Shawl
Een liefdesverklaring aan de stijl van het Italiaanse voetbal
Donderdagavond, centraal station Amersfoort 18:07 uur. De treinen van en naar Groningen lopen leeg op de verschillende perrons. Uit de coupé’s rollen figuren in slechtzittende pakken, afgetrapte schoenen en vale overjassen. Op weg naar Italië waar details voor kleding een haast obsessieve, kunstzinnige vorm aannnemen en in een rechte lijn het wereldberoemde ‘calcio’ beïnvloeden. Indrukken van een (voetbal) land waar niemand zijn shawl zo stijlvol omknoopt als de huidige Italiaanse bondscoach, Roberto Mancini.
Prinsen
Voetballers zijn de prinsen van de Italiaanse samenleving. Nergens hoeft een restaurantrekening voldaan te worden, mag de auto pal voor de ingang geparkeerd staan en worden ongelukken en ander ongemak toegedekt met de mantel der liefde. Het uiterlijk vertoon kan niet groot genoeg zijn, de meegetroonde partner is zonder uitzondering van adembenemende schoonheid. In ieder geval de mannelijke helft van de bevolking van dit voetbalgekke land was zelf graag een groot calciatore geweest. Nu dat niet gelukt is blijft de aanbidding bestaan in de vorm van verafgoding. Gullit, Rijkaard en Van Basten wist niet wat ze overkwam toen ze dertig jaar geleden voor het eerst op vliegveld Linate in Milaan aankwamen. De enorme supportersschare die daar op de been was was van een dusdanige omvang dat het leek of de Europacup 1, het landskampioenschap en de Coppa Italia al gewonnen waren voor ze een bal getrapt hadden.
Witte sportsokken
De eerste aanvaring met het (stijlvolle) Italiaanse sportleven was hard voor de Nederlanders. Die kwamen met witte sportsokken in hun spijkerbroek doodleuk een kleedkamer binnen waar iedere zichzelf respecterende Italiaan een eigen toilettas had met verschillende shampoo’s, balsems, crèmes en natuurlijk een eigen föhn waarmee het haar in perfecte staat gebracht werd na de training. De grote Paolo Maldini zei niet voor niets dat hij bij het binnenglijden van trainingscomplex Milanello al zijn zorgen bij de toegangspoort achterbleven. Het gouden Hollandse trio zou snel hun kleding- en eetgewoontes aanpassen aan het verfijnde mediterraanse equivalent.
Stijlgevoel
De Italiaan is geboren met een stijlgevoel dat niet te evenaren is. Dit uit zich onder andere in de oogverblindende tenue’s van de toonaangevende clubs. Het avondrood van AS Roma, de horizontaal tijdloods gestreepte shirts van Inter, Milan en Juventus. Voor altijd aan Fiorentina verbonden is het viola, granata aan Torino. De Derby della Lanterna tussen Sampdoria en Genoa, hectiek en passie in de betonnen bak ‘Stadio Sao Paolo’ die Napoli bespeelt. Oogverblindende spandoeken, Tifo’s, die de harde kern van elke zichzelf respecterende topclub voor speciale thuisduels uitrolt. Het Italiaanse voetbal is een feest voor de zintuigen.
De roze bijbel
Nergens wordt er zo indringend geschreven en gediscussieerd over tactiek in de sportkranten die dagelijks met minstens 25 pagina’s voetbal komen, het best te behappen met een verse ‘café’en brioche bij de hand. De cultuurschok voor Beertster Hans Hateboer moet net zo groot zijn geweest als voor het eerder beschreven grote Hollandse Milan-trio. Hateboer was de beste Groninger tijdens FC Groningen-ADO Den Haag. Commentaar in het Dagblad: Hateboer: 8. Verdedigend solide, belangrijk met een assist. Onlangs werd Hateboer uitgeroepen tot man van de wedstrijd bij Atalanta Bergamo vs Torino. La Gazzetta dello Sport (alias roze sportbijbel): Il Migliore: Hans Hateboer: 6,5. Spinge molto e cerca la profondit: dal suo piede partono le occasioni migliore per l’Atalanta. Corsa e ritmo, riesce spesso a mettere in difficoltà gli ospiti. (vertaling: hij komt veel op, zoekt de diepte en zorgt zo voor de beste kansen van Atalanta. Door zijn loopacties en ritme zorgt hij ervoor dat de gasten niet in hun spel komen). En vervolgens minstens een halve pagina met een nog veel gedetailleerdere omschrijving en analyse van zijn spel. Om maar aan te geven hoe de devotie vormgegeven wordt. Voetbal is werk in Italië en zo professioneel wordt het ook benaderd. Cijfers hoger dan een 7 worden overigens zelden gegeven, alleen voor uitzonderlijke prestaties.
L’architetto Pirlo
De belichaming van alles wat mooi is aan het Italiaanse voetbal is de onlangs gestopte Andrea Pirlo. Kwam altijd het veld opschrijden, net na een modeshoot voor de mannelijke editie van Vogue. Strooide met passes als een ervaren postbode die op zijn ronde alle brievenbussen zonder te kijken van de juiste inhoud voorziet. De ‘rifinitore’, die tussen een woud van benen de briljante steekpass zag. Het ‘schepje suiker’ (copyright Nico Scheepmaker) waarmee hij de Engelse doelman Joe Hart tijdens Euro 2012 verschalkte tijdens de beslissende penaltyreeks in de kwartfinale. Nu in levende lijve te vinden tijdens poëzie-avonden in Harlem of rondzwervend langs de Hudson-rivier in zijn geliefde New York.
Buitencategorie
Dus of het nu om de shawl van Roberto Mancini, het minutieus getrimde baardje van Inter-coach Luciano Spalletti of de perfecte maatpakken van Simone Inzaghi gaat. Stijltechnisch gezien vallen de bewoners van ‘de laars’ in de buitencategorie. Station Amersfoort: maandagavond 19.30 uur. Ik op de terugweg naar Groningen in een ‘Hollands’ tenue: vale spijkerbroek, oude stappers en een verkleurd jack. Het enige, mode-technische lichtpuntje zit zo losjes mogelijk om de hals geknoopt. Een uiteindelijk toch vergeefse, perzikkleurige knipoog naar de meester. Maar wel op weg naar de mooiste plek op aarde: Stad.