Rol vrijbuiter ligt Bauke Mollema het best
In een klassiek decor, tussen vallende bladeren door in Lombardije, reed Bauke Mollema zijn laatste kilometers van het wielerjaar 2018. De Groninger, residerend in Monaco, deed dat in anonimiteit. Op het stevig geaccidenteerde parcours tussen Bergamo en Como behoorde hij weliswaar niet tot de uitgesproken favorieten, maar zijn 64ste plek in de uitslag correspondeerde bepaald niet met zijn vorm van een week eerder, toen hij in Midden-Italie de semi-klassieker Gran Premio Bruni Beghelli op zijn naam had geschreven.
Terug in zijn appartement aan de Cote d'Azur zal Mollema ongetwijfeld iets van een balans hebben opgemaakt van weer een professioneel wielerseizoen. Het antwoord zal wellicht luiden: ja en nee. Als hij het tenminste met de conclusie van Sport en Stad eens is. Laten we beginnen met het positieve. Er is en nieuwe Bauke Mollema opgestaan in 2018. Een renner die zich van aanklamper transfereerde tot aanvaller. Dat gebeurde overigens noodgedwongen toen hij al in de eerste week van de Tour de France zijn klassementsambities moest opgeven na een val in de etappe door de Hel van het Noorden. Een rugblessure belette hem de grote jongens te volgen toen het bergop ging.
Er restte de kopman van Trek-Segafredo, toen het ergste leed geleden was, slechts één ding: voor een ritzege gaan. Net zoals vorig jaar, toen hij op een bloedhete juli-zondag een lange solo bekroonde met een spraakmakende triomf in Le-Puy-en-Velay. Hij kreeg daartoe de kans nadat zijn kopman toen, de afscheid nemende Alberto Contador, ook al vroegtijdig forfait had moeten geven in de strijd om het geel. Eenmaal bevrijd van dit Spaanse juk sloeg Mollema aan het avonturieren en die aanpak resulterde in zijn meest beklijvende zege van zijn carrière tot nu toe.
Veel volgers van het pelton adviseerden Mollema vervolgens zijn aspiraties als kopman bij het grof vuil te zetten en zich te richten op het winnen van etappes. Als klassementsrenners moest hij zich vooral beperken tot aanklampen bij de groep der favorieten. Hij miste de explosiviteit om in de laatste kilometers mee te doen om de vetste dagprijs.
Mollema is echter niet het type dat al of niet gemeende adviezen in dankbaarheid tot zich neemt, zeker niet als die uit de journalistieke hoek komen. Hij bleef volharden in het kopmanschap, want – zei hij – hij was nog niet aan het eind van zijn klassementslatijn. Een top 5-klassering in Parijs behoorde zeker nog tot de mogelijkheden. En ja, hij staat als kopman bij Trek-Segafredo op de loonlijst en zo'n positie geef je, inclusief het daarbij behorende salaris (naar schatting zo'n acht ton), niet zo maar eventjes prijs.
Ook komend seizoen is de voormaliger Zuidhorner weer vlaggendrager van de Amerikaanse equipe, zij het dat hij het aanvoerderschap nu moet delen met ër Richie Porte. Waarom Trek voor deze Australiër op leeftijd (volgend jaar 34) heeft gekozen, mag met vraagtekens worden bekleed. Immers, Porte heeft de reputatie van een brekebeen in het peloton. Zeker als het gaat in het grote rondewerk. De kleine etappekoersen, zoals Parijs-Nice, de Ronde van Romandie en de Ronde van Zwitserland, zijn daarentegen wel aan hem besteed. Op basis daarvan zal Porte in 2019 het kopmanschap in de koers der koersen, de Tour, ongetwijfeld in handen worden geduwd door de ploegleiding.
Bauke Mollema, die dergelijke geloofdbrieven niet kan overhandigen, mag kiezen voor een hoofdrol in de Giro dan wel de Vuelta. Hij heeft al laten doorschemeren dat de Ronde van Spanje zijn voorkeur heeft. Dit jaar reed hij deze ronde op voorhand al als rittenkaper en liet hij het klassement voor wat het was. Hij wilde dat weten ook, want met de Belg Thomas De Gendt was Mollema gedurende die drie weken de strijdlustigste renner. Een etappe winnen was hem echter niet gegund, hij bleef steken op twee tweede plaatsten. Ook zijn aanval op de bergtrui in de voorlaatste etappe, door Andorra, bleef steken in schoonheid. Die was, jawel, voor De Gendt. Bauke moest het doen met de sympathie van het volk voor de buis. Dat laafde zich aan de aanvalslust van Mollema, tot de laatste snik aan toe.
Hetzelfde deed Mollema ook in het tweede deel van de Tour van dit jaar. Maar ook hier slaagde hij er niet in zijn kunstje van vorig jaar te herhalen. Hij moest nu genoegen met een tweetal top 5-plaatsen in de daguitslag. Al met al bleef Mollema steken op twee overwinningen, begin dit jaar een etappe in de rittenkoers Coppi e Bartali en dus onlangs in de GP Beghelli. In zijn favoriete wedstrijd, de Clasica San Sebastian, was Mollema dicht bij zijn tweede triomf aan de Golf van Biskaje, maar in de sprint moest hij het afleggen tegen de Franse wervelwind Julian Alaphilippe. Die bevestigde nog eens Mollema's reputatie van 'geen winnaarstype'.
Mollema's agressieve manier van koersen in de tweede helft van het voorbije seizoen heeft hem bij het wielervolk veel krediet gegeven. In dat opzicht mag 2018 voor hem als geslaagd worden betiteld. Immers, een profwielrenner ontleent zijn waarde aan het in beeld zijn met zijn sponsortricot. Puur door de 'uitslagenbril' bekeken viel het daarentegen niet mee. Zijn Tour ging de mist in en ook in de grote klassiekers, zoals de Amstel Gold Race (35ste), Luik-Bastenaken-Luik (25ste) en Lombardije (64ste), reikte Mollema's neus niet aan het venster.
De Grote Vraag is nu of Bauke Mollema de smaak van het vrijbuiteren te pakken heeft gekregen en zich, nu hij toch ook met Porte als collega-kopman te maken krijgt, vooral probeert toe te leggen op zegevieren. Als (binnenkort) 32-jarige lijkt het winnen van een etappekoers, ook al gezien de komst van nieuwe ronderenners als Geraint Thomas en de Colombiaan Egan Bernal, voor hem een utopie geworden. Hoe je het ook bekijkt, als aanvaller heeft hij meer kans op succes dan als aanklamper.
Voor de tweede Groninger wielerprof, Tom-Jelte Slagter, ziet de toekomst er minder rooskleurig uit. De kleine man uit Slochteren maakte in 2013 een daverende entree in het profpeloton, maar heeft de verwachtingen niet waar kunnen maken. Of dat nog gebeuren zal, mag worden betwijfeld. Sinds hij verhuisd is naar het Friese Nijbeets en daar aan een gezinsleven begon, lijkt de goesting om te slagen als wielrenner, gaandeweg te zijn verdwenen. Het Zuid-Afrikaanse Team Dimension Data bood de inmiddels 29-jarige TJ, op voorspraak van de Duitse oud-renner Ralf Aldag, dit jaar nieuwe kansen, maar hij heeft die (nog?) niet kunnen grijpen. Het begon nog wel wel goed, want in de Tour Down Under, die hij in 2013 won, eindigde hij dit keer als derde. Die klassering behaalde hij eveneens in een etappe in de Ronde van Zwitserland, maar tot meer uitslagen van betekenis kwam hij niet.
In de Ronde van Frankrijk probeerde hij het nog wel. Diverse keren zat hij in de kopgroep, maar even zo vaak miste hij de inhoud en wattages om in de finale te geraken. Dat lukte hem evenmin in de twee Noord-Amerikaaanse Pro Tourkoersen, Quebec en Montreal, voorheen de wedstrijden waarin hij altijd op het voorste plan was te vinden.
Het heeft er alle schijn van dat de eens zo veelbelovende carrière van Tom Jelte Slagter, die onder meer twee etappes in Parijs-Nice op zijn naam heeft geschreven (2014), als een nachtkaars uit gaat. Aan hem om komend seizoen het tegendeel te bewijzen.