Nederland – Cyprus(1981)
Er was eens een tijd dat de KNVB met haar vlaggenschip, het Nederlands elftal, de boer op ging. Op de provinciale toer dus als er thuiswedstrijden tegen zogenaamde C- en D-landen op het programma stond. Daarvoor kreeg je, in de jaren tachtig van de vorige eeuw, de traditionele stadions voor het interlandwerk – de Kuip in Rotterdam en het Olympisch Stadion in Amsterdam – niet meer vol. Groningen mocht ook van deze Oranjekoek proeven en wel op zondag 22 februari 1981. Het Nederland elftal speelde toen in het Oosterpark tegen voetbaldwerg Cyprus, een wedstrijd in het kader van de kwalificatiereeks voor het EK 1982.
Het werd een gedenkwaardige interland op een onaangename winterse dag. Het veld moest eerste sneeuwvrij worden gemaakt en was ook nog eens hard en oneffen vanwege temperaturen onder nul.
Groningen liep dan ook niet uit voor dit gastoptreden van Oranje. Nog geen 12.000 toeschouwers bevolkten het Oosterpark – toen nog zonder Tonny van Leeuwentribune – waar er voor 17.500 plaats was. Dat was niet alleen jammer voor de KNVB en haar internationals, maar ook voor FC Groningen dat tien procent van de recette, zijnde 240.000 gulden, op haar rekening mocht bijschrijven. Bovendien ontving de FC ook nog eens 20.000 gulden aan tv-rechten en 7500 gulden van een sponsor die op de achterkant van de toegangskaartjes haar naam mocht laten drukken. Al met al toch nog een halve ton (zo'n 17.000 euro) en dat stemde de club toch tot tevredenheid.
Dat gold niet voor de nationale sportpers, die met tegenzin naar het 'Hoge Noorden' was afgereisd. Dat ging gepaard met een officiële protestbrief van de georganiseerde beroepsgroep NSP. Zij vond de condities waaronder de sportjournalisten in het Oosterpark moesten werken, ondermaats.
Zij waren overigens wel getuige van een unieke primeur. Zij zagen een Nederlands elftal met liefst zeven spelers van AZ '67 in de basis. En niet eentje van Ajax. Dat is in de huidige tijdgeest ondenkbaar. Toen, in 1981 dus, echter niet. De Alkmaarse club was ongenaakbaar in de eredivisie en zou dat jaar ook kampioen van Nederland worden. Met liefst twaalf punten voorsprong op Ajax. En dus had interim-coach Rob Baan alle kaarten gezet op een stevig AZ-blok, dat destijds een soort van tiktakvoetbal avant la lettre speelde.
De Alkmaarse inbreng bestond uit de verdedigers John Metgod, Ronald Spelbos en Hugo Hovenkamp, de middenvelder Peter Arntz, Jos Jonker en Jantje 'tikkie breed' Peters en spits Pier Tol. Zij kregen aanvulling van PSV-keeper Pim Doesburg, Twente's rechtsback Romeo Zondervan, Frans Thijssen van Ipswich Town en debutant Cees Schapenvonk van MVV, toen topscorer van de eredivisie. Baan motiveerde zijn opstelling als volgt: “Ik ga uit van een elftal dat elkaar verstaat. Dan moet je kiezen voor een ploeg die het AZ-concept zo dicht mogelijk benadert.”
Zoals zo vaak bleek de praktijk weerbarstiger. Van het geoliede combinatiespel dat AZ wekelijks etaleerde, was in Groningen niets te zien. Maar er was een redelijk excuus: het bevroren en daardoor hobbelige veld. Desondanks won Nederland probleemloos, met 3-0.
Het scoreverloop was opgetuigd met een stevig Gronings tintje. Want twee doelpuntenmakers werden groot in het Oosterpark . De één bij GVAV – Hugo Hovenkamp – ; de ander, Dick Nanninga – bij Oosterparkers. Nanninga was direct na de rust bij een 1-0 stand in het veld gekomen voor Peter Arntz om de Cypriotische muur helpen te slechten. Hij gaf de assist voor de 2-0 van Schapendonk en nam als succesvolle pinchhitter zelf de derde treffer voor zijn rekening.
Hovenkamp had Oranje op 1-0 gezet. De aanvallende linksback ging desondanks met gemengde gevoelens van het veld. Ja, hij had een kick gekregen van het spelen voor het Groninger publiek dat hem zo had bejubeld. “Maar”, zo voegde hij er direct aan toe, “Ik ben niet vergeten dat ik werd uitgefloten toen ik hier met AZ kwam. Ik heb dat nooit gesnapt. Ik heb hier toch acht jaar mijn best gedaan?”