Rebellen stuwen vrouwenvoetbal met spelvreugde naar grote hoogte

Niet eens zo heel lang geleden speelden vrouwen in ons land hun wedstrijden voor vrienden, familie en een paar verdwaalde toeschouwers. Hoe anders ziet hun voetballandschap, in ieder geval bij Oranje, er nu uit. Volle stadions, volop media aandacht en een steeds beter niveau. In Groningen kwamen de pioniers in het begin van deze eeuw uit voor Oranje Nassau. Speelsters als Marloes de Boer en Sylvia Smit schopten het tot internationals waarmee ze een weg baanden voor de huidige succesgeneratie. 

Het WK voetbal voor vrouwen in Frankrijk is een verademing, en dan vooral op het gebied waar voetbal ooit voor uitgevonden is: spelvreugde. De regels worden in acht genomen, er is nauwelijks onnodig commentaar op de scheidsrechter en in het hele toernooi is nog maar één gele kaart uitgedeeld voor het simuleren van een overtreding. Verlies wordt waardig gedragen, winst respectvol naar de tegenstander gevierd. Realistische en intelligente interviews na afloop. De sfeer in de stadions is geschikt voor hele gezinnen die niet bang hoeven te zijn voor een paar onverlaten die amok willen maken. De positieve benadering van het voetbal door de speelsters slaat over op de tribunes. Het verder baanbrekende werk wordt door de speelsters zelf verricht, vaak tegen de eigen voetbalbond in.

De selectie van Argentinië vecht zichzelf naar het eindtoernooi nadat het nationale voetbalteam drie jaar lang geen wedstrijden heeft gespeeld omdat de bond weigerde om de speelsters acht!! euro per dag te betalen. Aanvoerder en icoon Megan Rapinoe die samen met de rest van de Amerikaanse speelsters de eigen bond aanklaagt vanwege genderdiscriminatie; de uitbetaling voor de vrouwen is een schijntje in vergelijking met de niet presterende Amerikaanse mannen. De speelsters van Nieuw Zeeland die een dictatoriale bondscoach met een staking zelf weten weg te werken en zo het plezier  in het voetbal terug vinden. Bij elk deelnemend land is wel een voorvechtster te vinden die tegen de stroom ingegaan is en zo veranderingen in gang heeft gezet. Rebellen op de barricades. Een krachtig signaal dat er een nieuwe wind waait en het vrouwenvoetbal eindelijk serieus genomen wordt.

Ook speltechnisch valt er genoeg te genieten voor de ware liefhebber zolang de onnodige vergelijking met het mannenvoetbal achterwege blijft. De weergaloze kopballen, loopacties en effectiviteit van topspits Vivianne Miedema, steekpasses van de Italiaanse Manuela Giugliano of het wervelende combinatiespel van de Japanse vrouwen. Maar dat er nog een lange weg af te leggen is naar onomstreden erkenning bewees in ons land onder andere voetbalschrijver Hugo Borst die recent met een ridicule column bijna alle speelsters van het huidige Oranje tot de enkels toe wist af te branden. Gelukkig worden dit soort meningen van dinosauriërs in het voetbal niet langer serieus genomen. 

Vrouwenvoetbal is de snelst groeiende sport van Nederland en steeds meer clubs zien in dat ze de boot definitief missen als ze nu niet in stappen. Dit ziet de nieuwe algemeen directeur van FC Groningen Wouter Gudde ook in. Hij gaat de mogelijkheid voor een vrouwenteam in kaart brengen. Het werd hoog tijd. Met het behalen van de finale, en daarmee tevens een ticket voor de Olympische Spelen van Tokio in 2020, zorgt bondscoach Sarina Wiegman ervoor dat Nederland op het puntje van de stoel zit voor de ontknoping van dit WK. Dankzij de ontwikkeling van het vrouwenvoetbal waarin Oranje Nassau onmiskenbaar een belangrijke rol heeft gespeeld.