Mijn hartstocht voor basketbal
Beeld: Jan Kanning
Of ik een ‘eminente’ column voor Sport in Stad wil produceren met als onderwerp ‘mijn hartstocht voor basketbal’. Hartstocht en basketbal in dezelfde zin. Mooie combinatie van woorden. Natuurlijk wil ik daar over schrijven.
Met mijn lengte (1.80 zonder hakken) zou je denken dat ik zelf ook basketbal zou spelen of heb gespeeld. Niets is minder waar. Ik houd van sport in de meest brede zin van het woord maar het basketbal is voor mij echt een sport om naar te kijken, om te beleven en om enthousiast van te worden (en te blijven). En geloof me, kijken naar een wedstrijd van ons eigen Donar, zeker in de play-offs, kan zo inspannend zijn dat het bijna voelt als zelf topsport bedrijven. Waar komt die hartstocht dan vandaan?
Het liefdesverhaal begint eind jaren negentig van de vorige eeuw bij Donar (ten tijde van het kampioenschap in 1982 was ik nog net wat te jong om het te snappen). In het seizoen 1997-1998 (als ik mij goed herinner) speelde Donar (toen nog RZG-Donar) de finale van de play-offs tegen Den Helder. De beslissende wedstrijd was een uitwedstrijd en werd voor de thuisblijvers in Sporthal Selwerd vertoond. Dat wat een knalfeest had moeten worden, mondde uit in een deceptie. Niet Donar maar Den Helder sleepte de landstitel binnen en de Donar-fans in de sporthal waren ontroostbaar. De titel werd dat jaar niet gewonnen maar mijn hartstocht voor het basketbal wel. Wat een gave sport om naar te kijken en wat een spanning!
De jaren daarna was ik steeds vaker bij wedstrijden te vinden. Met zus Joke stond ik als een echte ‘groupie’ te wachten bij de Martiniplaza (toen nog Martinihal) om als eerste de zaal binnen te mogen. Als eerste omdat wij achter de spelers van Donar wilden zitten (weet u nog, op de houten bankjes?!) om zoveel mogelijk van de sfeer te proeven. De kaartverkoop ging toen nog niet via internet. Ik ging naar één van de sigarenwinkels in de stad om kaarten te kopen voor de play-offs. Onder kantoortijd wachten in de rij om twee kaarten voor een thuiswedstrijd te bemachtigen. Want, ook toen al, de play-offs in Groningen, daar wil (moet) je bij zijn.
In een column van het programmaboekje van Donar (daar mag ik ook af en toe een stukje schrijven) noem ik het ‘de magie van de play-offs’ en dat is ook precies wat het is. Het is niet dat de reguliere competitiewedstrijden niet leuk of boeiend zijn, maar tijdens de play-offs is alles anders. Het is anders en het voelt anders. De toekomstig landskampioen laat in de play-offs zien wat ie waard is. Daar waar het hele jaar naar toe is gewerkt, moet er in de play-offs uit komen. De play-offs gooien je agenda volledig overhoop; gemaakte afspraken worden afgezegd of verzet. Elke thuiswedstrijd is spannend en kan na een uitwedstrijd nog meer beladen en nog spannender worden. Wat maakt dan dat je hartstocht en basketbal zo goed in dezelfde zin kan plaatsen?
Het kijken naar een basketbalwedstrijd is niet alleen maar kijken, althans niet bij Donar in Groningen, naar mijn mening dé basketbalstad van Nederland. Het is beleven, het is een avondje Donar. Als je vergelijkt met de rest van Nederland, dan komen in de Martiniplaza in Groningen verreweg de meeste bezoekers naar een wedstrijd. In de play-offs ruim 4.000 (!). Ongekend en een fantastische sfeer. Je zit niet naar een basketbalwedstrijd te kijken, je zit ín de wedstrijd. Het spel is snel, ondanks het feit dat de scheidsrechters in Nederland wat mij betreft iets minder vaak mogen fluiten (zodat het spel nóg sneller wordt). Ten tijde van het schrijven van dit stuk is het eind februari en zijn we niet ver van de play-offs verwijderd. Donar is aan een fantastische opmars bezig dus ik verheug me op de play-offs (en veeg alvast mijn agenda wat leger). Inmiddels kan ik het nuttige met het aangename verenigen en ben ik met mijn kantoor LM advocaten al enige jaren lid van de businessclub van Donar. Het voelt goed om op die manier een steentje te kunnen bijdragen aan de club waar mijn hart sneller van gaat kloppen.
Het is niet alleen Donar in basketbalstad Groningen. Enige jaren geleden kwam ik via via in aanraking met het Holland Nordic Basketball Tournament (HNBT). Een internationaal jeugd basketbaltoernooi in Groningen en dit jaar voor de 21e (!) keer georganiseerd door Bart Prak (met een leger aan vrijwilligers in z’n kielzog). Een fantastisch toernooi met dito deelnemende teams. Daarnaast ook veel aandacht voor de ‘echte’ jeugd (oftewel de spelers van de toekomst), o.a. door het organiseren van clinics. Ook dit jaar een keur aan Europese top-jeugdteams en het belooft op voorhand een spannend toernooi te worden. Het toernooi vindt plaats in het paasweekend en de wedstrijden worden gespeeld in Sporthal Vinkhuizen in Groningen.
Na bijna 20 jaar kan ik inmiddels wel zeggen dat het basketbal in mijn systeem zit. De wedstrijden, de businessclub en het af en toe mogen schrijven van een column bij Donar. Daarnaast ben ik zelf ook toegetreden tot het leger van vrijwilligers voor het HNBT door mee te denken, het toernooi te promoten en o.a. door het schrijven van wedstrijdverslagen. Ik voel nog steeds niet de behoefte om zelf basketbal te spelen (om op je 39e een nieuwe sport te gaan leren is ook zo wat), maar ik blijf vooral een trouwe supporter. Dat is ook niet meer af te leren overigens.