Thea Sybesma
Een substantieel deel van de sportroem die over de stad Groningen is neergedaald, is te danken aan de komst van de Rijksuniversiteit in 1614. Denk aan de roeiers van Aegir, de basketballers van Donar en de volleybalsters van Donitas. Maar ook individueel hebben Groninger studenten volop gescoord als het gaat om titels, van welk format dan ook. Zoals Thea Sybesma, een struise Friezen die in 1986 vanuit Idskenhuizen in de stad was neergestreken om orthopedisch chirurg te worden.
Dat doel bereikte ze op overtuigende wijze. En dat terwijl ze er ook nog een even intensieve als succesvolle sportcarrière opbouwde. Dat deed Sybesma onder de vlag van GVAV-Rapididas, de omni-vereniging die doorgaans vooral met voetbal wordt geassocieerd, maar ook aan de weg timmerde in een nieuwe sport als triathlon. Sybesma was het boegbeeld van de vrouwen, Jos Everts hield in dit slopende duurwerk het GVAV-vaandel bij de mannen hoog.
Het verhaal van Thea Sybesma in een notendop gevat: ze kwam, zag en overwon. Te beginnen in Almere, sinds jaar en dag de hoofdstad van het vaderlandse triatlonwereldje. Daar waar ook de belangrijkste wedstrijden worden georganiseerd. De Groningse studente staat er in veelvoud op de erelijst van winnaars en winnaressen.
De eerste keer dat ze in Almere het hoogste podium betrad was in 1989, toen ze de kwarttriatlon won. Het was haar nationale doorbraak. Een jaar later bestormde ze ook het internationale firmament. Toen greep ze de Europese titel op deze afstand. Ondertussen waagde ze zich ook aan de klassieke triatlon, ofwel 3.8 kilometer zwemmen, 42.2 kilometer hardlopen en 180 kilometer fietsen. Ook hier debuteerde ze in Almere, al moest ze in dit geval genoegen nemen met plek twee.
Maar het duurde niet lang of ze was ook in deze discipline de allerbeste. Ze onderstreepte dat in 1991 in het Zuidduitse Roth, waar ze als eerste vrouw ter wereld het koningsnummer van de triatlon aflegde in minder dan negen uur; 8.55.29. Een record dat tot op de dag van vandaag nog staat als een huis. Met dank ook aan Jos Geysel, een als omstreden aangeschreven trainer waarmee Sybesma het goed kon vinden. Geysel eiste veel van haar en zocht, wisten zijn criticasters, meer dan eens de grenzen van het toelaatbare op. De Friese Groningse had daar overigens geen enkel probleem mee. Ze was toch al van nature een trainingsbeest. “En,” zei desgevraagd over de aanpak van Geysel: “Het is heel simpel, mijn resultaten zijn het beste bewijs van zijn gelijk. En ja, ik ben een type dat de beste wil zijn.””
Ze zocht overigens niet alleen steun bij Geysel, om het zwemmen beter onder de knie te krijgen trainde ze bij de de zwemclub SGG, kapitalen die staan voor Start Gemeenschap Groningen. Tussen alle triatlonbedrijven leefde de veelvraat Sybesma zich ook uit in aanpalende sporten, zoals de duatlon en het run-bike-run. Ook hierin grossierde ze in titels. Uiteindelijk oogstte veertien gouden medailles in deze drie sporten. Daarnaast liep ze ook nog halve- en hele marathons. En uiteraard ging ze de een van de meest aansprekende uitdagingen in de sportwereld aan, de Iron Man van Hawaii. Op dit eiland in de Gote Oceaan haalde ze in 1992 gelijk ook het podium, als nummertje drie. In die Australische editie van deze klassieker was ze een jaar later overigens wel de beste.
Hoewel ze alle eigenschappen van een topsporter bezat en niets naliet om de beste re zijn, had Thera Sybesma ook een sociaal hart. Dat bleek nadat zij in 1991 de Provinciale Sportprijs van Groningen in ontvangst had mogen nemen. Het bijbehorende geldbedrag van 2500 gulden deelde ze door drie en stortte die bedragen op de rekeningen van respectievelijk haar clubs GVAV-Rapiditas, SGG en op Giro 555, dat destijds actie voerde om de hongersnood in Afrika te bestrijden.