Mollema meer en meer een eendagsrenner
Foto: (c) Trek-Segafredo
Nog een weekje en dan loopt de eerste grote wielerronde van 2021 van stapel, de Giro d'Italia. Ook aan het vertrek in Turijn Bauke Mollema, de Groninger wielertrots begint er aan zijn achttiende Grote Ronde. Hoe en wat is dit keer echter nog niet helemaal duidelijk. Dat heeft alles te maken met beoogd kopman voor deze klus, Vincenzo Nibali. De Italiaan, getooid met de bijnaam de Haai van Messina, is herstellende van een polsbreuk die hij onlangs heeft opgelopen tijdens een trainingstocht. De operatie in de Zwitserse hoofdstad Lugano werd als geslaagd afgerond en sindsdien is Nibali druk doende met revalideren. Ook dat lijkt goed te gaan, meldt zijn fysiotherapeut. Deze man, Martino Donatie geheten, twijfelt er niet aan dat zijn patiënt aan het vertrek zal staan in de FIAT-stad. En ook nog in topconditie, zo liet hij in de Gazetta dello Sport optekenen: "Ik heb Vincenzo nog nooit zo vastberaden bezig gezien. Als het nodig is, staat hij om 06.50 uur klaar voor een sessie."
Dat nieuws zal met veel voldoening bij Bauke Mollema zijn binnengekomen. Want als Nibali daadwerkelijk Turijn haalt, valt er een hele last van Bauke's schouders af. Dan hoeft hij het kopmanschap van Trek-Segafredo niet te dragen en zal hij als eerste luitenant van Nibali op weg gaan. In die rol zal hij kansen op een of meer dagsuccessen krijgen en met die intentie heeft hij ook voor deelname aan deze Giro getekend. Komt Nibali niet op de afspraak in Turijn, dan zit er voor Mollema niets anders op dan het Trek-vaandel over te nemen als de man voor het klassement.
Niet dat Mollema daar moeite mee zou hebben, zijn loyaliteit laat niets te wensen over, maar in zijn hart gaat hij liever voor een etappezege in combinatie met steun aan Nibali.
Lukt hem dat, dan komt de import-Monegask in een rijtje van wielrenners die in alle drie de Grote Rondes een etappe heeft gewonnen. Dat heimelijke doel moet voor Mollema haalbaar zijn gezien zijn meest recente resultaten, met als klapstuk het winnen van een heus wielermonument, de Ronde van Lombardije. Op Italiaanse wegen gedijt de Groninger troef veelal opvallend goed. Zo won hij in 2018 de Grote Prijs Bruno Beghelli en begin dit jaat de Italiaanse openingsklassieker Trofeo Laiglueglia.
Het waren krachtige ijkpunten in de langzaam op gang gekomen transitie van Mollema van ronderenner tot eendagsrenner. Dat proces begon in feite in de Tour de France van 2017, toen Mollema in Le-Puy-enVelay een etappe won. Dat lukte omdat hij vrij spel had gekregen na de opgave van zijn toenmalige kopman Alberto Contador. De Spanjaard, meervoudig Tourwinnaar, was door de Trekbazen gecontracteerd voor een laatste kunstje. Bauke Mollema, tot dan eigenlijk de vaste kopman, moest daarvoor een stapje terug doen. Hij kreeg dat jaar de opdracht Contador in de Tour van dienst zijn. Het kwam er niet van omdat de kopman voorgoed over the hill bleek te zijn.
Nadat Contador uit koers was gegaan, zocht Bauke Mollema in het rondeboek naar winnende opties. Die zag hij onder meer in de rit over stevig geaccidenteerd terrein naar Le Puy-en-Velay. En zie hij slaagde cum laude. Met een imponerende solo wakkerde hij de Tourkoorts in Nederland weer eens flink aan.
Het was de vele volgers van het wielerpeloton wel duidelijk: Bauke zou er goed aan doen zich meer op dagsuccessen te gaan richten. Leuk een plaats in de top-10 van het eindklassement, maar je krijgt het volk er niet mee op de banken. En nee, het winnen van een Grote Ronde kon hij wel uit zijn hoofd zetten. Zelfs in kleinere etappekoersen als Parijs-Nice en de Tirreno-Adriatico lukte hem dat niet. Bauke kan veel, heel veel zelfs, maar kan in een etappekoers nergens het verschil maken richting eerste plaats. Niet bergop en evenmin in tijdritten. Dus waarom azen op nog meer ereplaatsen als er elders meer roem te behalen valt?
Hoe welwillend en goed gezien die adviezen ook waren, ze waren niet direct aan Bauke Mollema besteed. Hij bleef zich vooralsnog bovenal zien als een klassementsrenner, die wel degelijk waarde hechtte aan een top-10 plekje in de eindafrekening. Mollema is niet het type die zijn oren laat hangen naar analisten en insiders, hoe goed bedoeld die het ook met hem voor hebben. Zelfs het winnen van de Clasica San Sebastian (2016), toch ook een klassieker met een zwaar profiel, kon hem niet overtuigen voor een transitie van ronderenner naar eendagsrenner. Dat gebeurde in feite pas na zijn historische triomf in Lombardije in de herfst van 2019.
Nee, Bauke heeft dat nooit aan de grote klok willen hangen. Het is een geruisloze transformatie geworden. Als rijpe dertiger is het hem duidelijk geworden dat hij ook klassiekers als Luik-Bastenaken-Luik, de Amstel Gold Race en het WK kan winnen als de benen super zijn. Dan is hij in staat een solonummer zegevierend af te sluiten, maar kan hij ook in een sprint van een niet al te grote kopgroep winnend uithalen. Hij zal het niet zeggen, maar bij de wegwedstrijd op de komende Olympische Spelen heeft hij vast wel een kruisje gezet, ten teken van een haalbare missie.
Maar eerst dus de Ronde van Italië, waarin hij de oude krijger Nibali - 36 jaar inmiddels - aan een laatste heldenrol moet helpen. Of dat lukt, valt nog maar te bezien. Immers, de laatste jaren deed de Siciliaanse campionissimo al niet meer mee waar het ging om grote prijzen. De laatste dateert al weer van vijf jaar geleden, toen hij de Giro voor de tweede keer won. Maar inmiddels lijkt de man, die tot zeven renners behoort die alle drie Grote Rondes op hun naam hebben geschreven, toch wel aan het eind van zijn latijn. Dat ze hem vorig jaar bij Trek nog een kans hebben gegeven, roept herinneringen op met het mislukte laatste kunstje van Contador in de Tour van 2019.
Afgaande op de uitspraken van zijn fysiotherapeut Donatie is de wil er wel bij Nibali, maar of hij nog op kan tegen de nieuwe generatie klassementsmannen, lijkt toch onwaarschijnlijk. Bauke Mollema wacht rustig af. Hij is klaar voor de Giro, hoewel zijn plan de campagne in de recente heuvelklassiekers een tikkie onder de maat is gebleven. In de Amstel Gold Race werd hij gedwarsboomd door de pechduivel (lekke band in volle finale), op de Muur van Huy (Waalse Pijl) bleef hij dit keer buiten de top-10 en voor zijn grote doel, Luik-Bastenaken-Luik, bleek de vorm net niet toereikend voor een plaatsje in de ultieme kopgroep van vijf die om de zege ging strijden. Hij werd in aloude industriestad aan de Maas achtste.
Verre van verontrustend dus richting Giro. Inmiddels zal Bauke Mollema in Monaco het routeboek hebben bestudeerd en zijn er etappes onderstreept waar hij kan scoren. Hij mag dan ook al 34 zijn, zijn erelijst groeit sneller dan toen hij een twintiger was. Daarom ook lijkt een nieuw kunststukje in de Giro haalbaar. Zo'n dag die je weet dat die weer zal komen. Bauke Mollema staat immers model voor het credo hoe ouder, hoe beter.