Onvoorspelbaar seizoen met voorspelbare uitkomst

FC Groningen 2018/2019: Terugblik op onvoorspelbaar seizoen met voorspelbare uitkomst

Begin augustus vorig jaar. Het is een van de vele warme, lome dagen in de zomer van 2018. Ik sta op weg naar huis te wachten bij de openstaande Plantsoenbrug. Een stoet bootjes vaart in bedaard tempo voorbij. Dan spreekt een kennis mij aan. “Wat wordt het met FC Groningen? Ik las dat jij verwacht dat ze tussen de zevende en negende plaats eindigen.” Ik antwoord bevestigend: “Als er niks raars gebeurt, zullen ze inderdaad wel zo rond de achtste plek eindigen.”

Een kennis van de kennis mengt zich in het gesprek. “FC Groningen degradeert”, zegt hij stellig. Ik wil weten waarop hij zijn sombere voorspelling baseert. “Omdat het elk jaar slechter gaat. Daarom.” De man bekent desgevraagd bijna geen enkele speler te kennen, maar is niet te vermurwen als ik hem bijpraat over de kwaliteiten. “Let maar op: FC Groningen degradeert”, houdt hij vol.  

Oktober 2018. FC Groningen staat stijf onderaan in de eredivisie. Op weg naar de binnenstad herken ik aan de overkant van de straat de man van het doemscenario. Het zal toch niet dat die man gelijk krijgt, denk ik dan toch even. Ik ben blij dat hij niet mijn kant opkijkt. Ik kan slecht tegen triomfantelijke blikken van mensen met een zwaar pessimistische inslag.

Ruim een half jaar later eindigt FC Groningen dan toch op de achtste plaats. Zoals in een poll van RTV Noord, niet alleen ik, maar ook een meerderheid van de supporters heeft voorspeld. Dus gewoon een gevalletje just another day at the office? Allerminst. En dan hebben we het niet eens zozeer over de incidenten die er in elke spelersgroep elk seizoen plaatsvinden. Dus niet over het treinincident met Sergio P., de vroege ‘muiterij’ van Jesper Drost en Tom van Weert, of de mislukte 1-aprilgrap van Mopperkont van het Jaar Danny Buijs. Nee, het vroeg aangekondigde afscheid van boegbeeld Hans Nijland en technisch manager Ron Jans, de werkelijk ongekende transferactiviteiten in de winter, de aanstelling van een nieuwe jonge, directie, het spectaculaire competitieverloop van serieuze degradatiekandidaat tot deelnemer aan de play-offs, al die feitelijkheden samen, maken het seizoen 2018-2019 voor FC Groningen tot een bijzonder seizoen.

Na de voorbereiding op dat toch weer bijzondere seizoen kwamen bijna alle vaste volgers overigens tot dezelfde conclusie: FC Groningen werkt hard maar het aanvalsspel laat te wensen over. Er wordt weinig gecreëerd en nog veel minder gescoord.

Aan die vaststelling is ook na de komst van vijf aanvallend ingestelde spelers in de winter niets veranderd. Hoewel elk van de vijf nieuwelingen een wezenlijke bijdrage heeft geleverd aan de spectaculaire opmars in de tweede seizoenshelft heeft geen van allen volledig kunnen overtuigen. Vandaar dat FC Groningen niet verder gaat met Thomas Bruns, Iliass Bel Hassani en Paul Gladon. En vandaar ook dat er een nieuwe vleugelaanvaller is aangetrokken en er nog een spits wordt aangetrokken die straks de concurrentie aangaan met de tussentijds gehaalde aanvallers Kaj Sierhuis en Mo El Hankouri. De productie van Sierhuis (drie goals in de competitie en eentje in de play-offs) viel uiteindelijk toch een tikkeltje tegen. En vleugelspits El Hankouri maakte meer indruk als invaller dan als basiskracht.     

Ook afgelopen seizoen telde Euroborg alias Hitachi Capital Mobility Stadion weer veel lege plekken. Bij minder aansprekende tegenstanders, na barslechte uitwedstrijden en bij kou, wind en refen bleven vele duizenden seizoen- en dagkaarthouders thuis.
Maar toch.

De sfeer in het stadion was afgelopen seizoen aanmerkelijk beter dan in voorgaande jaren. Met name de steun van de Noordtribune (de Tonny van Leeuwen Tribune) was vaak groot. Er lijkt dan ook een voorzichtige kentering op komst. Enkele weken geleden bleken al ruim 8.000 supporters hun seizoenkaarten te hebben verlengd. Alleen die getrouwe supporters gun je in augustus al een mooie competitiestart. Want daaraan heeft het nu al drie achtereenvolgende jaren ontbroken. In de supportspsychologie is de start en finish net zo belangrijk als in de sport zelf. Het middenstuk kan nog zo goed of slecht zijn, de eerste en de laatste indruk blijven het meest hangen.