Stadion Stadspark
Beeld: Google Maps
Ingeklemd tussen de A7 en de grote vijver in hert Stadspark ligt het veld van Velocitas 1897, de club die FC Groningen in 1934 voorging in het veroveren van de KNVB Beker.
Het is geen accommodatie die je als voetballer inspireert, het ziet er allemaal een beetje desolaat uit. En dan te bedenken dat het ooit de bedoeling was dat op deze plek, aan de voet van het imposante Gasunie-paleis, hét voetbalstadion van de stad zou worden gebouwd. Een Euroborg avant la lettre.
Het was het plan van de toenmalige wethouder Wim Hendriks, een qua sport zeer ambitieuze PvdA-bestuurder van toen. Hij werd gesteund door Marten Kastermans, een vooraanstaand partijgenoot in de raad en Johan B. Kuil, een ook al zeer groots denkende directeur van de dienst Sport en recreatie van de gemeente.
Deze Kuil was onder meer de man die in 1959 de Brazilaanse ster Pele met zijn club Santos naar het Groningen haalde voor een lichtwedstrijd tegen Feyenoord. Kuil werd gezien als gangmaker van de stadse sport, in 1965 resulterend tot de verkiezing van Groningen als landelijke sportstad van het jaar. Dat is tot op de dag van vandaag nooit weer gelukt.
Deze heren vonden dat het Oosterpark te klein werd voor echte topwedstrijden, zoals GVAV er toen steeds meer speelde. Er was slechts plaats voor 17.500 toeschouwers en dat had tot gevolg dat te veel voetballiefhebbers teleurgesteld thuis moesten blijven als er weer eens wat bijzonders viel te beleven in het Oosterpark, zoals ook bij lichtwedstrijden tegen clubs als Stoke City, het Moskou's elftal en het Noord-Duitsland van de HSV-sterren Uwe Seeler en Charly Dörfel. Ook werd toen al gepreludeerd op een bundeling van stadse voetbalkrachten, resulterend in een nieuwe club: Sportclub Groningen.
Het nieuwe stadion zou, volgens de eerste in 1960 geopenbaarde schetsen, plaats moeten bieden aan 25.000 toeschouwers. Het moest, mede vanuit financiële overwegingen, fasegewijs worden gebouwd. Velocitas zou de eerste bespeler zijn, als gevolg van een grondige renovatie van het Stadspark. De club moest haar zogenaamde terrein 2 prijsgeven ten faveure van een kanovijver.
Daar had de groenwitte club geen probleem mee, want het nieuwe stadion verrees zo'n 250 meter westwaarts, aan wat toen de Zuiderlaan heette. Geheel volgens plan werd een begin gemaakt met fase 1, drie tribunes. Een hoge overdekte tribune met 564 plaaten, een onoverdekte zittribunevoor 640 bezoekers en een staantribune voor 1500 man. Daar was Velocitas, dat toen op het hoogste amateurniveau speelde, spekkoper mee. Want het kreeg daarmee in de catacomben ook nog de beschikking over een mooie bestuurskamer en andere welkome faciliteiten.
Met de aloude derby tussen de aartsrivalen Velo en Be Quick werd op 5 september 1969 de eerste aftrap verricht in het stadion Stadspark. Liefst 2500 mensen waren getuige van de openingswedstrijd tussen de twee klassieke sradsrivalen. Dat toeschouwersrecord is nooit weer verbroken. Want door het uitblijven van de nodige rijksgoedkeuringen, zoals het Nieuwsblad van het Noorden meldde, kwam de uitbouw in de verdrukking.
En zoals wel vaker: van uitstel kwam afstel. Stilletjes werd de afbouw van wat een prestigieus stadion had moeten worden, afgeblazen. Dat had ook voor Velocitas vervelende consequenties. Want er was ook geen geld meer voor onderhoud van de wel gerealiseerde opstallen. En zo moesten alle tribunes op den duur weer worden gesloopt. Met de ontmanteling van stadion Stadspark viel ook het roemrijke Velocitas ten prooi aan verval.
En moest op de vervanging van het Oosterparkstadion uiteindelijk nog 37 jaar worden gewacht.