Schoolvoetbal
Ik kon een kleine vreugdekreet niet onderdrukken toen ik het mailtje van school ontving dat ik als begeleider mee mocht naar de Esserberg voor het jaarlijkse schoolvoetbal. In het weekend bij het team van de jongste noemen ze het overigens leider, maar voor deze woensdag leek het mij geen probleem de toevoeging ‘bege’ te accepteren.
Het werd nog mooier toen ik las dat mijn mede-coach één van de leukste moeders van de klas is. Politiek correct als ik kan zijn schrijf ik dit zo op, maar de oplettende lezer begrijpt natuurlijk al lang waar ik heen wil. Op de bewuste ochtend vroeg uit bed, haar goed en snel langs de plaatselijke super voor krentenbollen, dubbelfris, appels en minder gezonde dingen. Om kwart over negen aanwezig bij school. Nog een voetbal ophalen bij één van de jongens thuis voor het inschieten en daar gingen we dan. Vol vertrouwen op de fiets richting Haren.
Onderweg troffen we een aantal andere schoolteams. Als er één ding duidelijk werd dan was het wel dat er een groot tekort aan eerste prijzen zou gaan ontstaan. De toekomstige Messi’s, Ronaldo’s en een enkele Hateboer hadden allemaal iets gemeen; groot vertrouwen in hun school, het team en zichzelf.
In de kleedkamers van Helpman samen met een ander team van school in dezelfde kleedkamer. “Ik ga ons wel even aanmelden.” En daar ging ze. Aangezien de (bege)leider van het andere team een goede bekende bleek werd een duo-peptalk ten beste gegeven die ik niet snel zal vergeten. Geheel in lijn van het schoolbeleid zouden beide teams hetzelfde ‘systeem’ gaan spelen en zodoende bleek de uitleg van de zelfbenoemde Van Gaal voldoende. Twee vliegen in één klap.
De eerste wedstrijd volgde. Een spannende strijd waarin we bleven steken op een zeker geen bloedeloze 0-0. En als die scheidsrechter… “Het is maar voetbal”, hoorde ik naast me. “Ja”, hoorde ik mezelf mompelen. Game twee speelde zich af in regen en hagel. Alles ging mis en we verloren. Uit de enige kans scoorde een school met rode shirts de winnende treffer.
We zaten in zak en as. Ze probeerde het met: “Heb je zin in een kop koffie”? Met moeite toverde ik een glimlach en een pak koeken tevoorschijn: ”Heerlijk. We bewaren het beste voor het laatst.” Terwijl de kantine inmiddels was doordrongen van de frituurlucht mochten we op voor eerherstel. En zo geschiedde. Toen ook juf en een aantal ouders aan de zijlijn verschenen was ‘The Meanmachine’ niet meer te houden. De derde wedstrijd werd met flitsende combinaties met 4-2 gewonnen. Ondanks het uitvallen van één van onze sterkhouders werd ook in de laatste wedstrijd met inzet en goed samenspel gezegevierd. Dat de (bege)leider van de andere school een clubgenoot van mijn eigen voetbalclub is was overigens een meer dan prettige bijkomstigheid.
De rekenmeester stelde vast dat we tweede waren geworden in een poule waar alleen de nummer één door zou gaan naar de finaledag. Het mocht de pret over de puike prestatie maar bovenal de lol en gezelligheid niet drukken. “Zal ik de vuile was meenemen?” Wat een vrouw! “Ja hoor, dat is goed”. Na afloop samen met het team op de fiets naar huis. Op het schoolplein keek ze nog een laatste keer om. “Tot morgen op de inloopavond.” Wat een heerlijke dag!