Monarchie kan zo mooi zijn
In de foyer van de Groninger Evenementenhal viel mij een primeur ten deel. Voor het eerst was ik er getuige van hoe een club het predikaat ‘koninklijk’ kreeg uitgereikt. Die buitengewoon eervolle eer viel ten deel aan de honderdjarige Harddraverij- en Renvereniging Groningen, nu dus Koninklijke Harddraverij- en Renvereniging Groningen. Nota bene! Dan mag je als bestuur zijnde best wel even confuus worden.
Op mijn beurt was ik getroffen door het ontbreken van ook maar enig indrukwekkend ceremonieel vertoon rond deze proclamatie. Die was aan burgemeester A.A.M.F. Staatsen (roepnaam Jos) uitbesteed. Hij kweet zich naar vermogen van zijn taak, maar bleek er niet geknipt voor te zijn. Wat hem ook niet kwalijk te nemen is, om de doodeenvoudige reden dat hij voor dit soort werk niet in de wieg is gelegd, in tegenstelling tot de leden van ons Koninklijk Huis. Staatsen is een geboren ambtenaar, die grijs een hele mooie kleur vindt en niet te beroerd is een half uurtje langer achter zijn bureau te zitten om nog wat hinderwetvergunningen te ondertekenen.
Zo iemand moet je niet belasten met iets feestelijks als koninklijke predikaten uitreiken. Ik had een beetje met Staatsen te doen, toen hij zijn vorstelijke boodschap overbracht. Alsof hij nog even een brief voor de laatste toelichting naar de post moest brengen. Om het nog een beetje te doen lijken, had hij een plichtsgetrouwe bode meegebracht die, schuin achter hem staande, de bijbehorende oorkonde achter zijn rug probeerde weg te stoppen om dat ding aan te reiken als het Grote Moment daar was.
Waar zit H.J.L. Vonhoff eigenlijk, dacht ik bij het aanschouwen van dit gortdroge tafereel. Per slot van rekening is hij de gewichtige vertegenwoordiger van Trix in het gewest Groningen. Je ziet Vonhoff de laatste tijd te pas en te onpas op foto’s in de krant, maar als-ie er wezen moet is hij nergens te bekennen en laat hij een franjeloze burgemeester voor zijn oranjekarretje spannen. Desnoods had hij voor een Kamerheer in buitengewone dienst van Hare Majesteit gezorgd. Daarvan hebben we volgens mij hier ook een paar rondlopen. Alles was beter geweest dan burgemeester Staatsen, die gewoon de zilveren legpenning van de stad had moeten aanbieden.
Nee, ik had me een heel andere voorstelling van zaken gemaakt. Onder een vals voorwendsel had Martinihal-directeur Borgman, nadat hij van de koninklijke plannen op de hoogte was gebracht, de drafclub moeten zeggen dat er ondanks een schriftelijke bevestiging niet bij hem gerecipieerd kon worden wegens een onvoorzien organisatorisch probleem. Gelukkig was daar de koster van de Martinikerk en deed hij voorzitter Johan Zwanepol een genereus aanbod: Kom maar bij ons in de kerk.
Het schip (van de kerk) is voor deze gelegenheid sfeervol opgetuigd. Het bestuur van de Harddraverij- en Renvereniging is stomverbaasd over de aanwezigheid van het Noordelijk Filharmonisch Orkest en de Chr. Oratoriumvereniging. Gezamenlijk zetten zij de Krönungsmesse van Wolfgang Amadeus Mozart in. Niet veel later komt de Koningin in een prachtig middeleeuws gewaad de kerk binnen. Ernstig en strak voor zich uitkijkend schrijdt zij voorwaarts. Na vijf minuten schrijden bereikt zij het altaar en sterven de laatste tonen van de Krönungsmesse weg. Dan verschijnt H.J.L. Vonhoff (nu kan hij wel) ten tonele, buigt nederig het hoofd richting vorstin. Terwijl het gekuch niet van de lucht is, geeft de CdK een hoornblazer van het N.F.O. een teken dat hij gedurende een minuut mag schallen. Vervolgens gebiedt H.J.L. Vonhoff Johan Zwanepol naar voren te komen.
De verbaasde praeses krijgt een paarse, mosterdkleurig afgebiesde cape, met een geel kruis omgehangen. Het koor zet, geheel volgens traditie, het veertiende couplet van het Wilhelmus in. H.J.L. Vonhoff reikt de Koningin een loodzwaar, geheel uit goud vervaardigd antiek zwaard aan. Johan Zwanepol wordt verzocht te knielen. De Koningin heft het zwaard en laat het vervolgens langzaam op de linkerschouder van de trotse voorzitter zakken. Als de vervaarlijke punt van het historisch wapen op Zwanepols schouder ligt, spreekt de Koningin met gedragen stem de volgende woorden:
“Wij Beatrix, bij de gratie Gods Koningin der Nederlanden, verklaren hierbij de Harddraverij- en Renvereniging Groningen gerechtigd het predikaat Koninklijk te dragen”. H.J.L. Vonhoff vraagt à la Piet Steenkamp om een driewerf hoera voor de Koningin. Koor en orkest zingen en spelen ‘Ik heb u lief mijn Nederland’.
Monarchie kan zo mooi zijn.