Rob de Bruin
De grote successen van Donar in het afgelopen decennium hebben vele vaders en moeders, die tegenwoordig via diverse media prima belicht worden. Sinds de oprichting tot aan het seizoen 2009-2010 won Donar spaarzaam enkele prijzen op topniveau. Op de route om een echte topclub te worden, hebben ook diverse spelers en coaches bijzondere bijdragen geleverd. Belangrijk om de geschiedenis en de helden van vroeger ook te (leren) kennen. Geen topsport zonder ontwikkeling, geen succes zonder doorzetten, geen heden zonder verleden van Donar Iconen, zoals het Donarmuseum mooi belicht. https://www.donarmuseum.nl/spelers/202-robert-de-bruin/
Rob de Bruin was een super creatieve speler, waar ik vijf seizoenen bij Donar mee heb mogen samen spelen. Het staat me goed bij dat hij als hoogvlieger soms zo hard wilde dunken. dat de bal zo rond de middenlijn weer op de grond kwam. Keihard mis via de achterring. Hij is ook diegene die tegen Magic Johnson heeft gespeeld en maar liefst 9 seizoenen voor Donar actief was. Daarvoor trainden hij en Harry Kuiper als jonge talenten in het seizoen 1987-1988 al een half jaar mee met de ploeg van Rupport Clements. Het seizoen daarop maakte deze jeugd-international zijn debuut onder Jan Willem Jansen door hard te werken en veel te leren van het hogere niveau en fysieke spel van medespelers zoals Albert van der Ark, Martin de Vries en Frank Ardon.
Helaas heeft één van de meest talentvolle basketballers van Donar na 9 jaren trouwe dienst in 1997 vroegtijdig afscheid moeten nemen. Het volledige herstel van een in IJsland opgelopen gescheurde kruisband blessure ging niet meer lukken. Dat werd duidelijk in een gesprek met teamarts Bart Dikkeboer. Dikke streep door alle ambities, dromen en al het plezier op het veld, met een vrij geruisloos afscheid en een diep en heftig topsporters-zwart-gat.
Pas 11 jaar later in 2008 kon Rob weer af en toe met een relaxed gevoel een wedstrijd bij Donar bijwonen. Daarvoor deed het gemis van het basketballspelletje op topniveau teveel pijn. Juist in de periode toen hij overwoog om de stap te maken naar full-time en full-prof basketballer kwam die fatale tegenslag tijdens een ochtendtraining van het Nederlands team. In 1992 werd hij geselecteerd door Randy Wiel en was hij sindsdien terecht één van de selectiespelers van Oranje. Zijn linkshandige fraaie schot van achter de driepuntslijn of uit de dribbel en zijn sterke drive en goede passes bleven niet onopgemerkt. Maar zijn sterke wil om ook in de rebound en met een krachtige verdediging zich te laten gelden, maakte uiteindelijk het verschil om als complete topspeler door te breken. Zijn werklust was ook direct zichtbaar in de vriendschappelijke wedstrijd tegen het Magic Johnson Legend Team met vele NBA-ers, zoals Kurt Rambis, Michael Cooper en Moses Malone. Van laatstgenoemde had Robert of Robbie als tiener een poster boven het bed hangen. Als 22-jarige leverde hij strijdlustig tegenstand en kreeg hij het op de 'Triemstra-manier' aan de stok met Cooper. Zo eentje in de categorie van Kevin McGee.
Er waren nog veel meer hoogtepunten. De basis daarvoor werd gelegd bij de altijd gezellige vereniging Exercitia in Eelde. Aan de hand van jeugdtrainers als Jelte de Boer, Herman Teisman en Marten Scheepstra ontwikkelden hij en de 2 andere Exercitia Musketiers Casper Wit en Thijs Teisman zich snel. De extra stap naar de top werd vooral mogelijk door het befaamde basketballpleintje achter de bibliotheek naast huize Teisman. Hele dagen was Rob daar te vinden, om NBA moves te oefenen en soms urenlang wedstrijdjes spelen met 20 tot 30 andere jongens en meiden, die altijd met het spelletje bezig waren. Muziek ter ondersteuning er bij en zo voegde deze liefhebber van de mooie actie elke dag weer een nieuwe move aan zijn arsenaal toe.
Het gevoel van vrij spelen, verdedigende en aanvallende acties kunnen maken, vertrouwen van de coaches, ruimte voelen binnen het teamspel voor de individuele actie en natuurlijk zijn befaamde behind-the-back passes deden hem tot grote hoogte stijgen. 2 weken lang het WK militairen in Frankrijk, de Haarlem Basketball Week en tweemaal een trip door de USA met wedstrijden tegen College teams. In 1995 speelden we met het Nederlands team 6 wedstrijden in 10 dagen. Natuurlijk inclusief een bezoekje aan de Bulls doordat Rob de laatste kaartjes wist te bemachtigen. Na veel reizen speelden we die laatste wedstrijd voor 20.000 fans tegen Arkansas Razorbacks in Little Rock, de NCAA kampioen van dat seizoen daarvoor. Direct na de wedstrijd reisden we 12 uur terug in bus naar Chicago en na een kort dutje direct teruggevlogen naar Nederland. En 's avonds stonden wij natuurlijk gewoon weer op het veld voor de training met Donar.
De USA trip met Donar in 1992 was voor Rob nog mooier. In dat team met die spelers zat een bijzondere chemie, die leidde tot zijn beste play-off herinnering. Onder Marten Scheepstra maakte hij steeds meer minuten en kreeg veel vrijheid. Tijdens de halve finale tegen Den Bosch in 1991-1992 was Rob helemaal in zijn element. Thuiswedstrijden in een uitverkochte en kolkende Martinihal en de uitwedstrijden werden integraal uitgezonden via OOG TV na aankondiging door een jonge Wilfred Genee. Heerlijk gevoel om het publiek te horen als zijn driepunters binnen vielen.
En toen die vreselijke IJsland trip met het Nederlands team. Rob was met 26 jaar op de top van zijn kunnen en als talent eindelijk rustiger en stabieler in zijn spel geworden. Hij kreeg steeds meer speeltijd bij Donar en in Oranje. En dat ongelukkige moment tijdens de ochtendtraining bij een drive naar de basket verstoorde alles. Even licht aangetikt van achteren, licht uit balans, een noodlottige landing, een duidelijke knak en een hele luide schreeuw...
Met veel verdriet naar huis bellen, want al zijn dromen leken verdampt. Hij speelde goed en veel, scoorde een jaar eerder 12 punten in de met 97-96 gewonnen wedstrijd tegen Finland, was in onderhandeling met Den Bosch met de mogelijkheid full-prof te worden en had nog vele mooie jaren spelen voor de boeg. In plaats daarvan operatie en een jaar revalideren met fysiotherapie om de kracht, balans en conditie te herstellen. Na een seizoen aan de kant leek het allemaal toch weer goed te komen. Tijdens het Grietje Pasma toernooi speelde Rob als vanouds en scoorde 24 punten in één van de wedstrijden. Maar de stabiliteit in de kwetsbare knie werd nooit meer optimaal. Rob zijn ruime gewrichten maakten hem eerder een soepele en beweeglijke speler. Maar toen verschoof zijn knie bij elke snelle stop en pivot. Na veel proberen werd halverwege het seizoen 1996-1997 de knoop doorgehakt. Rob de Bruin moest en ging stoppen met topbasketball.
Hij had heel veel pijn en verdriet. Lang had hij geen contact met de basketballwereld. Ook nu ruim 23 jaar later is het nog steeds een moeilijk verhaal om te vertellen. In de periode na zijn afscheid droomde hij meerdere keren per week over te laat komen bij de wedstrijd of dat hij zijn schoenen was vergeten. Eigenlijk is het nog steeds een stuk onverwerkt trauma. Tegenwoordig worden 'Stopsporters' een stuk beter begeleid. Gelukkig had hij zijn werk bij het Zernike College achter de hand en heeft hij zich ontwikkeld als IT specialist. Zijn ontwikkelingsdrift heeft geleid tot zijn eigen bedrijf Kantoor in de Wolken, voor IT-gerelateerde dienstverlening en ondersteuning voor MKB met diverse Cloud-oplossingen.
Pas toen zijn eigen kinderen gingen basketballen is de afstand met het basketball verdwenen. Toen werd het ook weer leuk om de basketball beelden van vroeger terug te kijken met zoon en dochter. In het spel van zijn zoon herkent hij van zichzelf de uitdagingen zoeken in het spel, de mooie acties, creativiteit en teamgenoten helpen. Hij kan volgens Rob een veel betere schutter worden, maar in de Corona 21 shooting game achter in de tuin leidt pa op dit moment nog met 19-15. Ze spelen door tot de Corona maatregelen voorbij zijn, dus hopelijk laat de einduitslag niet lang op zich wachten. Zijn tips voor jeugdspelers, die ook bij Donar willen schitteren, zijn heel simpel. Uren maken, ambitie hebben, doorzetten en gezond leven. Als je daarnaast de mensen om je heen waardeert en de inzet en prestaties van je medespelers ziet, dan komen de resultaten vanzelf.
De waardering van Rob heb ik als teamgenoot altijd gevoeld. Ik was een eigenwijze donder, die minder talentvol was, maar erg leergierig was en veel inzicht had. Hij was creatiever en meer een doener. Wij speelden samen heel lekker en probeerden vaak nieuwe dingen uit. Met Rob kon je altijd meerijden. Hij haalde soms meerdere teamgenoten op onderweg naar de training. Hij deed gerust een rondje stad. Veel waardering heeft hij ook voor al zijn coaches. Aanvullend op zijn jeugdtrainers leerde hij veel van de nationale jeugdcoaches Vladimir Heger, Ruud Harrewijn en Luuk Lubeek. Naast Marten Scheepstra, die hem zowel als jeugdtrainer en Donar-coach mede heeft gevormd, waren er vele andere bepalende coaches. Jan Willem Jansen was slim, sociaal, duidelijk en liet hem vaak 1500 schoten in een ochtendtraining maken. Glenn Pinas gaf veel vertrouwen en liet met zijn psychologische benadering voelen, dat hij het beste met hem voor had. Toon van Helfteren was zeer tactisch en een bijzonder en goed man. Ook goede herinneringen bewaart hij aan mensen die vrijwillig alles voor de club deden. Bert Panman, Cor Kooi, Bart Dikkeboer en Henk van Plateringen wil hij graag noemen. Goede mensen die alles voor het team deden. De supporters blijven echter het meest bijzonder aan Donar. Zo trouw met vele seizoenskaarthouders. Fantastisch dat ze altijd achter het team blijven staan.
Nog even laten we de creativiteit de vrije loop. De ultieme droomwedstrijd die Rob ooit wel had willen spelen, zou perfect tegen Luka Doncic, Kareem Abdul Jabbar, Magic Johnson, Michael Jordan en Nikola Jokic gespeeld kunnen worden. Tegen dit bijzondere vijftal zou hij dan met zijn favoriete Donar teamgenoten willen spelen. Onder leiding van coach Jan Willem Jansen selecteert Rob naast zichzelf Bernard Day, Frank Ardon, Martin de Vries, Harry Kuiper, Charles Bledsoe, Erik Griekspoor, Peter Koning en mijzelf. Wat een eer om vanavond weg te dromen over deze wedstrijd met zoveel bijzondere iconen. De herinnering blijft.
Bedankt Rob!