Rolf Loensch
Beeld: Archief Jan Kanning
Niet dat ik er een boterham (met hagelslag) minder om eet, maar ik maak me de laatste dagen toch een beetje zorgen. Die lichte mate van ongerustheid is veroorzaakt door Roelof Luinge, in zijn vrije tijd scheidsrechter betaald voetbal. Nou weet ik best dat zo iemand af en toe voor hete vuren komt te staan en -als het hem in zijn carrièreplanning van pas komt- zelfs is genegen een uppercut voor lief te nemen. Een beetje macho van aard is nooit weg voor een scheids. Maar dan nog!
Of Roelof Luinge een macho-inslag heeft, weet ik niet. Wel dat hij bekend staat als iemand die de moeilijkheden niet uit de weg gaat. Een gele (of rode) prent meer of minder, Luinge maalt er niet om. In het zwarte korps staat hij als coming-man te boek, een jongen dus die voorbestemd is voor de top. Vorige week zondag mocht hij even aan het grote werk proeven. Roelof Luinge, een eenvoudige jongen uit Eelde, werd zwaar genoeg bevonden om FC Utrecht-FC Den Bosch te leiden. Een heuse eredivisiewedstrijd.
Maar helaas (bis)…met de grote scheidsenbaas Leo van de Kroft op de tribune kon onze Roelof het niet maken. Het gezaghebbende weekblad Voetbal International gaf voor zijn prestatie niet meer dan een hele magere vier. Was hij zijn zenuwen niet meer de baas tijdens deze vuurproef? Had de hoogstpersoonlijke aanwezigheid van de almachtige Kroft hem onzeker gemaakt? Had hij misschien slecht geslapen of had hij gewoon een off-day, zoals iedereen op zn tijd kent. Die vragen had ik voor die arme Roelof, wiens warrige (zoals het maandag in veel kranten stond) manier van fluiten tot overmaat van ramp ook nog op de zondagse primetime door de tv werd uitgezonden, in petto.
Een krant is er per slot van rekening niet alleen om het goede nieuws te belichten. Echter, juist op het moment dat ik Luinge belde was hij net weggegaan. Heb je wel vaker. Roelof’s vrouw, in wier stem ik enige argwaan bespeurde, kon niet zeggen hoe laat hij terugkwam. Als hij weer thuis was, zou hij wel eventjes terugbellen. Ik bedankte haar al vast vriendelijk voor de medewerking, al kon ik me niet aan het idee onttrekken dat Roelof besmuikt achter de bank was weggekropen toen hij vernam wie er aan de lijn hing. Vandaar zag ik paniekerige gebarentaal. Zijn handen maakten ten teken van nee kruislinkse bewegingen en met dichtgeknepen ogen schudde hij nog eens voor alle duidelijkheid zijn hoofd. Hij kon daaraan na het Utrechtse echec beslist niets meer hebben.
Omdat na een uurtje of twee wachten de tijd begon te dringen en elk mens wel eens wat vergeet, nog maar eens Luinge’s nummer gedraaid. Nee, Roelof was er nog steeds niet, aldus de vrouw des huizes. Waar zou hij dan kunnen uithangen, vroeg ik meer uit ongeduld dan uit medeleven. Nou, hij moest nog even naar de post en naar zijn zuster, zei de vrouw achter de scheids. Nee, een telefoontje naar die zus leek haar niet wenselijk. Het was al laat. Weer zag ik die panische mime van Roelof achter de bank voor me. En mevrouw maar proberen serieus over te komen.
“Nee, zodra Roelof er is, belt hij direct.” Het is inmiddels zo’n uurtje of 168 later en ik wacht nog steeds op een telefoontje van scheidsrechter Luinge. Zal hij nog steeds niet thuis zijn gekomen? Is hij, zoals je wel vaker hoort bij de afdeling politieberichten, in overspannen toestand aan het dwalen geslagen? Voor de KNVB was hij blijkbaar ook onvindbaar, want in de karakteristieken van dit weekeinde ben ik de naam Luinge niet tegengekomen.
Voorstelbaar is het wel, een dolende Luinge. Net zo goed als het verstoppertje spelen achter de bank. Best mogelijk dat scheidsrechter Luinge de kluts enigszins kwijt is geraakt. Hij had én de post én zijn zuster daarvan in kennis willen stellen, maar kan voor hetzelfde geld de andere kant zijn opgegaan. Mogelijk richting Vosbergen, of zelfs nog wel verder en loopt hij nu met de ziel onder de arm op het Balloërveld rond.
Daar denkt hij in alle rust en eenzaamheid na over de gemiste kans in Utrecht. Had hij er niet alles aan gedaan om de top te bereiken? Zoals het weglaten van de letter e uit zijn voornaam. Rolf doet het publicitair gezien beter. Ook was hij naar een eigentijdse haircorner gegaan om er met een moderne coupe weer uit te komen. Met het oog op zijn naderende internationale status had hij ook al een nieuwe achternaam in gedachten: Loensch. Rolf Loensch zou ook voor de commentator van de Italiaanse RAI geen problemen opleveren.
Mocht het ooit nog zover komen, dan zal Roelof toch eerst weer even het goede spoor moeten zien te vinden. Dat we dat nog mogen beleven!