Spelerswissel
We zijn weer eens in Salou. Lekker dammen aan de Costa Dorada. Maar dat dammen gaat niet per zo lekker. De laatste ronde staat voor de boeg en ondanks dat ik op papier een van de kanshebbers op de titel was, is die buiten bereik. En tot overmaat van ramp heeft het computeralgoritme bepaald dat ik tegen een collega grootmeester moet, terwijl er genoeg lekkere hapjes met een veel lagere rating zijn. Het zij zo. Het levert wel veel weerstandspunten op, dus áls ik win, maak ik nog een mooie ‘jump’ in de ranglijst.
Ik heb al vaak tegen hem gespeeld en dat zijn eigenlijk altijd interessante partijen, dus het zal in ieder geval wel een mooie strijd worden. Bovendien: hij heeft ook alleen maar baat bij een overwinning. Het enige is dat zijn speelstijl een beetje degelijker geworden is, de laatste tijd. Hij zal vast de kat uit de boom kijken. Nou, hij kan de boom in. Ik zal er alles aan doen om oorlog op het bord te krijgen. Er moet en zal gevochten worden!
De eerste zetten zijn nog rustig. Mijn tegenstander is even weg van het bord, naar het toilet, of zo’n schreeuwerige Spaanse ‘cappuccino’ halen, met slagroom in plaats van melk en melkschuim. Tijd om hem eens uit te dagen. Maar eens zien wat er gebeurt, als hij terug is bij het bord. Ha, hij neem de uitdaging vrijwel direct aan, mooi zo! Als hij eventjes had nagedacht, was zijn oog vast wel op de rustige zet gevallen. Maar goed, die zijn in principe toch tegen zijn natuur.
De partij gaat verder, de stand op het bord wordt stukje bij beetje gecompliceerder. Dat wil nog niet zeggen dat ik beter sta, integendeel. De meeste andere grootmeesters zullen de positie van mijn tegenstander prefereren. Maar die grootmeesters weten ook dat ik met míjn kleur bijzonder goed uit de voeten kan. Ik ben allang blij dat de strijd ontvlamd is, dan zien we later wel hoe het afloopt. Gezien de toernooisituatie heb ik toch weinig te verliezen.
Gedurende de week was mijn tegenstander ook veel bezig met familie, daar hebben dammers in Salou wel vaker last van. Zo’n dubbel programma eist zijn tol en hij ziet er ook niet erg fris meer uit. Hij neemt veel bedenktijd en hé, dat lijkt me een foutzet! Nu is de stand niet alleen gecompliceerd, maar ik ga nu ook nog eens aan de leiding. Nog even doorzetten en dan staat hij aan de rand van de afgrond.
Een paar zetten later tikken zijn laatste secondes weg. Ik zie ook niet meer hoe hij de remisehaven kan bereiken. Er komt nog wel een zet uit zijn vingers, maar die verliest toch meteen? Ik controleer het nog even en deel dan de knock-out uit. Yes, ik win! Hij speelt nog even door om de klap te verwerken, maar het is me weer eens gelukt. Mijn toernooi is toch nog een beetje gered. Een derde plek is niet slecht.
Tot zover een jubelstukje… Maar insiders zullen inmiddels wel doorhebben wat er aan de hand is. Vervang de ik-persoon in het bovenstaande stukje door negenvoudig wereldkampioen Alexander Georgiev en ‘collega grootmeester’ en ‘mijn tegenstander’ door Wouter Sipma – de ware schrijver dezes – en alleen dán komt het in de buurt van de waarheid.
Ik (de echte) verloor dus de laatste ronde en maakte een duikeling naar de 20e plaats. Niet echt wat ik me van het toernooi had voorgesteld. Maar ik had ook geen zin om een zuur stukje te schrijven, dus doe ik het maar zo. Excuses als u het stuk twee keer hebt moeten lezen!