Mentale strijd
Op zaterdag 25 november reed ik mijn laatste wedstrijd. Bijna een maand geleden inmiddels. De koers verliep redelijk naar wens, maar eerlijk gezegd keek ik ook wel uit naar het weekendje wedstrijdvrij, wat in het verschiet lag.
Kennelijk verschillen de dagen waarop feestdagen in NL vallen per regio, want wij reden op 2 december geen marathon. Vanwege Sinterklaas. Bij mijn ouders, in Beerta, komt de Goedheiligman altijd op 5 december, maar kennelijk is het tegenwoordig een periode geworden in plaats van een feestdag.
Anyway, een weekendje vrij. Lekker man. Mooi trainen en dan weer de baan in, want ik wil graag laten zien waar ik deze zomer zo hard voor gewerkt heb.
Vol frisse moed werkte ik toe naar de koers in Deventer. Dit zou echter op een teleurstelling uitdraaien. Fysieke problemen, niet fit, niet verstandig om te starten.
Ik zal u meenemen in het hoofd van een topsporter, figuurlijk gesproken natuurlijk.
Je weet dat je niet fit bent, maar je wilt zo graag de strijd aan gaan met de andere dames en je wilt er vooral ook zijn voor je ploeggenootjes. Op 9 december was het voor mij heel duidelijk dat ik de avond erna via de livestream de marathon van mijn ploeg- en pelotongenoten zou bekijken. Dat is balen, maar daar heb je dan vrede mee, want ik wist dat het niet verstandig was om van start te gaan.
De week daarrna pak je vol goede moed je trainingen weer op, met het idee dat je de komende zaterdag weer ‘los’ mag. Al snel merk je dat de arbeid niet gaat zoals je graag wilt. De fysieke gesteldheid is duidelijk nog niet top. En dan komt het mentale aspect om de hoek kijken, tenminste bij mij. Het weten dat je eigenlijk niet kunt koersen en het uiteindelijk de knop doorhakken en je bij je ploeggenoten afmelden, dat zijn 2 totaal verschillende zaken. Ik heb er uren over gedaan, voordat ik hardop uitsprak dat ik weer een weekend thuis zou blijven. Of eigenlijk, voordat mijn coach me dit liet uitspreken.
Als sporter wil je altijd laten zien wat je kunt en waar je voor getraind hebt. Je afmelden voelt, voor mij, als falen. Ik ben uren bezig met een gesprek in mijn hoofd. Het maken van rijtjes met voors en tegens van bepaalde keuzes. En dan nog kan ik de knop niet zelf doorhakken. Op het moment dat ik denk dat ik eruit ben komt altijd weer het hart voor de sport om te hoek kijken. En de verslaving, want dat is topsport eigenlijk, voor mij in ieder. Een ziekelijke drang tot bevrediging van een bepaalde wens, zoals elke verslaving is.
Gelukkig is er in zo’n geval altijd mij coach, die zelf ook landelijk rijdster is geweest en weet hoe belangrijk het is om iemand met lichte dwang in de juiste richting te duwen. Om de verantwoordelijheid van een keus deels uit handen te nemen.
Inmiddels ben ik wederom in volle voorbereiding op het weekend, want nu weet ik het zeker: aankomende week WIL ik weer aan de start staan, dus dat betekent keuzes maken. Rustdagen nemen, ook als je eigenlijk die extra training voor het natuurijs wilt doen. Vroeg gaan slapen, ook als er een leuke serie op tv is. Extra groente, fruit en gemberthee. Alles om geen vervelende dikke knopen meer door te hoeven hakken en gewoon door te kunnen gaan met het vaste schema, lekker makkelijk!