslag zijn, want eens komt het moment dat hoofdsponsor Abiant de geldkraan richting Lycurgus dicht zal draaien. En gezien de ontwikkelingen in sponsorland – zie Donar – is het binden van een nieuwe geldschieter verre van een vanzelfsprekendheid, hoe succesvol je als club ook bent. Want net als in het basketbal en handbal, wordt ook het volleybal door de media de laatste jaren maar karig bedeeld. De exposurewaarde van de zaalsporten staat onder druk nu zelfs de landelijke kranten er geen ruimte meer aan geven.
Afgaande op de mensen die bij Lycurgus beleid maken, zal daar zeker aandacht voor zijn. Bovendien werpt ook coach Taaij zich als visionair van de club op. Hij kijkt verder dan een goede smash of een killblock en houdt de ontwikkelingen in sportland nauwgezet bij. Vooralsnog is zijn eerste zorg echter prologatie van de landstitel, zodat hij nog een poging kan wagen om zijn droom waar te maken: voor 2020 deelname aan het hoofdtoernooi van de Champions League.
Komende zaterdag kan er door Taaij en zijn staf een nieuwe tussenbalans worden opgemaakt als de twaalfvoudige landskampioen weer naar Groningen komt. Weliswaar worden de prijzen in de play-offs pas verdeeld, maar er staat toch een en ander op het spel. Allereerst de koppositie in de eredivisie. Niet onbelangrijk met het oog op de ultime kampioensstrijd, waarin de hoogst eindigende club tot in de finale het thuisvoordeel heeft. En ja, een nieuwe verliespartij zal het zelfvertrouwen van Lycurgus toch danig ondermijnen. Tot dusver lijkt er in Apeldoorn, waar de Australiër Max Staples de selectie onlangs is komen versterken, dit seizoen meer progressie te worden geboekt dan in Groningen.
Lycurgus mag zaterdag bewijzen dat die inschatting voorbarig is.